Klussen

Yolanda is verhuisd.
Naar een appartement.
U weet wat dat betekent voor iemand die als redelijk handig bekend staat.
Dan mag je kasten in elkaar zetten, vensterbanken maken, rails ophangen en al wat dies meer zij.
En dat doe je natuurlijk graag, met liefde.
Maar soms word je toch lichtelijk teleurgesteld.....

Zaterdagmorgen vroeg naar Karwei.
Er moest hier en daar nog wat voor de ramen gefrutseld worden.
Rolgordijnen, lamellen, jaloezieën, ze wist het nog niet precies.
Zitten we net in de auto, komt ze erachter dat ze haar mobiel vergeten is.
Heb je die nodig dan?
Nou, nee..... maar.....
Nou, haal hem dan even.
Nee, laat maar. Ze start de auto.
Ik dring niet verder aan.
Achteraf een geniale ingeving.....

In de bouwmarkt hebben we al snel een rolgordijn gescoord voor de slaapkamer.
Voor het kleine kamertje aan de voorkant blijkt het lastiger om tot een keuze te komen.
Zoeken, kijken, wikken en wegen.
De keuze is ruim in kleur, uitvoering en mechaniek.
Lastig, lastig.
Uiteindelijk wordt gekozen voor lamellen.
Aangezien de rail aan het plafond bevestigd moet worden, zitten we vast aan een minimale lengte van 185 cm.
Dat betekent dat we moeten kiezen voor een lengte van 250 cm.
En die staan achteraan.....
Het hele schap wordt leeggehaald om het door ons beoogde pak te bereiken.
En alles weer netjes terug zetten. Zo zijn wij.
Blijkt het bij nadere bestudering niet de goede breedte te zijn.
(de maten staan op een hoogte van 250 cm in een 12-punts lettertype aangegeven)
Kortom, wederom, met behulp van een toegesnelde Karwei-medewerker, het hele schap nogmaals leeghalen, op zoek naar de gewenste afmetingen.
En ja hoor! Gevonden!
"Krijg je dat wel in je auto?", vraag ik met een bedenkelijk blik aan Yolanda.
"Tuurlijk".
Yolanda is een rasoptimist......

Yolanda heeft een Renault Twingo.
Leuk wagentje om van A naar B te komen of boodschapjes te doen hoor, maar niet echt uitgerust om bouwmaterialen en aanverwante artikelen te vervoeren.
Ik ben alvast naar de auto gelopen met de handel, terwijl Yolanda afrekent.
Het lamellenpak heeft ongeveer de lengte van de auto.....
Ben benieuwd.....

Ze komt aanlopen met een opgerold vloerkleed dat ook nog in de auto vervoerd zal moeten worden.
"Gaat lukken", zegt ze en ze begint alle stoelen, met uitzondering van de bestuurdersstoel, plat te leggen.
En verdomd, het lamellenpak past precies.
Weggestoken in de ruimte die normaal bestemd is voor de benen van een passagier op de voorstoel, past het pak diagonaal zowaar precies in de kleine Twingo!
Optimisme wordt altijd beloond!
Gevolg is echter dat de stoelen achter, niet meer beschikbaar zijn voor passagiers.
Mij bekruipt het donkerbruine vermoeden dat ik straks achter de auto aan mag hollen.
Ja, kom zeg!
Ik wurm mij via het portier op de voorstoel, een been over het pakket, en laat mij achterover zakken op de platgelegde rugleuning.
Rechts, over mijn schouder, wordt het rolgordijn geschoven en even later krijg ik het opgerolde tapijt tussen mijn benen gestoken.
Ik kan geen kant meer op......

Kijk,
en in plaats van nou haar bewondering uit te spreken over mijn, zeker voor mijn leeftijd, uitzonderlijke lenigheid, heeft ze staan lachen, staan lachen!!!!
Het heeft zeker een kwartier geduurd voordat ze bij machte was om haar vehikel te besturen.
Gelaten heb ik het maar over mij laten komen.
Ik kon ook niet veel anders.....
Nee, er is geen foto gemaakt van hoe ik er bij zat/lag.
Mobieltje vergeten......

"Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd".
Je kunt het ook overdrijven.....