Kinderen van Toen

Op Kerstavond vertelde President Trump een 7-jarig meisje dat het "op het randje" was om op haar leeftijd nog te geloven in Santa.
Ik dacht meteen: "Dat is het dus......."
Donald Trump gelooft niet in Santa Claus, oftewel, hij gelooft niet in de goedheid van de mens.
Donald gelooft alleen in zichzelf en dat verklaart veel, zo niet alles.....
Na het gesprekje liet het meisje weten nog steeds in de Kerstman te geloven. De president heeft haar niet op andere gedachten kunnen brengen.
Geloven in de Kerstman en niet in Trump.
Heel verstandig........

Wat bezielde Trump om dit kind haar de mooie illusie van de Kerstman te ontnemen?
Vindt hij dat je niet mag liegen? Dat je geen sprookjes mag vertellen? Dat je geen "fake"verhalen mag rondbazuinen? Nou, dat lijkt me wel héél erg sterk. Als er ièmand met de waarheid sjoemelt, is hij het wel.
Is dat niet juist het mooiste van het kind zijn? Opgroeien en een wereld ontdekken waarin mystiek en fantasie een belangrijke rol spelen? Een wereld waarin goed en kwaad nog duidelijk zijn te onderscheiden in goede feeën en boze heksen, in prinsen en trollen?
Maar nee, de grote mensen trekken het kind al snel uit deze wereld weg.
"Het is allemaal niet waar, het zijn sprookjes. Sinterklaas bestaat niet!"
Zo worden ze gedwongen om snel "groot" te worden en om "de waarheid", de werkelijkheid onder ogen te zien: een wereld....... vol list en bedrog.
Ik vraag mij wel eens af: Wat is de winst?
Wat is het verschil tussen een sprookje en fake news?
Wat is het verschil tussen Trump en een trol......?
Het enige verschil is misschien dat in de kinderlijke fantasiewereld de verhalen uiteindelijk een gunstige wending nemen en iedereen nog lang en gelukkig leeft, terwijl in de werkelijke wereld een goede afloop vaak in twijfel getrokken wordt. Waarom? Omdat we niet meer durven geloven in een goede afloop? Omdat we niet meer durven geloven in een illusie?

Want dat is toch wat de Kerstman, Sinterklaas, de Paashaas en de tandenfee zijn? Illusies.
Het is aan ons of we deze illusies laten voortbestaan of begraven.
Sinterklaas en de Kerstman staan voor het altruïstisch geven, het schenken van kleine (of grote) blijken van genegenheid, zonder je als gever bekend te maken. Niet de grote weldoener uithangen, maar in stilte een kind, een mens blij en gelukkig maken. De illusie in stand houden, dat een mysterieuze fantasiefiguur gewoon voor de lol cadeautjes uitdeelt. Een figuur die niet zit te wachten op een braaf "dankjewel" (wat we onze kinderen inpeperen om toch vooral te zeggen als ze een cadeautje krijgen), maar genoegen neemt met een glimlach, een blik van verwondering.....

Het is niet vreemd dat veel volwassenen, "de kinderen van toen", met weemoed terug verlangen naar die wonderlijke fantasiewereld uit hun prille jeugd en zich daarom verliezen in het ruime aanbod aan Fantasyfilms of het spelen van games op hun computer, I-pad of SmartPhone waarin ze weg kunnen dromen in een fantasiewereld waarin draken, ridders, tovenaars en trollen hen helpen om even aan de werkelijkheid te ontsnappen. Waarom?
Ze weten donders goed dat die fantasiewereld net zo nep is als de reële wereld waarin ze dagelijks leven, alleen hebben ze in het computerspelletje de illusie dat ze nog enigszins vat hebben op de afloop. Èn het ziet er in ieder geval een stuk leuker uit.
Een mens kan niet leven zonder illusies......

Lang, heel lang geleden, op de Gerardusschool.....
Het was in de dagen na het Sinterklaasfeest dat ik met collega's tussen de middag bijeen zat. De verhalen gingen begrijpelijk over de vieringen die ieder van ons in huiselijke kring had meegemaakt.
Het was overal leuk en sfeervol verlopen.
Een collegaatje vertelde echter dat haar kleine zusje vreselijk teleurgesteld was geweest, omdat ze de warme muts, die ze aan Sinterklaas had gevraagd, niet gekregen had.
Na schooltijd ben ik naar een winkel gegaan en heb daar het mooiste kindermutsje gekocht wat ze hadden, een (imitatie)bontmutsje en heb het mooi in laten pakken. Thuis een briefje getypt (om handschriftherkenning te voorkomen) waarin Sint vertelde dat er, vlak voor zijn vertrek met de stoomboot, een verschrikte Zwarte Piet op hem was afgekomen die in het ruim een pakje had gevonden dat in alle drukte vergeten was. Omdat het meisje, voor wie het pakje bestemd was, helemaal in Maastricht woonde, heeft de Sint een Zwarte Piet opdracht gegeven om het pakje dan maar te bezorgen bij haar grote zus die in Oude wetering werkte.
's Avonds stiekem naar school geslopen en het pakje stilletjes op de tafel van mijn collegaatje gelegd.
Niemand heeft ooit geweten waar dat pakje vandaan kwam......
Bij een paar collega's las ik de vraag in hun ogen: Zou hij dan misschien toch.......?

Laten wij ons in het Nieuwe Jaar voornemen om zo af en toe een mens blij en gelukkig te maken. Stilletjes, op de achtergrond, zonder dat onze bemoeienis bekend wordt en op die manier deze mysterieuze figuren nieuw leven inblazen. Ik verzeker u, het geeft een onwaarschijnlijk goed gevoel om dan die blijheid en verwondering te zien in de ogen van kind of volwassene..
En niet uw gift is het belangrijkst, maar het geloof dat u hen geeft: dat er nog goedheid is onder de mensen. Dat Sinterklaas en de Kerstman nog bestaan......

Mede namens Joris wens ik u allen en iedereen die u dierbaar is een mooi, gezond en vreugdevol 2019 toe.
Een jaar vol geloof, hoop en liefde.
Of dit slechts een illusie blijft of waarheid wordt, is voor een groot deel aan u, aan mij, aan ons allemaal.....