Heethoofden

In hoeverre we deze week een historische gebeurtenis beleefden, zal de tijd leren.
Het oude hitterecord van 23 augustus 1944 (38,6 graden), gemeten in het Gelderse Warnsveld werd deze week tot twee maal toe verbroken.
Op woensdag steeg het kwik in Eindhoven naar 39,3 maar een dag later werd dit record verpulverd door Gilze-Rijen waar de thermometer opliep tot 40,7 graden! Of dit record óók 75 jaar gaat standhouden is twijfelachtig.
Ach,.... en in Warnsveld liep men zich al "warm" om het 75 jarig bestaan van het record feestelijk te vieren.
Die plannen kunnen de ijskast in.....

De warmste dag, de warmste nacht, alle bestaande records werden deze week uit de boeken geschrapt. En niet alleen in Nederland. Heel Europa zuchtte onder de verzengende hitte. Ik ben benieuwd hoeveel klimaatontkenners zich de afgelopen dagen achter de oren hebben gekrabbeld.
Dat er opwarming van de aarde plaats vindt is een zaak die door voldoende wetenschappelijk onderzoek is onderbouwd en kan daarom als feit worden vastgesteld.
In hoeverre de mens daar debet aan is, is een heel ander verhaal. Zo lang de aarde bestaat hebben er altijd klimatologische schommelingen plaats gevonden. Nederland was ooit bedekt met tropische wouden, maar heeft ook perioden gekend dat de gletsjers uit het noorden ons land grotendeels bedekten. De enorme zwerfkeien waarmee de hunebedbouwers hun grafheuvels bouwden, zijn daarvan nog de stille getuigen.
Dus wie weet, misschien hebben we over een miljoen jaar weer een ijstijd.
Kan die zestiende Elfstedentocht misschien toch nog een keer verreden worden.....

Maar voorlopig zitten we duidelijk in een cyclus waarbij de temperaturen wereldwijd aan het stijgen zijn, met alle gevolgen van dien. Er zijn sterke aanwijzingen dat menselijke activiteiten daarin een versterkende rol spelen, hoewel dat door velen nog steeds wordt ontkend, wat leidt tot oeverloze "welles-nietes" discussies tussen de heethoofden van beide kampen.
Met het oog op de toekomst deed men er beter aan deze verspilde energie te steken in een discussie in hoeverre de mens met de huidige technologie in staat is om dit proces van opwarming te vertragen.
Er zijn al stappen gezet in die richting, maar zolang de multinationals (met name de olie industrie), die tenslotte de wereld regeren, de zaken blijven bagatelliseren en deze initiatieven tegen werken, komt er weinig van de grond.
Terwijl er eigenlijk zo'n mooie kans ligt. Niet alleen kan de overgang naar schone energie door het terugdringen van de CO2 uitstoot een kleine bijdrage leveren aan het afremmen van de opwarming van de aarde, het zou ook een zegen zijn voor het milieu wereldwijd.
Want mochten er nog twijfels bestaan over de invloed van de mens op het klimaat, de impact op het milieu door menselijke activiteit is onweerlegbaar. En die is bepaald niet gunstig. We zijn de laatste eeuwen nogal slordig omgesprongen met moedertje aarde....

Het heeft er alle schijn van dat hitte een negatieve uitwerking heeft op het goed functioneren van het menselijk brein. Zo koos de Engelse Conservatieve Partij deze week Boris Johnson als hun nieuwe partijleider als opvolger van Theresa May. Als nieuwe premier van het UK lijkt hij met het Britse Schip van Staat recht op de klippen af te stevenen in de eeuwig durende Brexitsoap. Tenminste, als hij al zijn grote woorden gestand wil doen.
Het is algemeen bekend dat bij deze temperaturen veel mensen wat sneller aangebrand zijn en nogal primair gaan reageren. Irritatie ligt aan de oppervlakte en waar men bij normale temperaturen een weloverwogen reactie weet te formuleren, wil het nu wel eens knetteren.
Ook politici ontkomen daar niet aan. De plotselinge overgang van het hectische leven in de Haagse politieke arena naar het stille en rustige zomerreces wordt door velen slecht verteerd. Kleine verschillen van mening worden niet uitgesproken, maar plotseling afgekapt en worden geacht opgezouten te worden tot het moment in september wanneer het politieke bijltje weer wordt opgepakt. Sommigen kunnen daar slecht mee omgaan en het groeien van de frustraties houdt vaak gelijke tred met het oplopen van de temperaturen.
Eerst was daar Femke Merel van Kooten die de knuppel in het hoenderhok gooide en niet langer wenste te dienen onder het ijzeren regime van Marianne Thieme. Verschil van mening ontwikkelde zich tot hooglopende ruzies en leidde uiteindelijk tot de onvermijdelijke uitbarsting. Met verhitte koppen staan ze als kat en hond tegenover elkaar. Als Femke dan ook nog weigert haar zetel op te geven is de beer ècht los.
Dit muisje zal nog wel een staartje krijgen......

In het voorjaar van 1974 zongen Vader Abraham en Boer Koekoek al gezamenlijk de carnavalskraker "Den Uyl is in den olie". Het heeft er alle schijn van dat deze toenmalige hit afgestoft kan worden en aan een tweede leven kan beginnen, zij het dat "Den Uyl" in onze tijd niet meer slaat op de premier van weleer, maar verwijst naar "De uil van Minerva" welke door Dhr. Baudet in zijn bombastische overwinningsrede na de Provinciale Staten Verkiezingen ten tonele werd gevoerd.
Hoe groot was de euforie en feestvreugde na deze historische overwinning die voor een groot deel was toe te schrijven aan verkiezingsstrateeg Henk Otten. Thierry incasseerde echter alle loftuitingen en waande zich de messias, een godheid. Toen Henkie dan ook kritiek durfde uiten op uitspraken van "onze Thierry" werd dit door "Hem" als een persoonlijke aanval gezien. Hij zal het als een bevestiging van zijn status hebben ervaren dat de woorden "Wie niet voor Mij is, is tegen Mij" spontaan bij hem opwelden.
Op grond van wat onduidelijk gerommel in het verleden van Otten als penningmeester van FvD, werd hij gedwongen terug te treden uit het bestuur. Ook was hij niet langer de beoogd fractievoorzitter voor FvD in de Eerste Kamer, waarin hij inmiddels als senator verkozen was.
Waarschijnlijk had Thierry verwacht (en anders toch stilletjes gehoopt) dat Otten de eer aan zichzelf zou houden en de partij verbolgen de rug zou toekeren, waardoor alle aandacht zich weer volledig op "Hem" zou richten.
Maar...... zoals gezegd, Henk is een strateeg......
Hij slikte deze degradatie manmoedig, alles in het belang van de Partij........, naar zijn zeggen.
Dit moet Thierry niet lekker hebben gezeten.
Het zou mij niets verbazen als hij deze week, lang uitgestrekt, liggend op de rand van het zwembassin in zijn vakantieoord, spelend met..... whatever, iets te lang in de hete zon is blijven liggen.
Plotseling moet hij gedacht hebben: "Weet je wat? Et sicut de eo flicker!" (is latijn voor: Ik flikker hem er gewoon uit).
Hij stuurde Otten een berichtje dat hij op grond van vermeende malversaties per direct uit de Partij was gezet.....
Intussen hebben verschillende betrokken partijen de aantijgingen van Baudet ontkracht en heeft Henk Otten aangifte gedaan tegen Baudet (en nog twee bestuursleden) wegens smaad.
Gekookte hersenen zijn in bepaalde culturen naar het schijnt een delicatesse, maar zijn absoluut ongeschikt om er verstandige beslissingen mee te nemen......

Vroeger moesten we als kleine jongens mee naar de Blauwe Polder en werden we in het voorjaar het veld ingestuurd om de narcissen te koppen. De bloeiende bloemen werden eraf getrokken, opdat de bollen beter zouden groeien.....

Thierry begint een beetje aan hoogmoedswaanzin te lijden. Het succes is hem duidelijk naar het hoofd gestegen. De manier waarop hij met zijn vermeende tegenstanders omgaat doet een beetje denken aan de praktijken van Poetin en Erdogan......
Azijnpisser Johan Derksen, ooit een groot fan van Baudet, verwoordde het zaterdagavond bij Jinek aan tafel treffend: "Na enig succes kan hij zijn eigen partij niet eens leiden, laat staan een land."
Waarmee tevens bewezen is dat azijnpissers weliswaar zure, chagrijnige figuren zijn, maar soms toch wel eens heel verstandige dingen kunnen zeggen......

Overigens Mart, heb je het gelezen? Vorige week zaterdag en zondag gingen de kijkcijfers voor de Tour de France helemaal door het dak! Meer dan een miljoen kijkers! Dat zal niet anders geweest zijn tijdens de afgelopen vrijdag hectisch verlopen 19e etappe met aardverschuivingen en modderstromen en de ingekorte 20e etappe op zaterdagmiddag. Jammer dat de geplande ritten niet gereden konden worden, maar spektakel was het! En uiteindelijk heeft de beste gewonnen en is het eindklassement een goede afspiegeling van de krachtsverhoudingen in het peloton.
Hoezo: "De Tour moet op de schop".
Volgend jaar graag weer zo een!......

Azijnpisser

Soms heb ik het idee dat ze onderling een wedstrijdje aan het uitvechten zijn.
Wie is de grootste azijnpisser van Nederland: Johan Derksen, Maarten van Rossum of Mart Smeets?
Zeker, in het verleden heb ik me soms doodgeërgerd aan deze figuren, maar naarmate de tijd vordert begin ik steeds meer medelijden met hen te krijgen. Eigenlijk zijn het gewoon een beetje sneue mannen.....

Ik realiseer mij nu meer, dat Johan en Maarten gewoon een rol spelen in de programma's waarin zij optreden. In het programma VI (voorheen Voetbal Inside, nu Veronica Inside) is Derksen nou eenmaal ingehuurd om te beledigen en te schofferen. Een rol, hem op het lijf geschreven en die hem overigens schijnbaar moeiteloos afgaat. Alles voor de kijkcijfers.....
Kijk, als hij vol vuur praat over de muziek van vroeger, dan vergeet hij die rol even en wordt zowaar bijna een aimabele man.
Maarten is al sinds jaar en dag "het Geweten" van de spelshow "De Slimste Mens" en is ongetwijfeld een publiek trekkende factor voor het programma. Ik heb het altijd een humorvolle man gevonden en in het verleden vond ik zijn bijdragen vaak leuk en spitsvondig en kon ik zijn bijdragen waarderen, maar sinds dit seizoen (ik heb een paar afleveringen gezien) heb ik het idee dat hij vooral probeert te scoren met grof taalgebruik, gescheld en platte beledigingen. Is dit op verzoek van de programmamakers? Alles voor de kijkcijfers?
Ik heb namelijk het idee dat hij eigenlijk een ontzettend leuke en aardige opa is.

Mart is een heel ander verhaal.
Al in 2012 dacht ik (en velen met mij) enige barstjes te ontwaren in zijn statuur van groot sportjournalist (zie: Oude paarden). Mart zelf zag dit niet. In de loop der jaren had hij als gedreven en begeesterd sportliefhebber een enorme know how opgebouwd, met name op het gebied van het  wielrennen. Samen met zijn kennis groeide echter ook zijn eigendunk, wat leidde tot arrogantie, bijna grootheidswaanzin en het idee van onfeilbaarheid, wat bij een deel van het tv-publiek toch enige weerzin ten aanzien van zijn persoon opwekte.
Ik vond het dan ook niet zo verwonderlijk dat hij enige tijd later door de NOS bonzen aan de kant geschoven werd.
Hij werd uit "zijn" Tour de France geknikkerd en mocht niet langer leiding geven aan zijn geliefde programma "De Avondetappe".
Dit heeft zijn ego ongetwijfeld een enorme knauw gegeven. Toen enkele jaren later bleek dat ook nog eens zijn held en "vriend", de door hem bewierookte wielerheld Lance Armstrong welke hij te vuur en te zwaard verdedigde tegen rondruisende dopingroddels, de kluit (en dus ook Mart) belazerd had, moet dit hem als een mokerslag getroffen hebben.
Geen wonder dat hij is veranderd in een gedesillusioneerde, verzuurde man. Best een beetje zielige figuur, waar je medelijden voor op zou kunnen brengen.
In zo'n situatie is het verstandig de luwte op te zoeken om daar je teleurstellingen in stilte te verwerken, je wonden te likken.

Maar Marts ego kan niet zonder aandacht en schijnwerpers. Daarom zien we hem regelmatig verschijnen in praatprogramma's omdat hij ongetwijfeld vindt dat het Nederlandse volk recht heeft op zijn mening. Zijn optredens zijn vaak tenenkrommend omdat hij niet alleen een enorme drive heeft om zijn kennis te etaleren en zichzelf zo als een vervelende betweter neer zet, maar ook omdat hij niet altijd in staat is om zijn frustraties ten aanzien van het (in zijn ogen) hem aangedane onrecht te onderdrukken.

Deze week zag ik een bericht langskomen dat half Nederland over Mart was heen gevallen naar aanleiding van zijn optreden in het programma Jinek.
Ik heb de uitzending via Uitzending Gemist bekeken.......

Eva begint de avond met het bericht dat er een onderzoek komt naar het optreden van twee agenten bij de aanhouding van de moordenaar van Anne Faber. Ze doet een rondje langs haar gasten om te vragen wat zij daar van vinden. Aangekomen bij Mart, die vanaf het begin al verveeld aan tafel zit, is het antwoord: "Hetzelfde...", zich zo aansluitend bij het genuanceerde antwoord van de vorige spreker Joost Vullings. Als Eva verder vraagt antwoordt hij verveeld: "Ja, een wout of een smeris moet zich ook aan de regels houden". "Een volkomen legitieme mening, maar waarom gebruik je die denigrerende benamingen voor een politieagent, Mart?", had ik Eva graag horen vragen.
Ook over het ontslag van Jan de Jong bij Feyenoord wordt door Eva naar Marts mening gevraagd. Logisch, hij is of was of vindt zichzelf toch een groot sporticoon? Nog voor zij haar vraag helemaal heeft uitgesproken wordt ze door Mart afgekapt: "Ik heb geen enkel inzicht in de voetbalwereld."
Hij straalt duidelijk uit dat hij voor dit soort prietpraat niet aan tafel is komen zitten.
Tijdens het gesprek met patholoog Bela Kubatz, die betrokken was bij de identificatie van de slachtoffers van MH17 komt Mart af en toe in beeld. Hij kijkt verveeld rond.
Als Eva een gesprek voert met twee biologen over de intrede van exoten ten gevolge van de klimaatverandering zit hij erbij alsof hij denkt: Tsjezus, moet ik nog lang naar dit gezeik luisteren?

Eindelijk is Mart aan de beurt!
Eva houdt een mooie inleiding. Mart en Joost, die samen een dagelijkse podcast uitzenden over de Tour de France vinden dat het hele gebeuren op de schop moet omdat de interesse voor het wielerspektakel terug loopt. Eva opent met de vraag: "Maar Mart, dit is toch een geweldige tour?"
"Voor wie?"
"Voor ons, Nederlanders!"
"O ja? En voor de Zwitsers en voor de Fransen en voor de..."
"Nou, en!", roept Eva enthousiast uit.
Hij trekt een vies gezicht: "Da's wel een heel merkwaardige gedachte. Jij eigent je nu de Tour de France toe?" Hij kijkt haar aan met een blik van: meisje, praat alsjeblieft over dingen waar je verstand van hebt.....

Natuurlijk heeft Mart gelijk als hij zegt dat de belangstelling voor de Tour terug loopt, dat vooral oudere mannen nog kijken. Kijkcijferonderzoek heeft dat immers uitgewezen. En inderdaad, in de Rondes van de laatste decennia was het urenlang kijken naar de uitzendingen als het kijken naar groeiend gras en speelden Nederlanders nauwelijks een rol van betekenis. Logisch dat de interesse dan terug loopt. Maar dat is tijdens deze editie wel anders.
Volgens Mart is de Tour alleen zo groot omdat hij in de vakantieperiode wordt uitgezonden. Ja, hallo, etappekoersen worden nou eenmaal in de zomer gehouden. De klassiekers in voor- en najaar en in de winterperiode fietsen we in de modder!
En ja, de Giro en de Vuelta zijn misschien mooiere koersen, maar zijn net als de Ronde van Zwitserland en andere etappekoersen toch eigenlijk navolgingen van de Tour.
De Tour is het grootst omdat zij de oudste is en kan bogen op een geweldige heroïsche historie.
Natuurlijk hoef ik dat Mart Smeets niet uit te leggen. Hij weet dat als geen ander.
Zijn afgeven op de Tour, dezelfde Tour die hem groot maakte, riekt sterk naar kinnesinne, afgunst, jaloezie.
De Tour moet op de schop?
Volgens mij bedoelt Mart te zeggen dat hìj weer onderdeel moet zijn van La Grande Boucle, omdat het zonder hem eigenlijk helemaal niets voorstelt......

Mart Smeets. Ooit een groot sportverslaggever die vergat om op zijn hoogtepunt te stoppen en nu de teloorgang van een grootse carrière meemaakt. Alleen..... hij heeft het zelf nog niet in de gaten.
Een verbitterde, chagrijnige, zure zielenpiet......
Ik stem op Mart.

O ja, het is trouwens intussen ook voor de Fransen een interessante Tour geworden, hoor, Mart.....

5 Zomers later

het is zomer
wederom zomer
de zomers rijgen zich aaneen
als de kralen van een rozenkrans







Aanstaande woensdag wordt op NPO 2 een documentaire uitgezonden. Een terugblik op de ramp die vijf jaar geleden heel Nederland schokte en die de kleine dorpsgemeenschap waarvan ik deel mag uitmaken in diepe rouw dompelde.
Ik mocht hierin een kleine bijdrage leveren.
Een aantal maanden geleden kwam het verzoek van de makers of de toneelvereniging aan de documentaire mee wilde werken. Het balletje werd mijn kant opgeschoven.
Je realiseert je, dat oude wonden worden open gereten, dat je de pijn van toen gaat herbeleven.
Is dat goed? Ik denk het wel. Soms moet je wonden openen, lucht geven, zodat kwalijke stoffen, die het genezingsproces in de weg zitten, weg kunnen vloeien.

Nee, ik sta er niet dagelijks meer bij stil. Vijf jaar is een lange tijd en dagelijkse beslommeringen, maar ook dingen die je raken, vragen om aandacht. Droeve gebeurtenissen, blije gebeurtenissen. In een tijdsspanne van vijf jaar komt alles wel een keer langs.
Niet dat we ze vergeten zijn. Zeker niet. Soms zijn ze in ons hart. Bij het zien van zonnebloemen bijvoorbeeld, of als een regenboog de hemel omspant. Dan komen mooie herinneringen boven, die soms een zachte glimlach tevoorschijn toveren.
Soms is de confrontatie harder. Als er berichten in de media verschijnen over het zich traag voortslepende onderzoek naar de ramp. De gevoelens van onmacht parkeer je dan maar, omdat je weet dat je er toch niets aan kunt veranderen en je gaat op, in de maalstroom van het leven.....

En toch, als je verzeild raakt in een interview over de gebeurtenissen van toen, merk je hoe dicht de pijn nog aan de oppervlakte ligt.
De vraag wordt gesteld: Wat maakt de gemeenschap van Oud Ade zo bijzonder?
Ik weet het niet......

Ik probeer, nu vijf jaar later, orde te scheppen in mijn gedachten, mijn gevoelens van toen. De doffe terneergeslagenheid die ik wekenlang voelde, maakte dat toen onmogelijk.
Mijn vlucht in het schrijven van een stuk en het druk zijn met de voorbereidingen daarvan, om zo te ontsnappen aan de gevoelens van negativisme en verdriet.
Wat wàs mijn pijn, wat wàs mijn verdriet? Ik heb mezelf die vraag de afgelopen tijd meermalen gesteld.
Eerst was er de woede, die machteloze woede vanwege die nietsontziende, misdadige en gruwelijke daad van barbarisme die het leven van twee onschuldige jonge mensen, die op de drempel stonden van een liefdevol leven met elkaar, op zo'n afschuwelijke wijze afsneed. Dan het besef, dat vele duizenden in het land mèt ons treurden om de dood van hun geliefden......
Tegelijkertijd was er het verdriet om het verlies van een goede vriendin, een prachtig mens.
Maar de èchte pijn, het èchte verdriet kwam vooral voort uit het machteloos moeten toezien hoe wanhopig en intens verdrietig de directe nabestaanden en de mensen die dicht om hen heen stonden, waren. Het besef dat hùn verdriet vele malen dieper was dan het jouwe. Dat veroorzaakte de echte pijn.
Ik kan alleen voor mijzelf spreken, maar ik denk dat deze gevoelens bij vele mensen leefden.
Als zoveel mensen diezelfde pijn ervaren, brengt dat hen samen.
De beelden die langs kwamen bevestigden dat. Overal, in alle dorpen en steden zag je diezelfde verslagenheid, mensen die steun zochten bij elkaar.
In een kleine dorpsgemeenschap gaat die verbondenheid in verdriet misschien wat dieper omdat iedereen elkaar kent. Dat maakt het lastiger om los te laten, om uiteindelijk over te kunnen gaan tot de orde van de dag......
Niet bijzonder, maar wel ontzettend kostbaar, dierbaar.
Een geschenk van troost om te koesteren.

We spelen weer toneel, zoals de voetballers van ROAC weer voetballen. En in ons spel vinden we vreugde en verbondenheid. We vieren feest na een geslaagde uitvoering of na promotie naar de 1ste Klasse.
We praten over het weer, over koetjes en kalfjes en soms, soms halen we herinneringen op. Herinneringen waarin hun namen langs komen. En als je elkaar dan in de ogen ziet, dan voel je weer die verbondenheid en is er het besef dat we sinds die dag anders in het leven staan.....

Dank je wel, Stephanie, Alje, Peer en Bram, dat ik een klein stukje mocht meelopen tijdens de totstandkoming van deze documentaire, deze hommage, dit monument voor Truike en Erik en al die andere betreurde slachtoffers van vlucht MH17.
Ik bewonder niet alleen jullie vakmanschap, maar vooral jullie gedrevenheid, bezieling en betrokkenheid, het respect en het integer optreden, welke ik mocht ervaren tijdens de opnamen, zowel ten aanzien van het onderwerp als jegens de mensen die jullie benaderden.
Het was mij een voorrecht jullie te mogen ontmoeten.

Verdriet en vreugde

En zo gingen de Nederlandse Leeuwinnen alsnog ten onder en evenaarden zo, precies 45 jaar later, de prestatie van de Nederlandse mannen die tijdens de WK finale voetbal in Duitsland in 1974 (ook deze finale werd gespeeld op 7 juli) eveneens het onderspit moesten delven.
De meesten onder ons verwachtten het al, net als ik, maar toen de eerste helft met een 0-0 werd afgesloten na een paar fantastische reddingen van Sari van Veenendaal, groeide toch heel langzaam een stiekem geloof in een goede afloop. Een ongelukkige actie van sterverdedigster Van der Gragt luidde uiteindelijk het einde van het sprookje in. Zo jammer.....
Nee, het werd niet de door mij voorziene oorwassing maar gewoon een kleine, maar terechte nederlaag tegen een sterkere tegenstander. De beste ploeg van het toernooi heeft uiteindelijk gewonnen. En dat werd ook wel weer eens tijd. Zo hoort het eigenlijk.
De Nederlandse dames hebben als ware Leeuwinnen gevochten en verdienen alle lof en respect voor hun strijdlust. Het was misschien niet altijd even geweldig, maar toch. Een prachtige, spannende finale. Geen vuile trucjes, geen schwalbes, geen gejeremieer en geen acties, erop gericht om de tegenstander een kaart aan te smeren, maar een eerlijke strijd, met open vizier, van beide kanten. Kom daar in het huidige professionele mannenvoetbal eens om.
Vooral na afloop van de wedstrijd zagen we taferelen waaraan de HH voetballers een voorbeeld kunnen nemen. Het wederzijds respect, felicitaties en woorden van troost tussen beide partijen, was hartverwarmend.
Een lichte pleister op de wonde van deze verloren finale is misschien dan toch het feit dat Rapinoe, uitgeroepen tot beste speelster van het toernooi, de door mij reeds voorziene dikke middelvinger kan opsteken naar oom Donald.

Het was trouwens een enerverend sportweekendje waarin juichen en verdriet dicht bij elkaar lagen.
Eerst was daar zaterdag de uitschakeling van Kiki Bertens in de derde ronde van het Wimbledon toernooi. Alleen maar treurnis eigenlijk, want het was niet nodig geweest.
Het ultieme "Jantje huilt, Jantje lacht" moment beleefden de begeleiders van de Jumbo-Visma wielerformatie tijdens het Grand Depart van de Tour 2019 in Brussel. Anderhalve kilometer voor de finish ging Dylan Groenewegen, de gedoodverfde favoriet voor de overwinning in deze eerste etappe, keihard tegen het asfalt, wat leidde tot diepe treurnis in de Jumbo-Lotto auto, om enkele ogenblikken later om te slaan in een euforisch gejuich, nadat zij hoorden dat Mike Teunissen zijn voorwiel nipt als eerste over de eindstreep duwde.
Na 30 jaar (!) was er weer een Nederlander die het gele tricot mocht aantrekken.
En de koek was nog niet op! Vandaag (zondag) snelde het team naar de winnende tijd in de ploegen tijdrit met een riante voorsprong op de concurrentie. Zo werden de eerste twee etappes van de jaargang 2019 gewonnen door de Jumbo ploeg, een ongekende prestatie!
Meneer Jumbo zal niet weten hoe hij het heeft! Vorige week de overwinning van Max, en nu dit!
Die sponsorcentjes gaat hij dik terug verdienen!

Dat is wat sport zo ontzettend leuk maakt: dat onvoorspelbare.
Natuurlijk, meestal wordt er gewonnen door de gedoodverfde favoriet, de sterkste deelnemer, en hoewel dat het meest eerlijk is, is dat voor ons toeschouwers uitermate saai. Het wordt pas leuk en interessant als er gewonnen wordt door een outsider. Was het niet de charme van de Tour van vorig jaar dat niet Froome of Dumoulin met de overwinning aan de haal ging, maar Geraint Thomas?
We hadden ons al neergelegd bij een, voor ons Nederlanders, oninteressante Tour de France na de afzegging van Tom Dumoulin. Maar zie, ook Froome moest afhaken en plots zijn er meer dan een handvol renners die kans maken op de eindoverwinning. Of er ook Nederlanders een kans maken? Waarom niet? Kruiswijk van de Jumbo-Lotto formatie heeft in ieder geval een goede start gemaakt!
Maar..... Parijs is nog ver......
Laten we onze verwachtingen niet te hoog stellen, immers: eerste gewin is kattengespin.....

En wat de voetbaldames betreft:

Volgend jaar wachten de Olympische Spelen!

Poep

"De Kneet", voor de ouderen onder ons een begrip, een fenomeen uit de wielertijden van weleer, leerde ons al de uitdrukking "iemands karretje in de poep rijden", waarmee hij zoveel wilde zeggen als: de concurrentie dermate dwars zitten, zodat hun kansen verkleind worden ten gunste van de jouwe.
We kennen het verhaal van Tom Dumoulin die tijdens de Tour van 2016 al eens een caravan binnenvluchtte om een Bruine Beer los te laten en die een jaar later tijdens de door hem majestueus gewonnen Giro zijn broek liet zakken tijdens de koninginnenrit door de Zwitserse Alpen.
Sport en poepen, twee bezigheden die elkaar slecht verdragen.
Vooral duursporters hebben er mee te maken, want ja, de roep der natuur, die hou je niet tegen. Als je moet, dan moet je. De keuze is dan: stoppen om even te poepen of.... de zaak maar laten lopen. Meer keus is er niet, je hebt het niet in de hand (gelukkig, zou ik zeggen). Het komt op als.... inderdaad: poepen.

Afgelopen week kende, naast het feit dat de Nederlandse voetbaldames de Italiaansen in de tweede helft alsnog een poepje lieten ruiken, nog twee sportieve "poepmomenten".
Eerst was daar de prangende vraag welke gesteld werd aan volksheld no 1 Maarten van der Weijden na het volbrengen van zijn heroïsche Elf Steden Zwemtocht: "Hoe doe je dat, als je moet poepen?" Een vraag die zich bij de betreffende reporter had opgedrongen en in het brein had vastgezet gedurende de 4 dagen durende zwemtocht, hoogstwaarschijnlijk als hij zelf peinzend op de bril van No 100 had plaats genomen: Hoe dóet-ie dat?
Maarten onthulde dat zijn zwempak was voorzien van een "poepritsje", wat hem in staat stelde om zich tijdens de zwemtocht te ontdoen van de verwerkte pizza-punten en deze zo als vissenvoer aan het ecosysteem terug te geven.
Maar het meest tot de verbeelding sprekende "poepmoment" was wel de "poepstart" van Max Verstappen tijdens de afgelopen zondag verreden Grand Prix van Oostenrijk. Mocht-ie eindelijk vanaf de eerste startrij vertrekken, kon-ie niet wegkomen en werd hij links en rechts door zijn concurrenten voorbij gereden!
Het leverde echter wel een magistrale race op waarin Max op onnavolgbare wijze de concurrentie voorbij racete en zelfs de meest sceptische autosport kijker naar het puntje van zijn stoel deed schuiven.
Een verademing na de serie doodsaaie wedstrijden die we de afgelopen tijd voorgeschoteld kregen.
Over een poepie laten ruiken gesproken!
                                          na zijn poepstart ging hij los
                                          hij had geen andere keus
                                          de concurrentie achterlatend
                                          met een poeplucht in de neus

Poep en poëzie, ook zo'n prachtige combinatie.
Mijn vader was een ware poëzie liefhebber. Hij had dan ook verschillende dichtbundels van Guido Gezelle, P.A. de Genestet en anderen in zijn bezit. Ik heb nog altijd zijn trots, het dikke boek "Spiegel van de Nederlandsche poëzie door alle eeuwen", waaruit hij soms op zondagmiddag iets voorlas. Ik was dan de enige die aan zijn lippen hing. Niet dat ik er veel van begreep, maar het klonk zo prachtig.
Mijn broertjes raakten pas geïnteresseerd in poëzie als hij weer eens de "Ode aan de stront" voordroeg. Een gedicht, dat hij ongetwijfeld heeft geleerd van zijn maten tijdens de korte periode dat hij 's lands wapenrok droeg. Misschien een weinig verheffend gedicht dat niet geheel aan alle fatsoensnormen van die tijd voldeed, maar het was smullen voor kinderoortjes! We rolden dan, gierend van het lachen over de grond.
Ach, kinderen zijn immers dol op poep- en piesverhalen.

Maar, laten we er niet al te moeilijk over doen, ook vele volwassenen zullen zichzelf er soms op betrappen dat zij de "poep- en piesfase" nog niet geheel ontgroeid zijn. Vooral cabaretiers slagen er vaak in om deze verdrongen gniffelfase uit het verleden bij menigeen aan de oppervlakte te brengen. Waren het in het verleden de heren Koot en Bie die met zekere regelmaat het onderwerp aan de kaak stelden (beluister bv Pentla Poepen), ook de dames van Toren C zijn er bepaald niet vies van.
Voor vele kunstenaars is het een steeds terugkerende inspiratiebron en vele zichzelf respecterende musea hebben wel een drol in hun bezit.
Zo wordt de tuin van het VPRO gebouw sinds 2011 opgesierd door een kunstwerk van Wim T. Schippers, "Stationnement Gênant". Klinkt natuurlijk interessant, maar het blijft gewoon een drol.
Als ik dit beeld bezie, dan denk ik: Ach, zijn wij niet allen kunstenaars?.....

Trouwens, valt dit beeld onder de categorie "aarskunsten"........?