Engelientje

Wat mij zoal bezig houdt....
Zo kondig ik mijn wekelijkse blog altijd aan.
Wat mij momenteel vooral bezig houdt, laat zich raden.
En niet alleen de afgelopen week.
Nee, de laatste maanden ben ik vooral bezig geweest met de voorbereidingen van onze voorstelling "Engelientje", het stuk dat we dit weekend met VIOS spelen ter nagedachtenis aan Truike en Erik, slachtoffers van de rampvlucht MH17.
Ondanks de trieste aanleiding is het hartverwarmend om te ervaren hoe betrokken alle leden van de vereniging zijn bij deze uitvoering, hoe het bestuur alle (financiële) ruimte geeft om hier werkelijk iets moois van te maken.
Dat geeft een onbeschrijfelijk gevoel van geluk en dankbaarheid en doet je beseffen wat een voorrecht het is, om deel uit te mogen maken van deze heel bijzondere, prachtige vereniging.

Vanavond de première.
Het is allemaal zo anders dan anders.
De spanning is voelbaar bij iedereen. De betrokkenheid is groot.
We weten allemaal waarvoor we het doen.
Een tribute aan Truike en Erik, die we deze dagen zo vreselijk missen.
Er is door iedereen met zoveel toewijding, inzet en liefde aan gewerkt om iets moois neer te zetten.
Hoe het stuk ontvangen gaat worden door ons publiek?
Ik weet het niet.
Hoewel ik er alle vertrouwen in heb, voel ik de spanning in mijn lijf oplopen.
Wat hoop je te bereiken?
Dat we langzaam de fase van verdriet en rouw achter ons kunnen laten.
Dat er gaandeweg de ruimte ontstaat voor de mooie herinneringen die we met elkaar kunnen delen, die ons weer doen glimlachen.
Want vergeten zullen we ze nooit.

Ik denk dat ze vanavond allemaal kijken.
Truike en Erik.
Waarschijnlijk bij Dirk, want die is immers jarig vandaag.
Vader Piet is aangeschoven.
En ome Gijs, ome Jan, Hellen en Els.
Onze oud-voorzitters Jan van Seggelen en Richard Hartog.
Ze zijn vanavond in ieder geval allemaal in ons hart.
Ik hoop dat ze een beetje trots zijn op ons......