Het "bomenlaantje of bomenweggetje". Vooral de ouderen onder ons die vanuit het toenmalige Alkemade in hun jonge jaren op de fiets het middelbaar onderwijs in Leiden bezochten, zullen meteen weten welk weggetje ik bedoel. De smalle weg tussen Leidseweg en Zijldijk, aan de zuidzijde geflankeerd door knotwilgen. Op Google Maps lees ik dat zij officieel de naam "Nieuweweg" draagt.
Dagelijks fietste ik, en velen met mij, door weer en wind de lange weg naar school en weer naar huis. In den beginne met een dikke boekentas achter op de bagagedrager tussen de snelbinders. Al snel kwam ik erachter dat het meezeulen van al die boeken volkomen nutteloos was en werd slechts het hoognodige ingepakt. Ik herinner mij nog dat het fietspad langs de Leidseweg werd aangelegd en wij als fietsers deze verkeersader niet langer hoefden te delen met auto's, tractoren en de geel-blauwe bussen van Maarse & Kroon, wat de verkeersveiligheid, zeker voor de fietsers enorm verbeterde.
Vanwaar deze mijmeringen over lang vervlogen tijden?
Wel, het aantal mogelijke routes om Leiden te 'befietsen' is de afgelopen zestig jaar aanmerkelijk uitgebreid. Wij hadden destijds slechts het bomenlaantje tot onze beschikking. Misschien uit nostalgische overwegingen koos ik ervoor, toen ik deze week vanuit Leiden huiswaarts fietste, om voor het bomenweggetje te kiezen. Het was prachtig weer. De zon scheen en de natuur straalde een enorme, aanstekelijke energie uit.
We mogen constateren dat de zomer dit jaar in de eerste week van september viel......
Er is veel veranderd.
Het weggetje is nu aan weerskanten voor autoverkeer afgesloten door een slagboom.
Was in het verleden het omringende land gewoon saai weiland met grazende koeien, in de beginjaren van deze eeuw ontstond vanuit de stad Leiden de behoefte om meer recreatiemogelijkheden rond de stad te ontwikkelen. De blik viel onder andere op de Boterhuispolder, ten noordoosten van de stad. Inderdaad, de polder waarin het bomenweggetje ligt. In 2009 werd het Inrichtingsplan Boterhuispolder Leiderdorp - Teylingen gepresenteerd en sindsdien is het gebied opnieuw ingericht. Hoewel in de polder nog steeds kleinschalig veeteelt bedreven wordt, ligt het accent toch vooral op natuurbeheer en landschapsontwikkeling en is het gebied door de aanleg van voet- en fietspaden toegankelijk gemaakt voor de naar rust en ruimte snakkende stedeling. Overigens, ook dorpelingen uit omliggende woonoorden mogen van dit prachtige gebied genieten.....
Maar.... niet het gehele jaar door! In het voorjaar zijn delen van het gebied geruime tijd niet toegankelijk voor het publiek. Nee, niet omdat de koning er jachtpartijen organiseert voor zijn vriendjes, maar om de talloze weidevogels die jaarlijks in de Boterhuispolder hun kroost grootbrengen, dit in alle rust te laten doen.
Genietend van de schoonheid der natuur fietste ik dus in een gezapig tempo het bomenlaantje af.
En toen....... zag ik daar plots een fazantenhaan! Fier stappend door het grasland, op nog geen tien meter afstand! Direct waren er associaties met het schitterende boek "Daantje de Wereldkampioen" van Roald Dahl.
Nou is de fazant algemeen voorkomend en is hij met zijn opvallende verenkleed (de haan) een soort van exotische kaaskop, maar hier in onze contreien heb ik er nooit eerder een gezien (in het wild althans). Het zou natuurlijk een ontsnapte fazant kunnen zijn van een vogelliefhebber, maar in een inventarisatie rapport van de weidevogelstand in de Boterhuispolder van het Ecologisch Onderzoeks- en Adviesbureau Van der Goes en Groot las ik, dat er in 2009 twee broedparen van de fazant waren aangetroffen! Ik mag aannemen dat ik een ontmoeting had met een van hun nakomelingen. Heel bijzonder......
Hij blijft met zijn exotische kleurenpracht toch een beetje een buitenbeentje in onze Faunawereld, waar de modekleuren verrassend overeenkomen met de kleuren van de kleding van Calvinistische kerkgangers op zondag. Zo'n typisch Nederlands "doe-maar-gewoon-dan-doe-je-gek-genoeg" kleurtje om vooral niet op te vallen.
Niet zo verwonderlijk, want de fazant komt oorspronkelijk uit Oost-Europa en Azië. Toch wordt hij als een inheemse soort beschouwd omdat hij hier al voorkomt sinds de tijd van de Romeinen, die de vogel vanwege zijn smakelijke vlees naar onze streken brachten. In de 18e eeuw werden ze omwille van de plezierjacht veel gefokt en dan losgelaten. De fazant gedijde goed in het wild en veroverde zo een plaatsje in de Nederlandse (en West-Europese) fauna.
Juist omdat hij een inheemse soort is, zou de fazant symbool kunnen staan voor al die mensen die in een grijs verleden, om wat voor reden dan ook, naar Nederland kwamen en wier nazaten èchte Nederlanders zijn en zich ook zo voelen, die volledig geassimileerd, geïntegreerd en opgenomen zijn, ook al is aan hun kleurtje soms hun exotische afkomst nog af te lezen.
En, vergis je niet, ook al is het aan jou en aan mij misschien niet te zien, het zou zo maar kunnen dat ònze voorouders net zulke exoten waren als het voorgeslacht van onze fazant. Zijn wij uiteindelijk ook gewoon exotische kaaskoppen.......
(lees: Vlagvertoon)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten