Op bezoek bij meneer Green

In het jaar 2000 was mijn oudste zoon werkzaam bij de Koninklijke Schouwburg in Den Haag.
Hij was daar onder meer verantwoordelijk voor de rolverdeling.
Als student aan het Koninklijk Conservatorium in onze regeringsstad had hij aldaar een baantje aangenomen om zo enige rek aan te brengen in zijn financiële situatie, en vervulde werkzaamheden in de garderobe, de spoelkeuken en in de distributie van de toiletrollen.
Soms konden deze werkstudenten de hand leggen op kaarten voor voorstellingen tegen sterk gereduceerde prijzen en zo gebeurde het dat mijn zoon mij op een dag breed glimlachend tegemoet trad met de mededeling: "Pa, ik heb een cadeautje voor je."
Twee kaartjes voor de voorstelling van het theaterstuk "Op bezoek mij meneer Green", van Jeff Baron, gespeeld door John Kraaijkamp sr. en Dirk Zeelenberg.
Hij kende mijn liefde voor het theater, hij kende mijn bewondering voor de "ouwe Kraay", die al sinds mijn kinderjaren als komediant via de radio bekend was en zeker na de komst van de TV in mij een grote fan vond. Een veelzijdig artiest met een enorm komisch talent, een geweldige timing, maar die ook keer op keer bij machte bleek serieuze rollen met de juiste diepgang te brengen.
Wij hebben genoten van het spel van de 74-jarige Kraaijkamp en zijn tegenspeler Zeelenberg.
Maar ook van het stuk.

Ja, je kunt genieten van een mooi toneelstuk, je kunt er zelfs door geraakt worden.
Maar dit stuk deed meer, was meer.....
Waarom sprak het mij zo aan? Jeff Baron schreef het stuk in 1996 en al gauw werd het in vele talen herschreven en in alle uithoeken van de wereld gespeeld. Het is duidelijk dat een groot publiek door dit stuk geraakt werd.
Waar ligt haar kracht? Wat maakt dit stuk zo uniek?
Ik denk dat dit stuk de vinger op de zere plek legt.......
Het onbegrip tussen generaties, vooringenomenheid, kleingeestigheid, vooroordelen, al die menselijke eigenschappen worden bijeen gebracht die het uiteindelijk machteloos falen van de mensheid onafwendbaar doen lijken. De zoektocht van de mens naar een uitweg uit dit labyrint.
En dat is het mooie van dit stuk. Hier vinden twee mensen, hoe verschillend ook van elkaar en hoe vijandig ze in eerste instantie ook tegenover elkaar staan, toch dóór elkaar en mèt elkaar uiteindelijk die uitweg uit het doolhof.
De beloftevolle boodschap die het stuk in zich draagt: Als we maar de tijd nemen om naar elkaar te luisteren, elkaars argumenten respectvol te aanhoren en de ander de ruimte laten om anders over zaken te mogen denken. Dan is er ruimte voor begrip en uiteindelijk voor harmonie.

Een aantal jaren geleden kwam in het bestuur ter sprake dat ik in 2019 vijftig jaar lid zou zijn van onze toneelvereniging. Ik heb toen gezegd: "Nou jongens, als jullie mij nou een héél groot plezier willen doen, dan zou ik het geweldig vinden om in dat jaar het stuk "Op bezoek bij meneer Green" te spelen, samen met mijn zoon. Tenminste, als hij daar zin in heeft."
Het bestuur ging akkoord en na een flinke zoektocht in binnen- en buitenland vond ik uiteindelijk het manuscript van het stuk.
Het stuk laten lezen aan mijn zoon. Ja, hij zag het helemaal zitten en wilde dit graag met mij spelen!

Begin dit jaar zijn we begonnen met repeteren. Eerst samen het stuk een aantal keren doorlezen en praten over de karakters. De regisseur komt erbij en scène voor scène wordt het stuk opgebouwd.
Fijn om met zo'n kleine, vertrouwde groep bezig te zijn.
En nu, nu is het zo ver.
Aanstaande zaterdag is de eerste uitvoering......

Ik herinner mij nog het eerste stuk waarin ik samen met mijn vader speelde. "Rumoer in een kleine wereld", in maart 1970. Ik was de tuinjongen, mijn vader de butler. Dat is toch heel bijzonder, als je samen met je vader je kunt verliezen in zo'n prachtige hobby. Twintig jaar lang zijn we samen opgetrokken binnen het theaterwereldje van VIOS, tot hij uiteindelijk in 1990 zijn laatste rol speelde als Gerrit, de tuinman in "Drie vliegen in één klap", een rol in het stuk door mij, speciaal voor hem geschreven.
Intussen lijkt de geschiedenis zich te herhalen.
Ik mocht al een rol spelen in de film "Alles is Theater" waarin mijn zoon Pieter een belangrijke bijdrage had in de tot stand koming van dit project.
We hebben al samen in enkele stukken gestaan, maar deze "Visiting Mr. Green" voelt toch wel heel speciaal.
Ach, hoe is dat tussen vader en zoon. Tijdens de opvoeding heb je de onvermijdelijke aanvarinkjes. En hoe mooi is het dan, dat je op wat latere leeftijd zoiets samen mag doen, kàn doen. Met respect voor elkaar. Met liefde.....
Ik ben gewoon beretrots en ongelofelijk dankbaar dat ik dit stuk mag spelen, samen met mijn jongste zoon!
En.... óók een beetje als hommage aan die grootheid van weleer, John Kraaijkamp sr.

Even niet

Normaal gesproken doe ik altijd mijn uiterste best om op zondagmorgen mijn blogje klaar te hebben staan, zodat hij kan worden losgelaten op het internet. Als ik mijn lezers mag geloven, wordt er door enkelen zelfs naar uitgekeken.
Omdat ik zelf deze verwachtingen heb opgeroepen, voel ik het als een morele plicht om daar dan ook aan te voldoen. Al vele malen heb ik in nachtelijke uren van ontij mijn verhaal bijeen zitten verzinnen om aan deze hoge standaard te kunnen voldoen. Een enkele maal niet gehaald. Kwam mijn blog een dag te laat. Helaas. Dat voelde dan als een nederlaag, een pijnlijk falen. Een gevoel dat ik slecht verdraag.
Maar.... nog nooit echt verzaakt!
Tot afgelopen weekend.
Het zou mij worst wezen, het interesseerde mij geen moer of er überhaupt mensen zouden zijn die mijn blog zouden missen. Ze konden mijn rug op, mijn buik af en het laatste eindje sprietlopen.
Fascinerend hoe een algeheel gevoel van indispositie een echte "pleaser", wat ik in normale doen toch echt ben, kan doen veranderen in een ongeïnteresseerde hork......

Het baren van een kind wordt omschreven als een van de meest pijnlijke ervaringen die een mens kan ondergaan. Nou ben ik de laatste die deze stelling in twijfel zou willen trekken, maar ik kan u verzekeren dat een fikse keelontsteking ook geen lolletje is.....

Het begon afgelopen woensdag met een bekend irritant gevoel rechts in de keel, dat mij de laatste decennia direct doet grijpen naar vitamine-C preparaten waarmee ik tot nu toe dit opkomende, dreigende gevoel steeds kon wegdrukken. Niet deze keer. Donderdagmorgen was het vervelende gevoel nog niet verdwenen, sterker nog, het was geworden tot een situatie die elke slikbeweging tot een pijnlijke onderneming maakte. In plaats van het als snoepjes wegkauwen van vitamine-C pilletjes en het leeg vreten van een bak kiwi's, was het verstandiger geweest een bezoek te brengen aan de huisarts......
Donderdagnacht mijn bed uitgedreven en niet geslapen. Elk moment van indutten werd in de kiem gesmoord bij een nieuwe slikbeweging die mij de ogen wijd open deed sperren door de ervaren pijnscheuten die aanvoelden als gloeiende scheermessen die flitsend door mijn keel schoten.
Aan het einde van de nacht leek de koorts te zakken en had ik ook het idee dat de intensiteit van de pijn rechts in mijn keel iets verminderde.
Vrijdagmorgen nog naar de Veen gereden om iets te regelen voor toneel. Zal ik toch nog even de dokter bellen? Ach.... Het ergste is al achter de rug. Dacht ik.....
Als een zombie de vrijdag doorgebracht. Niets gegeten. Ging niet. Te pijnlijk. Met moeite wat vocht naar binnen gewerkt. De nacht doorgebracht in mijn stoel omdat ik zittend minder vaak hoef te slikken dan wanneer ik lig. Geen oog dicht gedaan......
Langzaam wordt het weer lichter in het oosten.......

Een stralende zaterdag. Kermis in de Veen. Het Bloemencorso. Jarenlang meegelopen met De Liefde, de laatste jaren als toeschouwer.
Dit jaar niet. Het interesseert me ook geen bal. Ik wil van die pijn af.
Eten lukt niet. Gelukkig ook totaal geen trek. Da's dan weer mooi meegenomen. Met moeite krijg ik wat vruchtensap naar binnen.....
De ontsteking lijkt zich van rechts naar links door mijn keelholte te verplaatsen, wat me doet beseffen dat het einde nog niet in zicht is. Stom, stom, stom. Waarom niet op tijd naar die dokter gegaan.
Ondanks het besef dat het mijn eigen schuld is dat ik me zo beroerd voel, vind ik mezelf best wel zielig.
Dat vertel ik ook Yolanda als ze me laat in de middag belt om te vragen hoe het gaat.
Ze vindt dat ik naar een dokter moet. Ik laat me vrij makkelijk overhalen omdat ik zelf ook wel aanvoel dat het zo niet langer kan. Misschien ook omdat de pijn, het gebrek aan slaap, het dagenlang niet eten en amper drinken alle verzet gebroken heeft.
We bezoeken de huisartsenpost in Leiderdorp. Daar wordt inderdaad een zware keelontsteking geconstateerd en met een antibiotica-kuur word ik naar huis gestuurd. Meteen beginnen, moet al snel merkbaar zijn. Hoe krijg je zo'n pil naar binnen als je niet slikken kunt? Op een lepeltje vruchtenyoghurt lukt het.
De nacht van zaterdag op zondag breng ik weer door, zittend in mijn stoel.
Om 4 uur de tweede capsule. Het wordt weer licht.
Een eindeloze zondagochtend........

Nadat ik rond 12 uur een derde capsule heb ingenomen ga ik me wel iets beter voelen, al blijft slikken nog steeds een uiterst pijnlijke bezigheid.
Zondagnacht, zittend in mijn stoel, zak ik zowaar tussen 6 en 7 uur even weg. Mijn eerste slaapje in vier nachten........

Ik weet het niet. Na een eerste lichte verbetering lijkt het nu een beetje stil te staan. Ik bel de huisarts. Ik wil dat er nog een keer naar die keel gekeken wordt. Ik ben er nu wel klaar mee. 's Middags kan ik terecht. De dokter kijkt, trekt een moeilijk gezicht en mompelt: "Jeetje..... "
Ze vertrouwt het niet en wil dat er door een KNO-arts naar gekeken wordt. Ik word weer richting Rijnland Ziekenhuis gestuurd. Ik besluit om maar direct door te rijden. In het ziekenhuis eerst checken of mijn gegevens nog kloppen. Dan op zoek naar de KNO-poli. Nadat ik mij gemeld heb word ik verwezen naar een stoeltje op de gang en word dan al gauw binnen geroepen door een aardige verpleegkundige. Ze is klein, jaar of veertig. Ik mag gaan liggen op een bank en er wordt een soort papieren servet rond mijn hals aangebracht. Intussen kwettert de zuster rustig voort. De dokter is nog even bezig, maar zal zo komen. Ze begint me langzaam voor te bereiden op hetgeen er kan gaan gebeuren. Waarschijnlijk zal de dokter een incisie maken in het abces en het dan leegzuigen. Natuurlijk zal hij eerst verdoven, maar het zal toch wel even pijnlijk worden. Met een beetje pijn ben ik intussen niet meer bang te maken.....
De arts komt binnen, gevolgd door een vriendelijk, zachtaardig ogend jongetje. Ik schat in: een 8ste groeper die zijn snuffelstage aan het invullen is.
Voor de zoveelste keer mag ik mijn mond wijd open doen en "A" zeggen nadat met een spatel mijn tong in bedwang wordt gehouden. Er wordt gewikt en gewogen. Via mijn neus wordt een cameraatje ingebracht om alles nog eens vanuit verschillende invalshoeken goed te kunnen bekijken. Het jochie mag over de schouder van de arts ook een blik werpen op het schermpje. Hij knikt enthousiast bij het getoonde plaatje, hetgeen mij toch een ietwat ongepaste reactie lijkt.
De arts besluit nog niet te gaan snijden, maar stelt voor om te kijken of andere medicatie meer vat kan krijgen op de ontsteking. Ik moet mij dan morgen wel opnieuw melden om te zien of deze nieuwe medicatie aanslaat. Zelf zal hij er niet zijn, maar een collega zal dit overnemen. De arts schudt mij de hand en vertrekt, met in zijn kielzog het jongetje.
De verpleegster verwijdert de papieren, helpt me van de behandeltafel en verwijst me naar de balie waar ik mijn afspraak voor morgen moet maken. Als laatste voegt ze mij nog toe. "En als het niet gaat meneer, gewoon bellen. Als u bijvoorbeeld geen adem meer krijgt, gewoon bellen, hoor!"
De schat.

De afspraak is snel gemaakt en ik kan de medicatie ophalen bij Apotheek Alkemade.
Ik richting Oude Wetering. Daar aangekomen blijkt er niets doorgekomen te zijn vanuit Leiderdorp.
Bellen met het ziekenhuis. Op de KNO-poli is niemand meer aanwezig. De receptioniste stelt voor om morgen opnieuw even contact op te nemen met het ziekenhuis.
K*! Heb ik weer......

Maandagnacht kom ik zowaar tot een paar hazenslaapjes. Dinsdagmorgen vroeg gebeld met het ziekenhuis. Blijkt de opdracht tot medicijnverstrekking terecht gekomen te zijn bij de apotheek van de huisartsenpost. De receptioniste snapt het niet, want in mijn gegevens staat inderdaad dat de opdracht naar Apotheek Alkemade doorgezet had moeten worden. Ik kan de medicijnen op komen halen in Leiderdorp. Ik stel voor, om de geplande afspraak, iets later op de dag, te verplaatsen naar woensdag omdat ik het idee heb dat het alleen aanpakken van het doosje met nieuwe medicatie nog van weinig invloed zal zijn op de ontwikkeling van mijn keelontsteking.
Pillen opgehaald en meteen gaan slikken.

Intussen ben ik de afgelopen dagen vermanend toegesproken door mijn kinderen.
Volkomen terecht natuurlijk.
"Waarom laat je niet weten dat je ziek bent." Afhankelijk van degene die het uitsprak eventueel met toevoeging van een krachtterm.
Maar het blijft lastig. Je wilt ze niet onnodig ongerust maken. Ze hebben tenslotte genoeg aan hun eigen sores. Dat maakt je wat terughoudend. En het laatste wat je wilt is natuurlijk dat ze gaan denken dat je een beetje aandacht wil trekken, dat je een zeur bent, dat je zielig bent.
Aan de andere kant is er toch ook een soort verplichting richting je kinderen om ze te informeren over je wel en wee. Je verwacht het immers ook van hen?

In de loop van dinsdag voel ik een duidelijke verbetering optreden. 's Nachts wel een paar keer wakker geweest, maar geslapen! En 's morgens....... ik kan weer slikken! Nagenoeg zonder pijn!
Ontbeten met thee en een paar beschuitjes. Het eerste vaste voedsel sinds bijna een week.
"Pensionado" broer Chris pikt me op en samen tuffen we naar het Rijnland.
Het gesprek met de wat oudere, vrouwelijke arts is kort. Ze bekijkt mijn keel en geeft aan dat het inderdaad de goede kant op gaat. Maar.......
"Op uw leeftijd moet je hier toch echt mee oppassen. In ieder geval de komende tijd niet roken. Uw keel is voorlopig toch nog een min of meer open wond en de schadelijke stoffen die in rook zitten kunnen zich daarin vastzetten en op termijn veel ellende veroorzaken. U rookt?"
"Nou, al vijf dagen niet meer." kan ik naar eer en geweten antwoorden. "Ik heb mijn shagbaal zojuist aan mijn broertje gegeven. Ik dacht: met stoptober op komst..... Ik wil het ècht, serieus gaan proberen."
Ze glimlacht en schudt mij de hand. "Fijn zo. Veel succes!"

Ik voeg mij bij Chris en vind dat dit wel gevierd mag worden met een lekkere kop koffie en een saucijzenbroodje.
Man, wat smaakte dàt lekker!

Afzakkertje

Soms heb ik last van een afzakkertje.
En dan bedoel ik niet een vlak voor het slapen gaan genuttigde alcoholische versnapering....

Mijn broertje heeft mij een aantal jaren geleden een keer vermanend toegesproken.
"Piet, dat kan echt niet! Een riem èn bretels dragen, is wel erg te koop lopen met je gebrek aan vertrouwen!"
Inderdaad, ik draag mijn broek wel eens met riem èn bretels, maar de conclusie, getrokken door mijn broertje, vond ik toch wat voorbarig. Allereerst wil ik stellen dat dit niet is ingegeven door gebrek aan vertrouwen en ten tweede is mijn broertje een stuk jonger en kent daarom nog niet de lichamelijke ongemakken die de middelbare leeftijd nou eenmaal met zich meebrengen. Veranderingen die wel degelijk optreden en waarover ik in het verleden al eens schreef (Vleestransport).
Ik heb er gewoon een hekel aan om telkenmale een afzakkende broek op te moeten hijsen. That's all!
En als een riem niet langer in staat is om door de op middelbare leeftijd optredende morfologische veranderingen, een broek op zijn plaats te houden, dan neem je je toevlucht tot bretels.
Dat ik op zo'n moment dan niet mijn riem verwijder, is geen kwestie van gebrek aan vertrouwen, maar gewoon..... uit luiheid.
Maar zelfs mèt bretels èn riem gebeurt het soms dat mij alsnog de broek afzakt.....

Zo vernam ik deze week via het journaal dat president Trump een verbod wil op de "e-sigaret met smaakje" omdat er dit jaar "al 6" dodelijke slachtoffers zijn gevallen, mogelijk door het overmatig "vapen" (= roken van e-sigaret).
Dan denk je in eerste instantie toch: Mijn hemel, waar maakt die man zich druk om! Schietpartijen in de VS zijn bijna aan de orde van de dag, waarbij talloze slachtoffers vallen, maar een verbod op het in bezit hebben van wapens is onbespreekbaar?
Daar zakt je broek toch van af?

Inderdaad. De laatste jaren vallen er gemiddeld 40 doden per dàg door vuurwapengeweld in de Verenigde Staten, zo leerde mij een surftocht op het internet. Dan is het verbod op een e-sigaret met mògelijk zes doden in een jaar een lachertje als je het wapenbezit nìet aan banden wenst te leggen.
Maar..... het is nog veel erger gesteld met Amerika......
In mijn surftocht stuitte ik op een artikel van Björn Soenens, Amerika correspondent van VRT Nieuws, over het drugsprobleem in de VS. (Lees: Op stap in drugland USA, een Amerikaanse tragedie)
Geloof me, na het lezen van dit relaas, lag mijn broek op mijn enkels.....

In 2018 stierven er 72.000 Amerikanen aan een overdosis drugs. Dat is 200 doden per dàg!
En nou kennen we allemaal wel de verhalen over de "War against Drugs", over drugsbaronnen, cocaïne handel en alle ellende die daaruit voortvloeit, maar de schuld van het drugsprobleem waarmee de VS worstelt ligt helemaal niet in Mexico of Columbia, zoals je uit de media op zou kunnen maken, maar..... in de VS zelf!

Amerika kent niet alleen een sterke wapen lobby, maar ook een krachtige farmacie lobby.....
Het waren de grote Amerikaanse farmabedrijven die in de 90-er jaren van de vorige eeuw de basis legden voor de huidige drugscrisis door agressieve marketing voor hun producten: opiaten, zware pijnstillers tegen chronische pijn. Dat deze medicijnen verslavend waren was bij de makers bekend, maar de afweging die gemaakt moest worden tussen heel veel geld verdienen en patiëntenbelangen viel uit in het voordeel van de hebzucht...
Een pijnstiller, voorgeschreven bij een eenvoudige sportblessure, leidde al gauw tot verslaving. Maar.... die pillen waren duur. Mexicaanse drugskartels brachten goedkope heroïne op de markt om marktaandeel terug te winnen. De heroïneprijs zakte naar 5 dollar per dosis terwijl een pil op de zwarte markt al gauw 50 dollar kostte. De gevolgen laten zich raden. Verslaafden maakten massaal de overstap naar de nog veel verslavender heroïne.
Er verschenen meer zwaar verslavende pijnstillers op de markt, zoals fentanyl (50 keer krachtiger dan heroïne) en OxyContin. Eenmaal verslaafd aan deze middelen werden vele Amerikanen zo in de armen gedreven van cocaïne en heroïne, omdat deze middelen veel goedkoper (maar ook destructiever) zijn.

Nee, we kunnen de schuld hiervan niet leggen bij de huidige Trump regering. Sterker nog, volgens het artikel is Trump de eerste Amerikaanse president die het probleem werkelijk serieus wil aanpakken, terwijl het onder Bush en Obama ook al bestond, maar toen weinig tot geen aandacht kreeg.

En dan.....
realiseer je je plotseling dat je je zienswijze misschien moet bijstellen, dat je conclusies misschien voorbarig waren.
Net zoals die van mijn broertje.
Natuurlijk, Donald Trump is een ongelofelijke eikel, maar dat verbod op die e-sigaret is misschien zo gek nog niet. Het kwaad in de kiem smoren voordat het kan uitgroeien tot een oncontroleerbaar, verwoestend fenomeen.
Per slot van rekening is dat wapengeweld ook ooit begonnen met een klein aantal doden en was er ooit een eerste slachtoffer dat stierf door een overdosis.
Als er toen direct en adequaat was gereageerd.......
Maar ja, als.....

Waar mijn broek ook van af zakt?
Van die boze witte man, die het klaar speelt om nu al ruim 5 jaar het proces tegen hem te traineren om zo de aandacht in de media vast te houden. De enige manier, want een constructieve bijdrage aan de Nederlandse samenleving heb ik hem sinds de oprichting van zijn partij nog niet zien leveren.
Hij zal in ieder geval zijn best doen om het te rekken tot 2021, als er weer Tweede Kamer verkiezingen gehouden worden. Media-aandacht, daar gaat het om.
Deze week werd het proces hervat en ome Geert richt nu zijn pijlen op de ambtenarij die getracht zou hebben het proces te beïnvloeden. Hij beweert dat het niet meer om hem gaat, maar dat het geworden is tot een politiek proces. Hij wil de verantwoordelijken bestraft hebben en voorspelt zelfs dat het kabinet hier wel eens over zou kunnen struikelen.
Zo trekt hij alle registers open om de aandacht af te leiden van hetgeen er werkelijk gebeurd is:
Geert Wilders heeft in maart 2014 met zijn haat zaaiende uitspraken een bevolkingsgroep gediscrimineerd en dat is onder de Nederlandse wet verboden, dus strafbaar. Punt.
Het al maar rekken van het proces heeft de Nederlandse samenleving inmiddels miljoenen gekost en trekt een zware wissel op de toch al overbelaste rechterlijke macht.
Een proces met alleen maar verliezers? Nou, nee hoor. De HH advocaten varen er wel bij!

Het is al laat. Ik denk dat ik nog een afzakkertje neem.
Een advocaatje.....

Boris Boef

Half augustus plaatste Ron Toekook uit Beverwijk een berichtje op Facebook: "Zou het niet leuk zijn om op 31 oktober op het strand bij Wijk aan Zee de Britten uit te zwaaien?"
Boris Johnson, de kersverse PM van het United Kingdom had immers bezworen dat, wat er ook gebeurde, deal or no deal, de Engelsen per 31 oktober 2019 de Europese Unie zouden verlaten.
Binnen de kortste keren meldden duizenden zich aan om deel te nemen en ging het berichtje de hele wereld over. Wat begon als ludieke overweging werd omgezet tot een heus "event", de burgemeester gaf toestemming en nu zijn de voorbereidingen voor het feest in volle gang.
Maar...... het is nog maar de vraag of het feestje wel doorgang kan vinden......

Boris heeft bij zijn aantreden wel een hele grote broek aangetrokken door de Britten te beloven dat de Brexit, linksom of rechtsom, per 31 oktober zijn beslag zou krijgen. Immers, het Britse volk had vóór een Brexit gestemd, een democratisch besluit en dat moet worden uitgevoerd. Boris is het getouwtrek meer dan zat en als het niet mèt een deal kan, dan maar zonder. In hoeverre die 52 % vóór-stemmers ook allemaal voor een Brexit zònder deal gestemd zouden hebben, wenst hij zichzelf niet af te vragen......
De democratie moet zegevieren!
De praktijk blijkt echter weerbarstig. Vooral als je de wetten van de democratie alleen wenst toe te passen als ze jòu uitkomen en ze liever terzijde schuift als het even niet uitkomt.
Boris schort het parlement op (hèt democratisch gekozen instrument dat de regering moet controleren!) voor vijf weken, maar kan niet voorkomen, dat zowel in Lager- als Hogerhuis een wet wordt aangenomen die een no-deal Brexit onmogelijk moet maken. Direct doet Boris 21 leden van zijn eigen partij, die vóór dit wetsvoorstel stemden, in de ban. Zij kunnen bij volgende verkiezingen een plaatsje op de kieslijst wel vergeten.
Zo wordt Boris (langs democratische weg!) gedwongen om terug te keren naar Brussel om in ieder geval opnieuw uitstel te vragen. Hij heeft echter al aangegeven nog liever te sterven dan die gang naar het EU hoofdkwartier te maken.
Ik kwam een fotootje tegen van Boris op een boot, gesierd met een "B" (van Brexit?), somber turend naar het donkere water. Het kan zomaar zijn, dat hij op dat moment inderdaad serieus in overweging nam om dan maar over de reling te klimmen en de hele shit-zooi achter zich te laten.....

Dan maar nieuwe verkiezingen.
Zonder die 21 "verraders" zou hij zomaar een meerderheid in het parlement kunnen krijgen, àls hij die verkiezingen tenminste wint. Maar, om nieuwe verkiezingen uit te kunnen schrijven heeft hij wel de meerderheid van het parlement nodig. Kijk, en dààr heeft de Labour partij (ook intern verscheurd) van Corbyn nou net even geen zin in.
In schaaktermen: een patstelling, in gewone mensentaal: een gigantische rotzooi.....
De Brexit-soap duurt voort en, zoals dat bij een goede soap-serie hoort, het einde is voorlopig nog niet in zicht......

Boris speelt hoog spel. Hij is geen domme man en heeft al deze ontwikkelingen ongetwijfeld voorzien. Als het UK straks op 31 oktober tòch de EU nog niet verlaat, kan hij de schuld geven aan Labour en de dissidenten binnen de Conservatieve Partij. Er zullen nieuwe verkiezingen komen en dan zal hij dit uitbuiten en zo trachten de publieke opinie voor zich te winnen, zodat hij alsnog een no-deal Brexit er door kan drukken. Sluw, berekenend. Een boef waardig.....
Intussen stapte deze week de broer van Boris, Jo Johnson (staatssecretaris onderwijs) op omdat hij zich niet langer kan vinden in de koers die zijn broer wenst te varen en zaterdagavond kwam het bericht dat ook de minster van Arbeid en Pensioenen, Amber Rudd, de pijp aan Maarten heeft gegeven.....

Laten we hopen, voor ons, voor Europa, maar vooral voor de Britten zelf, dat bij die volgende verkiezingen de jeugd van het UK nu wèl zijn verantwoordelijkheid neemt en massaal gaat stemmen.
Bij het referendum over de uittreding uit de EU bleven ze thuis en zagen de volgende morgen tot hun schrik en verbijstering dat de vóór-stemmers een nipte overwinning hadden behaald.
Het is de enige manier om uiteindelijk, via een nieuw referendum, een einde te maken aan dat hele Brexit gedoe, zodat het definitief kan worden weggeschreven als "misser van de eeuw".

La douce France

Woensdagmorgen reisden we al vroeg af naar het voor mij inmiddels zo bekende en vertrouwde Melay. Dit keer geen schuurmachine, decoupeerzaag en een tas vol ander gereedschap achter in de auto, maar een weekendtas met slechts wat verschoninkjes en toiletspulletjes. We gingen immers niet om te klussen, maar om te genieten van een paar mooie, rustige dagen in de uitspanning "Le Voilà", gerund door Roeland en Milou, in dat kleine dorpje op het Franse platteland op de grens van de Champagnestreek en de Vogezen.
Ik was benieuwd om te zien hoe zij zich er die eerste weken doorheen hadden geslagen en wat er sinds mijn laatste bezoek allemaal nog gedaan was, Yolanda vooral nieuwsgierig hoe alles, wat ze reeds kende uit de vele verhalen, er in werkelijkheid uit zou zien.

In de late namiddag arriveerden we en werden hartelijk ontvangen door Roeland en Milou. Na een korte rondleiding waarbij ook de kamer aangewezen werd waar we de eerste nacht zouden doorbrengen (bij boeking bleek op woensdag alles al bezet, maar Milou bood voor de eerste nacht de logeerkamer aan), namen we plaats op een van de bistrot-setjes aan de straatkant om eerst te gaan genieten van een koel, helder pilsje. Daarna maakten we een korte wandeling door de straatjes van Melay en gingen richting het kapelletje, iets buiten het dorp. Het was een zonovergoten dag en we genoten van de vergezichten. Een lappendeken van bossen, akkerland en weilanden, waar de koeien loom wat gras aten of beschutting zochten tegen de brandende zon onder een groepje bomen. De rust, de stilte.....
Teruggekomen namen we plaats in het sfeervolle restaurant om te gaan genieten van de kookkunsten van "le patron". Het was een lust om te zien hoe Roeland geconcentreerd in zijn keuken bezig was met het bereiden van de verschillende gerechten terwijl Milou van tafel naar tafel vlinderde om een gesprekje aan te knopen met de verschillende gasten, snel schakelend van Frans, naar Nederlands, naar Engels. Alle tafeltjes waren al snel bezet. Een goed teken.....
We maakten kennis met Hannah, een Australisch meisje dat backpackend door Europa reist en nu bij Le Voilà in de keuken en de bediening helpt. Samen met Milou serveerde ze de gerechten uit. Voorgerecht, hoofd- en nagerecht, het smaakte niet alleen voortreffelijk maar het zag er ook allemaal prachtig uit! Alleen..... ik had het verkeerde toetje gekozen. Nee, mijn nagerecht smaakte uitstekend hoor, daar niet van. Maar Yolanda had voor de crème brûlée gekozen. Mij was echter ontgaan dat dit geen "gewone" crème brûlée was, u weet wel, het puddinkje met gekaramellisseerd suikerlaagje, maar een specialité du patron: een crème brûlée met pistache! Ik ben namelijk dol op die specifieke pistache smaak. Ik mocht een hapje proeven. Ohhhhh, heerlijk!!!
Later op de avond hoorden we dat Rob en Vronie, de ouders van Roeland, de volgende dag zouden arriveren. Dat betekende nog meer gezelligheid in de tent! Zij hadden er nog een kleine vakantie aangeknoopt, mede om Milou's verjaardag op de vrijdag te vieren. Met de komst van Jan Gerritsen en zijn vrouw op vrijdag waren dan alle kamers weer bezet!

Op donderdag vertrokken we, na een prima nachtrust en een heerlijk ontbijt, richting Langres, een stadje op drie kwartier rijden van Melay. Gelegen op een uitloper van het Plateau van Langres, waar Marne, Seine, Aube en Maas ontspringen, is het niet verwonderlijk dat daar een nederzetting ontstond, gezien haar strategische ligging. De streek werd in de Romeinse tijd bewoond door een Keltische stam, de Lingones. Voor de Romeinen werd het een belangrijke vestingplaats, Andematunnum geheten. In later eeuwen groeide de stad uit tot een belangrijke strategische vesting met hoge ommuring. Veel van dit rijke historische cultuurgoed is bewaard gebleven, zoals de versterkte binnenstad met zijn 7 poorten en 12 torens. Zo kun je een 3,5 km lange wandeling maken over de stadsmuur van waaraf je een prachtig uitzicht hebt over het omliggende, lager gelegen landschap. In het stadje zelf zijn nog vele gebouwen bewaard gebleven uit de Middeleeuwen, zoals de imposante kathedraal en de statige herenhuizen uit de tijd van de Renaissance.
Als u in de buurt bent is een bezoek aan de toren van Navarre (een van de 12 vestingtorens) zeker de moeite waard!
Na wat terrasjes gepikt te hebben, reden we naar het "Lac de la Liez", dat we vanaf de stadsmuur al hadden zien liggen. Een enorm meer van ca 190 ha met zandstrandjes in een prachtige bosrijke omgeving. Het zonnetje scheen. We vonden een plekje bij een strandtent waar we een heerlijke panini verorberden, wat biertjes nuttigden èn...... ze hadden daar heerlijk pistache softijs!
Bij terugkomst konden we chambre "Monet" betrekken. Een heerlijke kamer met een perfect bed. Maar het was vooral de ruime badkamer met de prachtige tegelvloer die bewondering afdwong.
Na nog wat gedronken te hebben, buiten zittend in de zwoele zomeravond, zochten we moe maar voldaan onze kamer op. Rob en Vronie zouden pas laat in de nacht arriveren. Die zouden we morgen wel zien.....

Vrijdagmorgen het weerzien met Rob en Vronie. We waren dus gezellig met elkaar en hebben samen met Roeland, Milou en Hannah uitgebreid ontbeten en natuurlijk gezongen voor de jarige Jop.
Kort na het ontbijt arriveerde de familie Gerritsen........
Hoe groot was bij allen de verrassing (en vooral bij Milou!) toen de familie Gerritsen bleek te bestaan uit haar vader en moeder, die allerlei strapatsen hadden uitgevoerd om vrij te zijn van werk om zo op de verjaardag van hun dochter aanwezig te kunnen zijn!
Terwijl Rob zijn elektrische fiets ging uitproberen in het heuvellandschap besloten Corien, Paul, Yolanda en ik het nabijgelegen dorpje Châtillon-sur-Saône, een Middeleeuws vestingstadje, te bezoeken. We zouden daar wel iets eten.
Het dorpje was uitgestorven..... De schaarse eetgelegenheden waren gesloten. Borden en aangeplakte teksten wilden ons doen geloven dat op zaterdag en zondag Châtillon-sur-Saône een bruisend stadje is met veel vermaak en toegang tot allerlei bezienswaardigheden. Dan maar even het VVV kantoortje bezoeken waar de deur uitnodigend open stond. Misschien dat men ons daar naar een eetgelegenheid kon verwijzen. Ook daar geen sterveling te bekennen. Maar.... gelukkig vond Paul op zijn smartphone een eetgelegenheid iets buiten het dorp, gelegen op een eilandje tussen de riviertjes die daar stroomden. Klonk aanlokkelijk, dus wij op pad.
Tot.... de weg geblokkeerd werd door een auto, hekwerken en een bord "Route barrée". Geen borden met verwijzing naar een alternatieve route, niets. Waarschijnlijk overbodig want de twee werkmannen die bezig waren bij de naar onze inschatting hernieuwde bruggen keken naar ons als waren wij de eerste levende zielen die ze in weken te zien kregen.
Een bezoek aan Châtillon-sur-Sâone is waarschijnlijk de moeite waard op zaterdag of zondag. Ik zou voor de zekerheid wel gebruik maken van de picknickmand-service die Le Voilà biedt.....
Op weg naar een volgend dorpje stuitten we plots toch nog op een gelegenheid waar we iets konden eten, wat we dan ook deden.

Na de middag kwamen we terug bij Le Voilà. Even bijpraten en dan.... de tuin in! Heerlijk in de schaduw van kersen- of walnotenboom in een tuinstoel een biertje drinken, een boekje lezen, een puzzeltje maken of gewoon een uiltje knappen. Heerlijk!
's Avonds genoten we, met z'n zessen aan de familietafel gezeten, wederom van een heerlijke, prachtige maaltijd. En weer waren alle beschikbare plaatsen nagenoeg bezet. Velen bleven na de maaltijd nog een poosje hangen en aan de bar verzamelde zich een groepje gezellig koutende mannen. Zo werd het best een latertje. Want ja, als de laatste bezoeker de deur uit is moet er nog schoongemaakt worden, de vaat weggewerkt...... Morgenvroeg weer naar de bakker om vers brood en croissants te halen voor de gasten!
Nee, het runnen van een Chambre d'Hôtes is bepaald geen sinecure. Gelukkig hebben ze de hulp van Hannah en Aurelia, een vrolijke jonge vrouw uit het dorp die dagelijks een paar uurtjes langs komt om de gastenkamers op orde te brengen, de was doet, de ramen zeemt en andere kleine werkzaamheden oppakt.

Zaterdagmorgen, na wederom een gezellig en gezamenlijk ontbijt, maakten wij ons langzaam op voor onze terugtocht naar Nederland. Een paar keer ging de telefoon. Bij het afscheid een dikke knuffel van Milou die ons met een glimlach van oor tot oor meedeelde: "We zitten wéér vol vanavond!"
Die gaan het wel redden......

Roeland en Milou, bedankt voor een paar prachtige, geweldige dagen en heel veel succes, plezier en liefde tot in lengte van jaren!