Klussen

Yolanda is verhuisd.
Naar een appartement.
U weet wat dat betekent voor iemand die als redelijk handig bekend staat.
Dan mag je kasten in elkaar zetten, vensterbanken maken, rails ophangen en al wat dies meer zij.
En dat doe je natuurlijk graag, met liefde.
Maar soms word je toch lichtelijk teleurgesteld.....

Zaterdagmorgen vroeg naar Karwei.
Er moest hier en daar nog wat voor de ramen gefrutseld worden.
Rolgordijnen, lamellen, jaloezieën, ze wist het nog niet precies.
Zitten we net in de auto, komt ze erachter dat ze haar mobiel vergeten is.
Heb je die nodig dan?
Nou, nee..... maar.....
Nou, haal hem dan even.
Nee, laat maar. Ze start de auto.
Ik dring niet verder aan.
Achteraf een geniale ingeving.....

In de bouwmarkt hebben we al snel een rolgordijn gescoord voor de slaapkamer.
Voor het kleine kamertje aan de voorkant blijkt het lastiger om tot een keuze te komen.
Zoeken, kijken, wikken en wegen.
De keuze is ruim in kleur, uitvoering en mechaniek.
Lastig, lastig.
Uiteindelijk wordt gekozen voor lamellen.
Aangezien de rail aan het plafond bevestigd moet worden, zitten we vast aan een minimale lengte van 185 cm.
Dat betekent dat we moeten kiezen voor een lengte van 250 cm.
En die staan achteraan.....
Het hele schap wordt leeggehaald om het door ons beoogde pak te bereiken.
En alles weer netjes terug zetten. Zo zijn wij.
Blijkt het bij nadere bestudering niet de goede breedte te zijn.
(de maten staan op een hoogte van 250 cm in een 12-punts lettertype aangegeven)
Kortom, wederom, met behulp van een toegesnelde Karwei-medewerker, het hele schap nogmaals leeghalen, op zoek naar de gewenste afmetingen.
En ja hoor! Gevonden!
"Krijg je dat wel in je auto?", vraag ik met een bedenkelijk blik aan Yolanda.
"Tuurlijk".
Yolanda is een rasoptimist......

Yolanda heeft een Renault Twingo.
Leuk wagentje om van A naar B te komen of boodschapjes te doen hoor, maar niet echt uitgerust om bouwmaterialen en aanverwante artikelen te vervoeren.
Ik ben alvast naar de auto gelopen met de handel, terwijl Yolanda afrekent.
Het lamellenpak heeft ongeveer de lengte van de auto.....
Ben benieuwd.....

Ze komt aanlopen met een opgerold vloerkleed dat ook nog in de auto vervoerd zal moeten worden.
"Gaat lukken", zegt ze en ze begint alle stoelen, met uitzondering van de bestuurdersstoel, plat te leggen.
En verdomd, het lamellenpak past precies.
Weggestoken in de ruimte die normaal bestemd is voor de benen van een passagier op de voorstoel, past het pak diagonaal zowaar precies in de kleine Twingo!
Optimisme wordt altijd beloond!
Gevolg is echter dat de stoelen achter, niet meer beschikbaar zijn voor passagiers.
Mij bekruipt het donkerbruine vermoeden dat ik straks achter de auto aan mag hollen.
Ja, kom zeg!
Ik wurm mij via het portier op de voorstoel, een been over het pakket, en laat mij achterover zakken op de platgelegde rugleuning.
Rechts, over mijn schouder, wordt het rolgordijn geschoven en even later krijg ik het opgerolde tapijt tussen mijn benen gestoken.
Ik kan geen kant meer op......

Kijk,
en in plaats van nou haar bewondering uit te spreken over mijn, zeker voor mijn leeftijd, uitzonderlijke lenigheid, heeft ze staan lachen, staan lachen!!!!
Het heeft zeker een kwartier geduurd voordat ze bij machte was om haar vehikel te besturen.
Gelaten heb ik het maar over mij laten komen.
Ik kon ook niet veel anders.....
Nee, er is geen foto gemaakt van hoe ik er bij zat/lag.
Mobieltje vergeten......

"Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd".
Je kunt het ook overdrijven.....

Voor het blok gezet

Schrijf je twee weken geleden nog in je blog, dat je een beetje moeite begint te krijgen met al die nieuwe technologie.
Dat je niet goed weet, hoe je de TV aan moet zetten als je aan het oppassen bent bij je kleindochters....

Woensdagavond, na de muziekrepetitie nog even TV kijken, lekker in mijn luie stoel, beentjes omhoog en een glaasje onder handbereik.
Een "plop" en het beeld op zwart.
Wat krijgen we nou?
Er knippert een rood lampje op het voorfront.
Maar even uit en opnieuw weer aan zetten.
Binnen hebben ze blijkbaar wel beeld, want ik zie een lichtflits in de ingewanden van de TV.
Maar heel kort.
Het licht dooft en kleine rookwolkjes kringelen door de ventilatieopeningen.
Ik zoek tussen de kluwen snoeren de stekker van de TV en trek hem uit het stopcontact.

Nee, geen "shit" gevoel omdat mijn TV het heeft begeven.
Het mag een keer, na bijna twintig jaar trouwe dienst.
Mijn oerdegelijke breedbeeld Sony, die tot zijn laatste snik altijd een perfect beeld gaf.
"Jeetje, heb jij nog zo'n ouderwetse bak?", kreeg ik vaak van visite te horen.
Ja, ik wel.
Zolang iets het nog goed doet, doe ik het niet weg.
Zit een beetje in mijn opvoeding, denk ik.

Mijn onrust komt meer voort uit het besef dat ik dat loeizware, onhandelbare kreng nu naar de gemeentewerf moet brengen en dat ik nu gewoon voor het blok gezet wordt.
Een nieuwe TV, dat betekent zo'n moderne flatscreen met allerlei toeters en bellen, functies en mogelijkheden die ik maar weer onder de knie moet trachten te krijgen.
Want zo'n model als mijn oude Sony, nee, dat is niet meer te koop.
Het is niet anders.
Even overweeg ik nog om naar de kringloopwinkel te gaan, om te kijken of daar een apparaat wordt aangeboden, gelijkwaardig aan mijn oude TV.
Maar als ik de volgende morgen met veel pijn en moeite en met het gevaar een dubbele hernia op te lopen, de kolos in de auto heb geladen, laat ik deze gedachte al snel varen.

Surfend op het internet, op zoek naar een nieuwe TV, wordt mijn voorgevoel bewaarheid.
Tè lang heb ik de ontwikkelingen op het gebied van audio-visuele technologie onvoldoende aandacht geschonken, zodat ik nu al snel verdwaal in het bos van specificaties en mogelijkheden.
Gelukkig biedt het internet antwoord op al mijn vragen.
Alleen roept ieder antwoord nieuwe vragen op.
Dit wil ik helemaal niet!
Ik wil gewoon lekker TV kijken!

Achter het kastje, dat al die jaren mijn ouwe, trouwe TV heeft getorst, ligt, ingebed in een prachtig stofnest, een wirwar van draden.
Naar boxen, naar mijn stereotoren, waar ik eens zo trots op was.
Mèt platenspeler èn dubbel cassette-deck. Ja, ja....
En met een CD-speler die kuren vertoont.....
Kortom, ik gebruik het ding nooit meer.
Mijn CD verzameling heb ik omgezet naar MP3's en op mijn computer gezet.
Die geeft beter geluid dan mijn ouwe stereo-set.
En radio luisteren doe (deed) ik via mijn TV of via de computer.
Dus....
Verworden tot museumstukken......
Ik besluit om al die ouwe meuk eruit te gooien.
Het staat alleen maar stof te verzamelen.
Dat wordt nòg een ritje naar de gemeentewerkplaats.....

De nieuwe TV is via internet besteld en wordt morgen (vrijdag) bezorgd.
Nee, niet zo'n wandvullend geval, maar gewoon eentje die op mijn kastje past.
Met zijn 81 cm scherm toch nog een stuk groter beeld dan m'n ouwe Sony.
Ik ga gewoon proberen of ik het ding aan de praat kan krijgen.
Kan altijd nog de hulp inroepen van een van mijn kleindochters.....

Cruyff heeft gelijk!
Elluk nadeel hep ze voordeel.
Waar de mensen, die voorop wilden lopen en zich als eersten een flatscreen aanschaften, zo'n slordige  €2000 mochten neertellen, koop ik mijn LED, 81 cm, Full-HD Smart TV, mèt HyperReal Engine, Wide Color Enhancer Plus, Digitale ruisfilter, 100 Hz Clear Motion Rate, etc. (God mag weten wat het allemaal inhoudt) voor een prijsje van 278 Euri.
D'r zit zelfs een handleiding bij!
Èn.... (en dat is toch het allerbelangrijkste!) weegt maar 5,8 kg!
Ja, ik ben toch niet gek!

Engelientje

Wat mij zoal bezig houdt....
Zo kondig ik mijn wekelijkse blog altijd aan.
Wat mij momenteel vooral bezig houdt, laat zich raden.
En niet alleen de afgelopen week.
Nee, de laatste maanden ben ik vooral bezig geweest met de voorbereidingen van onze voorstelling "Engelientje", het stuk dat we dit weekend met VIOS spelen ter nagedachtenis aan Truike en Erik, slachtoffers van de rampvlucht MH17.
Ondanks de trieste aanleiding is het hartverwarmend om te ervaren hoe betrokken alle leden van de vereniging zijn bij deze uitvoering, hoe het bestuur alle (financiële) ruimte geeft om hier werkelijk iets moois van te maken.
Dat geeft een onbeschrijfelijk gevoel van geluk en dankbaarheid en doet je beseffen wat een voorrecht het is, om deel uit te mogen maken van deze heel bijzondere, prachtige vereniging.

Vanavond de première.
Het is allemaal zo anders dan anders.
De spanning is voelbaar bij iedereen. De betrokkenheid is groot.
We weten allemaal waarvoor we het doen.
Een tribute aan Truike en Erik, die we deze dagen zo vreselijk missen.
Er is door iedereen met zoveel toewijding, inzet en liefde aan gewerkt om iets moois neer te zetten.
Hoe het stuk ontvangen gaat worden door ons publiek?
Ik weet het niet.
Hoewel ik er alle vertrouwen in heb, voel ik de spanning in mijn lijf oplopen.
Wat hoop je te bereiken?
Dat we langzaam de fase van verdriet en rouw achter ons kunnen laten.
Dat er gaandeweg de ruimte ontstaat voor de mooie herinneringen die we met elkaar kunnen delen, die ons weer doen glimlachen.
Want vergeten zullen we ze nooit.

Ik denk dat ze vanavond allemaal kijken.
Truike en Erik.
Waarschijnlijk bij Dirk, want die is immers jarig vandaag.
Vader Piet is aangeschoven.
En ome Gijs, ome Jan, Hellen en Els.
Onze oud-voorzitters Jan van Seggelen en Richard Hartog.
Ze zijn vanavond in ieder geval allemaal in ons hart.
Ik hoop dat ze een beetje trots zijn op ons......

Een kern van waarheid

Weet u nog?
Het interview dat Jan Fillekers in het programma "Showroom" (1977-1982) had met Dirk van Noort?
De man, die niet geloofde dat er mensen op de maan waren geweest.
Fillekers werd weggehoond door Dirk die niet begreep, dat er mensen waren die zulke onzin geloofden.
Een geweldig programma, dat opvolgers kreeg in "Paradijsvogels", "De Stoel", "Joris' Showroom" en ook terug te vinden is in "Man Bijt Hond".
Ik vind dat prachtig.
Mensen die niet in een hokje passen.
Die kans zien zò anders tegen de wereld aan te kijken dan de grijze middenmoot.
Niet dat ik denk dat Dirk gelijk had, hoor.....

Gezonde argwaan bij alles wat in de media verschijnt, is zeker op zijn plaats.
Het is per slot van rekening hèt middel, om de gedachtengang van de mens te manipuleren.
En vele mensen staan dat toe.
Ze nemen alles wat ze horen, lezen of zien klakkeloos voor waarheid aan en verkondigen het dan als zodanig.
Zo laten zij zich ongemerkt soms voor twijfelachtige karretjes spannen.
De meeste zaken zijn niet zwart of wit, zoals de media ons willen doen geloven.
Meestal grijs, met nuances.
Je kunt beter vertrouwen op je eigen, gezonde verstand.
Maar ja, er ook weer niet blind op varen, zoals Dirk.
Want, Dirk, ik denk toch dat er wel een kern van waarheid zat in dat bericht.....

Een kern van waarheid.
De waarheid.
Minister president Mark Rutte beloofde het Nederlandse volk niet te rusten voor de onderste steen boven is, voor de volledige waarheid boven water is, in de nasleep van de ramp met vlucht MH17.
En hoewel ik veel respect en waardering heb voor de wijze waarop hij, samen met de regering optrad na deze afschuwelijke gebeurtenis, hoe geloofwaardig is hij?

Een minister president die het volk regelmatig wijst op de problematiek rond de zorg, dat deze in de toekomst onbetaalbaar gaat worden en dat daarom grote bezuinigingen in deze sector onontkoombaar zijn, terwijl ik deze week een bericht onder ogen krijg waarin gesteld wordt, dat sinds de invoering van het nieuwe belastingstelsel in 2001 maar liefst 70 miljard (!) van de AWBZ-premies niet is besteed aan zorguitgaven maar door de politiek voor andere doeleinden is gebruikt.
Een bericht in de media.
Moet ik, màg ik dit geloven?
Het klinkt ongeloofwaardiger dan het verhaal van de mens op de maan.
Mijn gezond verstand weet niet goed wat het hiervan denken moet.
Maar als dit werkelijk waar is, al heeft het maar een kern van waarheid.....
Hoe geloofwaardig zijn dan nog de uitlatingen van onze HH politici?

Dirk zou, als hij nog onder ons was, waarschijnlijk gillend van de lach van zijn stoel zijn gegleden bij het bericht dat Philae, verkenner van ruimtesonde Rosetta, na een reis van 10 jaar (dus met technologie aan boord van 10 jaar geleden) en een totaal afgelegde afstand van 6,5 miljard kilometer op 12 november 2014, op een afstand van 500 miljoen kilometer van de aarde, succesvol op een komeet (met de vorm van een rubber eendje) is geland.
En, eerlijk gezegd, als je dat zo naleest, dan denk je mèt Dirk: Nee, dat kan niet.....
Want wat zegt het gezonde verstand?
Hoe kan het bestaan, dat een mensheid, die in staat zou zijn tot zo'n ongelofelijk huzarenstukje, niet in staat is om in vrede samen te leven.

En tòch......
Ik ben geneigd om te geloven dat het werkelijk waar is.
Van het ene bericht hoop ik het.
Van het andere bericht vrees ik het.....

Wondere Wereld

Dat was even schrikken deze week!
Ik werd thuis gebeld op mijn mobiele nummer.
Niet alleen mijn telefoon ging over, maar ook mijn tablet en computer begonnen spontaan luide geluidssignalen af te geven.
En geloof me, als je van drie kanten toegetoeterd wordt, weet je even niet welke kant je op moet.
Zo'n telefoontje komt dan wel als "zeer dringend" over.
Ik greep in eerste instantie gewoontegetrouw naar mijn huistelefoon, maar die bleek geen deel uit te maken van het complot. Hij gaf geen sjoege en straalde iets uit van: "Ik weet van niks."
Mijn tablet was het eerst voorhanden en daar zag ik het vertrouwde scherm van mijn mobiele telefoon.
Alleen iets groter.
Na mijn vinger op het rode rondje geplaatst te hebben, hielden de andere apparaten subiet op met het schreeuwen om aandacht.
Na een schuchter "ja?" van mijn kant, begon het tablet tot mij te spreken.
Verdomd, gewoon een telefoongesprek.
Het bleek niet zo dringend als zich in eerste instantie liet aanzien.
Gewoon, een "belletje".
Na afronding van het gesprek vraag je je toch af: Wat gebeurt hier....?

Het blijkt, dat na het updaten van de besturingssystemen van mijn Apple-apparaten (I-Mac, I-pad en I-phone), deze wondertjes van techniek plotseling volledig met elkaar kunnen communiceren en zelfs elkaars taken over nemen.
Ach, het synchroniseren van mijn i-pad met de computer doe ik wel eens.
Maar daar moet dan wel een snoertje voor aangesloten worden.
Ik realiseer me nu pas, dat een op mijn tablet bijgewerkte agenda ook al op mijn computer verschijnt, zònder handmatige synchronisatie.

Een paar jaar terug had ik ook al zo'n schokkende ervaring.
Met de auto op weg naar mijn dochter ging onderweg mijn mobieltje af. Op mijn tomtom verscheen tot mijn verwondering de boodschap dat er een sms'je binnenkwam.
Toen ik op het icoontje tipte werd het sms'je zowaar voorgelezen!
Ook toen dacht ik: Wat gebeurt hier....?

De ontwikkelingen, zeker op technologisch gebied gaan snel, heel snel.
Soms mag ik oppassen bij mijn twee kleindochters (6 en 8 jaar).
Als de TV (zo'n joekel van een flatscreen) aangezet moet worden sta ik hulpeloos met de afstandsbedieningen te worstelen om het kreng aan te krijgen. Ze worden mij door een van de meisjes met een zucht uit de handen genomen en die kleine opdonders hebben het ding na het indrukken van een paar toetsen zo aan de praat.
Ja, dan denk ik: "Je wordt oud, pappa....".

Jongeren zullen ongetwijfeld besmuikt lachen om mijn verwondering.
Zij groeien op in een tijd waarin de veranderingen en ontwikkelingen zoveel sneller gaan dan toen ik nog jong was.
Ik weet nog dat onze Limburgse tuinkabouter Chriet Titulaer in de 80-er jaren van de vorige eeuw in zijn programma "Wondere Wereld" veel van deze ontwikkelingen reeds voorspelde.
Dat klonk toen menigeen (en zeker de ouderen) als science fiction en daarom als ongeloofwaardig en onmogelijk in de oren.
Maar de meeste van zijn voorspellingen zijn uitgekomen.
Sterker nog, er zijn dingen ontstaan die zelfs hij niet voorzag.
Chriet Titulaer, de Jules Verne van de 20ste eeuw.
Daarom zal ik ook niet lachen om de voorspellingen die gedaan worden over de nabije toekomst, want het is mij wel duidelijk dat niets meer onmogelijk is.
De sky is the limit.
Maar sta mij toe om een beetje moeite te hebben met de snelheid waarin deze ontwikkelingen gaan.
Als je geboren wordt in een boemeltreintje en je ontwaakt in de HSL, dan is dat toch even schrikken....

Net als Chriet durf ik wel een voorspelling te doen.
Ook voor jullie, jongeren, komt ooit het moment dat je zegt: "Sorry, maar dit gaat me toch te snel.
Ik haak af....."

De slag om de hagelslag

Deze week verontrustende berichten in de media: hagelslag wordt verbannen van het Nationaal Schoolontbijt.
Heeft dat met de kleur te maken?, denk je dan meteen.
Moeten we na de negerzoen en Zwarte Piet nu ook ons nationale broodbeleg, "hagelslag" aan de dijk zetten omdat een handvol mensen zich stoort aan het kleurtje?
Wordt er ook geen bruin brood meer geserveerd bij het Nationaal Schoolontbijt?
Of wordt de hagelslag verbannen omdat het woord "slag" misschien agressie opwekt bij die onschuldige kindertjes.
Of hebben Marianne en Dion soms met succes campagne gevoerd om deze lekkernij te weren, omdat de kleine chocoladestaafjes wel erg veel op muizenkeutels lijken, waardoor hagelslag toch wel als een zeer dieronvriendelijk product kan worden aangemerkt.
Zou zo maar kunnen in dit land waar muggenziften en mierenneuken tot nationale sport verheven is.

Het Nationaal Schoolontbijt begon 11 jaar geleden als een (goedbedoeld?) initiatief, om kinderen (en ouders) er van te doordringen, dat een stevig ontbijt belangrijk is om de dag goed te beginnen.
Meerdere onderzoeken hadden immers uitgewezen dat veel kinderen naar school gestuurd werden (en worden), zonder een redelijk ontbijt achter de kiezen.
Gevreesd moet echter worden, dat het voor een aantal kinderen de enige keer in het jaar is, dat ze de dag met een goed ontbijt beginnen.
Misschien was het beter om kinderen elke dag op school te laten ontbijten.
En te laten lunchen.
Maar ja, willen we dat?
Het is zo betuttelend.
Vinden wij Hollanders.
Het is een beetje eng, het tast ons vrijheidsgevoel aan, als de overheid gaat bepalen wat onze kinderen voorgeschoteld krijgen.
Wij weten zelf wel wat goed is voor ons kind.
Vinden we, denken we....
In vele landen om ons heen is het de gewoonste zaak van de wereld dat er op school een warme maaltijd wordt geserveerd.
Dat komt hier ook wel.
Gaat nog wel een paar jaar duren......

Het Nationaal Schoolontbijt is, samen met lesbrieven, een welkome aanvulling op het onderwijspakket om kinderen wat meer kennis bij te brengen over voeding en hen te leren wat gezond en wat minder of niet zo gezond is.
Om dit alles te bekostigen deed de organisatie een beroep op de grote voedingsproducenten, die daar uiteraard met graagte op in gingen, omdat zij hier een mooie kans zagen om hun producten te promoten.
Een soort win-win situatie.
Mooi toch?
Nee, zo werkt dat niet in Nederland.
Het "ja, maar...." ligt op ons aller lippen bestorven.

Het blijkt "Foodwatch" te zijn (dat zichzelf graag omschrijft als "De Voedselwaakhond") die met succes de hagelslag van tafel heeft gekregen en daarvoor in de plaats fruit zag toegevoegd.
In 2013 maakte deze organisatie een hoop stennis omdat er wel hagelslag (een ongezonde "dikmaker" volgens hen), maar geen fruit op tafel stond.
Ik heb nog nooit een obesitas-patiënt de schuld aan hagelslag horen geven.
Maar goed, ze hebben hun zin.
Het feit, dat de fruitboeren hun appels en peren, dankzij de Russische boycot, aan de straatstenen niet kwijt kunnen, zal daar ook wel in mee spelen.
"Ja, maar er staat ook nog smeerkaas op tafel en daar zit erg veel zout in...."
Jongens, kom op zeg....!
Als we op alle slakken zout gaan leggen, kunnen we straks niks meer eten. (ook de slakken niet)
En dan, is fruit werkelijk zo gezond? Als je leest wat er aan bestrijdingsmiddelen in de fruitteelt gebruikt wordt, mag je daar gerust je vraagtekens bij zetten.
Trouwens, de zuren in fruit schijnen funest te zijn voor het tandglazuur.
Het begint erop te lijken dat er met al ons voedsel wel iets mis is.
Niks meer eten, dat is het gezondst.
Maar ja, dan ga je wel dood.....

Foodwatch maakt zich vooral sterk om de commercie uit scholen en peuterspeelzalen te verdrijven.
Een loffelijk streven, waar zeker iets voor te zeggen is, maar ik denk niet dat de voedselproducenten nog zo genereus aan het Nationaal Schoolontbijt zullen willen bijdragen als ze hun producten in bruine zakken moeten aanleveren.
Quid pro quo, nietwaar?
Daarbij, het binnendringen van de commercie op scholen is echt niet iets van de laatste jaren.
Zo kan ik mij herinneren dat in mijn lagere schooltijd een meneer van de Boerenleenbank maandelijks de klassen afging.
Bij hem kon je "zegeltjes" van een dubbeltje of een kwartje kopen en dat geld kwam dan op je spaarbankboekje.
Natuurlijk moet je een beetje oppassen, maar aan de andere kant, zolang de regering weigert om meer geld in het onderwijs te steken, is de verleiding voor scholen wel erg groot om een vette cheque "als sponsoring" van een willekeurig bedrijf aan te pakken.
Vooral als het een bank betreft.
Dat geld kan beter aan het onderwijs besteed worden, dan dat het verdwijnt in de zak van een overbetaalde directeur.
Trouwens, de meeste kinderen in de basisschoolleeftijd zijn, tenminste, waar het voeding betreft, echt niet met merken bezig. Het zal hen worst (van Unox of Stegeman) zijn van welke fabrikant het lekkers komt.
Ze vinden de pindakaas "met die groene deksel" het lekkerst.

Kinderen beschermen tegen de opdringerige commercie?
Een gevecht tegen windmolens.
De reclameblokken tijdens jongerenprogramma's staan weer bol van de Little Pony's en aanverwante artikelen.
De speelgoedfabrikanten willen immers in deze tijd van Sinterklaas weer scoren.
En het zal hen aan de derrière oxideren of zijn Pieten nu zwart, wit, groen of pimpelpaars zijn, of voorzien zijn van een stroopwafelrastertje.