Voor het blok gezet

Schrijf je twee weken geleden nog in je blog, dat je een beetje moeite begint te krijgen met al die nieuwe technologie.
Dat je niet goed weet, hoe je de TV aan moet zetten als je aan het oppassen bent bij je kleindochters....

Woensdagavond, na de muziekrepetitie nog even TV kijken, lekker in mijn luie stoel, beentjes omhoog en een glaasje onder handbereik.
Een "plop" en het beeld op zwart.
Wat krijgen we nou?
Er knippert een rood lampje op het voorfront.
Maar even uit en opnieuw weer aan zetten.
Binnen hebben ze blijkbaar wel beeld, want ik zie een lichtflits in de ingewanden van de TV.
Maar heel kort.
Het licht dooft en kleine rookwolkjes kringelen door de ventilatieopeningen.
Ik zoek tussen de kluwen snoeren de stekker van de TV en trek hem uit het stopcontact.

Nee, geen "shit" gevoel omdat mijn TV het heeft begeven.
Het mag een keer, na bijna twintig jaar trouwe dienst.
Mijn oerdegelijke breedbeeld Sony, die tot zijn laatste snik altijd een perfect beeld gaf.
"Jeetje, heb jij nog zo'n ouderwetse bak?", kreeg ik vaak van visite te horen.
Ja, ik wel.
Zolang iets het nog goed doet, doe ik het niet weg.
Zit een beetje in mijn opvoeding, denk ik.

Mijn onrust komt meer voort uit het besef dat ik dat loeizware, onhandelbare kreng nu naar de gemeentewerf moet brengen en dat ik nu gewoon voor het blok gezet wordt.
Een nieuwe TV, dat betekent zo'n moderne flatscreen met allerlei toeters en bellen, functies en mogelijkheden die ik maar weer onder de knie moet trachten te krijgen.
Want zo'n model als mijn oude Sony, nee, dat is niet meer te koop.
Het is niet anders.
Even overweeg ik nog om naar de kringloopwinkel te gaan, om te kijken of daar een apparaat wordt aangeboden, gelijkwaardig aan mijn oude TV.
Maar als ik de volgende morgen met veel pijn en moeite en met het gevaar een dubbele hernia op te lopen, de kolos in de auto heb geladen, laat ik deze gedachte al snel varen.

Surfend op het internet, op zoek naar een nieuwe TV, wordt mijn voorgevoel bewaarheid.
Tè lang heb ik de ontwikkelingen op het gebied van audio-visuele technologie onvoldoende aandacht geschonken, zodat ik nu al snel verdwaal in het bos van specificaties en mogelijkheden.
Gelukkig biedt het internet antwoord op al mijn vragen.
Alleen roept ieder antwoord nieuwe vragen op.
Dit wil ik helemaal niet!
Ik wil gewoon lekker TV kijken!

Achter het kastje, dat al die jaren mijn ouwe, trouwe TV heeft getorst, ligt, ingebed in een prachtig stofnest, een wirwar van draden.
Naar boxen, naar mijn stereotoren, waar ik eens zo trots op was.
Mèt platenspeler èn dubbel cassette-deck. Ja, ja....
En met een CD-speler die kuren vertoont.....
Kortom, ik gebruik het ding nooit meer.
Mijn CD verzameling heb ik omgezet naar MP3's en op mijn computer gezet.
Die geeft beter geluid dan mijn ouwe stereo-set.
En radio luisteren doe (deed) ik via mijn TV of via de computer.
Dus....
Verworden tot museumstukken......
Ik besluit om al die ouwe meuk eruit te gooien.
Het staat alleen maar stof te verzamelen.
Dat wordt nòg een ritje naar de gemeentewerkplaats.....

De nieuwe TV is via internet besteld en wordt morgen (vrijdag) bezorgd.
Nee, niet zo'n wandvullend geval, maar gewoon eentje die op mijn kastje past.
Met zijn 81 cm scherm toch nog een stuk groter beeld dan m'n ouwe Sony.
Ik ga gewoon proberen of ik het ding aan de praat kan krijgen.
Kan altijd nog de hulp inroepen van een van mijn kleindochters.....

Cruyff heeft gelijk!
Elluk nadeel hep ze voordeel.
Waar de mensen, die voorop wilden lopen en zich als eersten een flatscreen aanschaften, zo'n slordige  €2000 mochten neertellen, koop ik mijn LED, 81 cm, Full-HD Smart TV, mèt HyperReal Engine, Wide Color Enhancer Plus, Digitale ruisfilter, 100 Hz Clear Motion Rate, etc. (God mag weten wat het allemaal inhoudt) voor een prijsje van 278 Euri.
D'r zit zelfs een handleiding bij!
Èn.... (en dat is toch het allerbelangrijkste!) weegt maar 5,8 kg!
Ja, ik ben toch niet gek!