Beetje boos

Donald Trump, de man die iedereen het verwijt maakt nepnieuws te verspreiden, dreigt social media aan banden te leggen nadat ze "de gore moed" hadden om hèm te betichten van het rondstrooien van desinformatie.
Twitter plaatste deze week een link onder Trumps bericht waarin hij beweerde dat het stemmen per post tijdens de naderende verkiezingen komend najaar tot grote onregelmatigheden zal leiden. De link verwees naar berichten van experts die het tegendeel beweren.
Terwijl Trump zich beroept op de vrijheid van meningsuiting en vindt dat hij alles mag roepen en beweren, wenst hij diezelfde vrijheid van meningsuiting van anderen (Twitter) te beperken, alleen omdat ze het niet met hem eens zijn.
Wat zijn dat toch voor rare gasten die de vrijheid van meningsuiting voor zichzelf opeisen en haar misbruiken om de vrijheid van anderen te beknotten? Ik denk echt dat het in dat rare haar zit......

Soms dacht ik, ze zijn op de goede weg.
Ze hebben er in het verleden zelfs een burgeroorlog over uitgevochten. Er waren demonstratieve marsen, lynchpartijen, openlijke geweldpleging en zelfs moorden nodig om stapje voor stapje vooruit te komen.
Een man die vertelde over een droom die hij had, (dat de waarheid, dat alle mensen gelijk geschapen zijn, vanzelfsprekend zou zijn) werd als een hond afgeschoten.....
Maar de noordelijke staten wonnen van het zuiden. De slavernij werd afgeschaft. Er werden wetten aangenomen die de zwarte man dezelfde rechten gaven als de blanke. De praktische realisatie liet nog lang (en laat nog steeds) op zich wachten.
Maar toen werd een man met Afrikaanse roots tot president verkozen. Dan denk je toch dat er voorgoed is afgerekend met het misplaatst achterstellen van de gekleurde bevolking door de blanken in de Amerikaanse maatschappij?

Donald begint steeds meer te lijken op een kat in het nauw en slaat als een dolle in het wilde weg om zich heen. Nog niet zo lang geleden klopte hij zichzelf overvloedig op de borst omdat het "dank zij hem" zo goed ging met Amerika, "America first"! Maar nu de cijfertjes niet meer zo rooskleurig zijn, doet hij zijn uiterste best om iedereen er van te overtuigen dat dat allemaal de schuld is van een ander. In ieder geval, hèm treft geen blaam! Zelfs geen zweem van zelfreflectie te bemerken.
Kijk, die coronacrisis is echt niet zijn schuld, maar om dan als reactie China maar de schuld te geven van de virusuitbraak en de daaruit voortvloeiende gevolgen, ook in de USA, is wel wat kort door de bocht. Misschien had China iets alerter kunnen reageren, maar dat zal onderzoek moeten uitwijzen. Het geeft geen pas om zonder bewijzen maar van alles te roepen. Over nepnieuws gesproken.....
Zijn met veel bombarie gevoerde kruistocht tegen China lijkt er dan ook op gericht om de aandacht af te leiden van de ruim 100.000 doden die in de VS vielen tengevolge van de Covid 19 uitbraak.
Het rookgordijn wordt verder opgetrokken door Donalds Twitter mededeling  dat de VS uit de WHO zal stappen.
Naarmate er dieper ingezoomd wordt op de corona problematiek, des te meer komen de tekortkomingen van de Amerikaanse maatschappij aan het licht.
Allereerst blijkt dat het corona virus vooral haar slachtoffers maakt onder de bevolkingsgroep die toch al aan de onderkant van de maatschappij bivakkeert. Niet alleen dat daar de doden vallen, maar het is ook de bevolkingsgroep waarbinnen de meeste ontslagen vallen.
En hoewel blank en zwart in de VS allemaal gelijk zijn aan elkaar, voor de wet althans, bestaat de onderklasse van de Amerikaanse samenleving hoofdzakelijk uit kansarme kleurlingen.

Na Obama kwam Trump, een man die zonder het hardop te zeggen, in zijn doen en laten laat merken dat hij zich ver verheven voelt boven alles wat niet tot "zijn soort" behoort. Tja, en als de leider dit uitstraalt moet je niet gek opkijken als witte mannen met een soortgelijk misplaatst superioriteitsgevoel zich gesterkt voelen in hun opvattingen en deze in praktijk gaan brengen.
Zo kan het gebeuren dat een blanke politieman voor het oog van de camera respectloos het leven neemt van een weerloze zwarte man......

Dan breekt de pleuris uit.
Wanhoop en frustratie vanwege het diepgewortelde racisme dat nog altijd aanwezig is bij een deel van de blanke Amerikaanse bevolking en het steeds terugkerende buitensporige politiegeweld jegens het zwarte bevolkingsdeel doet velen de straat opgaan om te protesteren tegen deze misstanden.
Het is verwerpelijk dat vandalen de onrust aangrijpen om te gaan plunderen en vernielingen aanrichten. Maar tegen de achtergrond van de sociale onrust die is ontstaan door de coronacrisis, de massawerkeloosheid en de uitzichtloosheid van de massa wel begrijpelijk.
Trump reageert via Twitter: "Als het plunderen begint, begint ook het schieten", wat gezien mag worden als een dreigement aan de plunderaars. Een levensgevaarlijke reactie natuurlijk in een land waar zowat iedereen een wapen kan en mag bezitten.
100.000 coronadoden is blijkbaar nog niet genoeg.......

Donald Trump.
De man die tegen alle adviezen in preventief chloroquine slikt tegen Covid-19.
Die denkt dat een injectie met een desinfecterend middel wel eens zou kunnen helpen.
Het zou me niks verbazen als hij ook iedere avond een paar minuten zijn hoofd in de magnetron steekt om eventuele virussen in zijn hersenen te doden.....
Dat zou trouwens wel heel veel verklaren.....

Wat betreft het versoepelen van de regels met betrekking tot de coronacrisis blijven de basisregels voor ons voorlopig gehandhaafd, dus:
- houdt anderhalve meter afstand,
- werk zoveel mogelijk thuis,
- èn (ook niet onbelangrijk!) vóór het zingen de kerk uit.....

Je wordt ouder, pappa

Peter Koelewijn zong het al in 1977.
Dat-ie ouder wordt.
En toen was-ie nog maar net 37.....

Deze week stuitte ik op een artikel over Tom Holkenborg, beter bekend onder zijn artiestennaam Junkie XL, die de soundtrack maakte voor de nieuwe Netflix-serie "White Lines".
Normaliter beperk ik mij meestal tot het lezen van de koppen van dit soort informatie. Ik heb niet zoveel met de "moderne muziek" van artiesten die zich verschuilen achter dit soort pseudoniemen en die vooral gezocht moeten worden in de wereld van disco en "rap". Met een "w" ervoor nog wel te verteren, maar zonder eigenlijk niet meer dan in een strakke beat gedeclameerde gedichten. Inhoudelijk soms best wel sterke teksten, maar met "zingen" heeft het naar mijn mening weinig te maken. En of het muziek is? Ach, misschien word ik wel te oud voor die rotzooi, om opa uit de conference van Wim Sonneveld (tekst Simon Carmiggelt) maar eens vrij te citeren.
Maar als je dan gaat lezen, realiseer je je dat je misschien wel wat vooringenomen bent en oordeelt zonder te kennen......
En dan gaat er een ander liedje door mijn hoofd. "Pappa", van Stef Bos.

Ik moest denken aan de reactie van mijn vader, begin 60-er jaren toen wij als kinderen interesse kregen in de popmuziek. Elvis, The Beatles, The Rolling Stones, langharig werkschuw tuig wier geblèr en geschreeuw niets met zingen of muziek te maken had. Volgens mijn vader dan.
En hij was daar heel stellig in. Aangezien ik geen uitzondering vormde op de oude zegswijze dat kleine jongetjes hun vader de beste en de sterkste vinden en dat-ie altijd gelijk heeft, bracht deze stellingname mij toch enigszins in gewetensnood. Ik vond bepaalde liedjes van The Beatles wèl mooi.....
Voor mijn vader waren de grenzen duidelijk. Klassieke muziek was "echte" muziek en alleen klassiek geschoolde stemmen konden ècht zingen. De rest was goedbedoeld amateurisme, wat overigens soms best wel het aanhoren waard kon zijn, hoor. Zo zette hij mij op het spoor van de liedjes uit de cabaretwereld van die tijd. De liedjes van Tom Manders, Wim Sonneveld en Toon Hermans.....
Maar....! Alles waar electronica aan te pas kwam, had met muziek niets te maken. Elektrische gitaren e.d., hij verafschuwde het.
Natuurlijk bracht de electronica een nieuwe dimensie binnen de muziekwereld, een geluid dat mijn vader nooit gekend had. En omdat ook mijn vader feilloos paste in oude zegswijzen ("Wat de boer niet kent, dat vreet-ie niet), werd deze nieuwe muziek door hem genadeloos verworpen.
De twee broertjes boven mij haalden achteloos hun schouders op na het aanhoren van vaders mening en volgden zonder gewetensbezwaren hun eigen muziekkeuze. Zo werd Appie fan van de zoetgevooisde country zanger Jim Reeves, een genre wat bij mijn vader nog door de beugel kon en op enige compassie kon rekenen.
Mijn oudste broer Ger ontwikkelde echter een voorliefde voor de meer ruige beat van Beatles en Rolling Stones. Hij had via vrienden een oude pick-up geregeld, welke werd ingebouwd in een krukje dat Appie op de ambachtsschool gemaakt had. Daarop werden zijn eerste plaatjes afgespeeld.....
Van Ger vernam ik ook de schokkende mededeling dat mijn vader geen verstand had van muziek. Daar zou ik zelf nòòit opgekomen zijn en zulk een boude uitspraak zou ik zelf nooit durven doen!
Hij troonde mij mee naar Leiden, naar de platenzaak van Gé Hofenk in de Haarlemmerstraat en haalde mij over om van mijn spaarcentjes twee plaatjes te kopen. A Hard Days Night van The Beatles en Bama Lama Bama Loo van Little Richard. Dat laatste nummer kende ik niet eens en achteraf vond ik het eigenlijk helemaal niks. Maar ja, dat zei je niet, hè? Aangezien hij beweerd had dat mijn vader gèèn verstand van muziek had, ging ik er vanuit dat hij het wèl had. Daarnaast had mijn oudste broer voor mij, omdat mijn vader door zijn werk maar beperkt in beeld was, een niet onbelangrijke voorbeeldfunctie. Dat beide totaal verschillend dachten over muziek plaatste mij dus voor een onoverkomelijk dilemma.
Ook mijn jongere broers en zusje schoven schijnbaar moeiteloos vaders mening omtrent muziek aan de kant en ontwikkelden zo, naar ik aanneem, een eigen muziekvoorkeur.
Ik wist dat mijn vader de door mij gedane aankopen absoluut niet zou kunnen waarderen. Het voelde dan ook een beetje als verraad jegens hem en ik zag daarom de miskoop van het waardeloze nummer van Little Richard als een gerechte straf.....

Misschien is deze onbewuste tweespalt wel de reden geweest dat ik mij nooit volledig en hartstochtelijk in de wereld van de populaire muziek gestort en verdiept heb. Nee, fanatiek muziek beluisteren heb ik nooit gedaan, al heb ik door de jaren heen natuurlijk wel een voorkeur ontwikkeld voor bepaalde genres en zangers/zangeressen. Zo heb ik altijd een zekere voorliefde behouden voor Nederlandstalige muziek, waarschijnlijk omdat het "verhaal", verteld in de muziek voor mij altijd belangrijk is geweest. Pas later leerde ik ook de verhalen, welke in de klassieke muziek worden verteld, te "verstaan" en te waarderen.
Uiteindelijk heb ik ook geleerd om voor mijzelf te bepalen wat ìk mooi vind en mij los te maken van de mening van anderen. Hoewel, helemààl van hun mening loskomen zal ik nooit. Vooral niet als ze belangrijk voor mij zijn of zijn geweest.
Maar ik vermoed dat dat voor iedereen geldt die denkt een eigen mening te hebben.....

In het artikel over Junkie XL was een link opgenomen waarin zijn creatie te beluisteren is. En ik moet zeggen, ik vind het mooi. Alle klanken en effecten zijn via electronica tot stand gebracht. Er is geen muziekinstrument aan te pas gekomen. Maar het klinkt als muziek. Het ìs muziek.....
Het is melodieus en er klinkt een bepaalde dreiging in door die een suggestief werkende spanning oproept. De muziek vertelt een verhaal. Het is wel duidelijk over wat voor soort "witte lijntjes" de Tv-serie gaat.
En ach, of iets nou wel of geen muziek is, die discussie is niet zo relevant. Je vindt het mooi en je kunt er van genieten, of niet. Even goede vrienden.
Per slot van rekening, over smaak hóef je niet te twisten......

Blijkt dat het afgelopen donderdag tòch Hemelvaart was.
En ik dacht nog zò, dat alle evenementen afgelast waren.....

Coronakater

Ik heb het wel een beetje gehad met die coronacrisis. U ook? Ongemerkt bepaalt het toch voor een groot deel je leven. Omdat je de TV niet kunt aanzetten of een krant openslaan of je wordt er mee geconfronteerd. Is het niet Rutte die zijn zoveelste praatje houdt, dan is het wel Hugo de Jonge. Of berichten over treurende middenstanders of boze landgenoten die op de bon geslingerd zijn omdat ze iets te dicht bij elkaar waren. En elke dag die RIVM cijfers die ons op de hoogte houden over het verloop van de crisis......
Ik hou me nog keurig aan de afspraken hoor, maar ik ben het een beetje beu. Ik wil weer gewoon terug naar hoe het wàs. Ik geloof trouwens niet dat er veel zal veranderen als die hele coronacrisis is overgewaaid. En ik geloof al helemaal nìet in een anderhalve-meter-samenleving......

Half maart waren daar plotseling de drastische maatregelen van regeringswege om het oprukkende virus een halt toe te roepen. Terecht natuurlijk, want het snel oplopend aantal besmette personen en het daarbij behorend groeiende aantal doden gaf geen ruimte om te dralen. Vooral het dreigend tekort aan IC capaciteit maakte snelle actie noodzakelijk.
Een enkele uitzondering daargelaten hebben al die Nederlanders zich keurig aan de afspraken gehouden, met als gevolg dat er een kentering optrad in de toename van het aantal besmettingsgevallen.
De RIVM cijfers gaan nu al een paar weken de goede kant op en deze week ging de deur dan ook voorzichtig op een kier....

De basisscholen gingen weer gedeeltelijk open, de door Mark Rutte zo belangrijk geachte nagelstudio mag haar clientèle weer ontvangen en de kapper zit weer met zijn handen in het haar.
Maar... het is allemaal nog zeer beperkt en erg voorzichtig en ook de in het vooruitzicht gestelde versoepelingen zijn nog niet zeker, maar afhankelijk van in hoeverre het virus onder controle gehouden kan worden.
Morrende sportschoolhouders, morrende horecaondernemers.....

Donald heeft het helemaal voor elkaar.
Zijn verkiezingsbelofte "America first", lost hij volledig in. Met anderhalf miljoen coronabesmettingen gaat hij fier aan kop en ook op het lijstje "coronadoden" (90.000) staan de USA van Trump bovenaan. Ik weet niet of de VS ook aan kop gaan in de werkeloosheidscijfers, maar de wedstrijd "stijging van de werkeloosheidscijfers in het eerste kwartaal" wordt in ieder geval glorieus gewonnen.
Strijdbaar alsof hij alles volledig onder controle heeft en zo af en toe een journaliste schofferend, belooft hij het Amerikaanse volk een vaccin vòòr het einde van het jaar.
Politici en beloften. Daar hebben wij hier in Nederland zo onze ervaringen mee.....
Toen Mark Rutte bij het begin van de crisis beloofde dat we allemaal besmet zouden raken met het virus, werd dat door de meeste Nederlanders dan ook als een geruststellende mededeling ervaren.
Maar, Donald speelt niet helemaal eerlijk. Met een bevolking van ruim 330 miljoen kunnen wij natuurlijk nooit van Amerika winnen. Maar als we de landen van West-Europa ("Verenigd Europa") bij elkaar optellen, dan winnen we dik van de Verenigde Staten.
Spanje, Italië, Frankrijk, ja zelfs Nederland en België hebben méér doden per miljoen inwoners dan de VS.
Een bepaald niet jaloersmakende zege overigens......

Trouwens, wat zijn al die cijfers waard? Helemaal niks. Elk land telt anders. Zo geeft het RIVM toe dat het aantal corona doden in Nederland hoger zal liggen dan het officiële cijfer aangeeft, omdat hier minder getest wordt. In België en het UK wordt alle oversterfte aan het coronavirus toegeschreven, wat leidt tot een veel hoger sterftecijfer.
Aan de andere kant, hoe betrouwbaar zijn de cijfers uit ontwikkelingslanden of uit landen met een totalitair regime? China, toch de bakermat van dit virus, slechts 3 doden per miljoen inwoners? En India, bijna net zo dicht bevolkt als Nederland zodat in de grote steden mensen onder erbarmelijke omstandigheden nagenoeg op elkaars lip leven, slechts 2 doden per miljoen inwoners? Dat gelooft toch niemand.
En wat te denken van Afrika met zijn armoede, zijn gebrekkige gezondheidszorg......

Hoewel.......
Misschien ligt dààr wel de verklaring. In het recente verleden hebben meerdere virussen de kop opgestoken in Azië: SARS, MERS en in de 50-er en 60-er jaren de Aziatische en de Hongkong griep.
Vanuit Afrika kennen we het HIV en Ebola virus.
Juist door gebrekkige voorzieningen werden vele mensen ziek. Velen stierven, vooral de zwakkeren. De sterken overleefden de ziekte en droegen antistoffen met zich mee die vaak gedeeltelijk bescherming boden tegen nieuwe zich ontwikkelende virussen. Daarnaast leerde men in Azië steeds beter, door snel handelen (quarantaine en andere maatregelen, bv het dragen van mondkapjes), de crises te beheersen.
Doordat in deze landen vele mensen reeds eerder geïnfecteerd zijn geweest met een soortgelijk virus, zijn ze minder bevattelijk en kwetsbaar voor het corona virus.
Vooral de laatste decennia is de rijke westerse wereld (lees: Amerika en West-Europa) er steeds beter in geslaagd om deze ziekten buiten de deur te houden. SARS, MERS, Ebola, ze zijn nauwelijks tot onze maatschappij doorgedrongen. Er zijn generaties opgegroeid die nauwelijks met deze nieuwe virussen in contact zijn gekomen. Niemand is er ziek van geworden, ook de zwakkeren niet. Niemand bouwde antistoffen op tegen dit soort virussen. Wij waanden ons zo langzamerhand onkwetsbaar!
Tot..... 2020. Toen glipte het corona virus door de mazen van het net!
Misschien dat het daardoor zo genadeloos kon toeslaan in Amerika en West-Europa....

We vinden onszelf zo verdomde slim. Maar misschien dat die slimmigheid ons uiteindelijk de das om doet......
Wij denken de natuur te misleiden maar hebben uit het oog verloren dat we zelf een onderdeel zijn van die natuur. We misleiden onszelf.....
Survival of the fittest, natuurlijke selectie. Darwin heeft het ons al verteld, dat hebben we allemaal op school geleerd.
Slecht geluisterd.
Geeft toch een beetje katterig gevoel.

Joris 12

Crisismanagement

Het delen van je leven met een vrouw zal misschien niet altijd naar volle tevredenheid verlopen, maar geloof me, het samenleven met een kabouter is óók een dingetje.
Zij die regelmatig mijn blog lezen, zullen op de hoogte zijn van het gegeven dat een kabouter domicilie heeft gevonden in mijn achtertuintje en dat deze een afschuw heeft voor keurig verzorgde bloemperkjes en gesoigneerde struikjes. Joris houdt van ruig, van onverzorgd, redenerend vanuit de gedachte: "Laat de natuur zijn gang maar gaan".
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik mij normaliter uitstekend kan vinden in deze levenshouding omdat zij naadloos aansluit bij mijn eigen zienswijze, welke gestoeld is op het feit dat ik helemaal niets heb met tuinieren, een gevolg van in mijn jeugd opgelopen trauma's.
Tuinieren is iets voor tuinmannen of tuinkabouters, maar omdat mij ten enenmale de pecunia ontbreken voor het aanstellen van een hovenier en mijn tuinkabouter het verdomt om ook maar één vinger uit te steken naar de flora in mijn achtertuintje, heb ik er vrede mee dat de begroeiing aldaar zich meestentijds in een deplorabele toestand bevindt.
Wat overigens niet betekent dat ik er helemààl niets aan doe. Zo af en toe hanteer ik de heggenschaar als het oprukkende groen beklemmend dichtbij komt en mij een licht claustrofobische ervaring bezorgt als ik in mijn achtertuintje ben gezeten. Maar..... altijd in goed overleg met Joris uiteraard.

Nou heb ik vorig jaar een nieuwe buurman gekregen. Een hele aardige jongen die samen met zijn lief is ingetrokken in het belendende pand. Na vorig jaar zomer zijn voortuin te hebben opgeknapt, vond hij het nu tijd om de achtertuin aan te pakken. U voelt hem al.......
De schutting, door mij ruim 20 jaar geleden neergezet, welke toen een fiere en nette afscheiding vormde tussen de twee tuinen, verkeerde al enkele jaren in een abominabele staat. Enerzijds zwaar leunend tegen de overkapping die een vorige buurman aan zijn kant had opgetrokken en anderzijds nog enigszins overeind gehouden door een esdoorn, wat coniferen en woekerende hedera was het wel duidelijk dat deze schutting reeds ver over de uiterste houdbaarheidsdatum heen was. Kortom, toen Chiel, mijn buurman voorstelde om de ruïne te slopen en te vervangen door iets nieuws kon ik niet anders dan meegaan in zijn gedachtengang. Ik kon echter niet overleggen met Joris. Hij was niet thuis en ik had hem twee weken geleden voor het laatst gesproken. Maar goed, hij is wel vaker voor een paar weken of maanden op pad, dus wachten op zijn toestemming was geen optie. En, het hoekje waarin zijn woning is gesitueerd (onder de grond tussen de wortels van de drie afgezaagde essen) zou in ieder geval ongemoeid blijven. Ik wist echter dat Joris "not amused" zou zijn. In ieder geval was voor mij duidelijk dat ik mij kon voorbereiden op een nieuwe crisissituatie.
Chiel ging voortvarend aan de slag en sloopte vakkundig het bouwval. Het verwijderen van bomen en struiken en daarbij behorende wortelsystemen had iets meer voeten in de aarde en leidde tot een gedeeltelijk opbreken van mijn geplaveide straatje. Zo moest ik lijdzaam accepteren dat ik ongewild in de noeste tuinwerkzaamheden van buurman werd meegezogen en mij genoopt zag enige herstelwerkzaamheden aan het plaveisel ter hand te nemen.

Zo zat ik vrijdagmiddag met een Chouffje in de hand, na de onvoorziene lichamelijke inspanningen van de afgelopen dagen, met enige tevredenheid het resultaat van mijn arbeid te aanschouwen, toen Joris mijn tuintje binnen stapte. Hij hield plotsklaps in bij het zien van de nieuwe schutting en ik zag hoe zijn gezicht in no time de kleur van zijn mutsje aannam, terwijl hij niet meer kon uitbrengen dan: "Wat.....!!!!"
Een reactie die ik wel had voorzien......
Ik had me voorgenomen om hem zo rustig mogelijk te woord te staan en niet mee te gaan in de stemverheffing waartoe hij ongetwijfeld zijn toevlucht zou nemen. Ik wendde mij tot hem en sprak op sussende toon, ondersteund met handgebaren: "Rustig Joris, rustig. Voordat je......" Verder kwam ik niet. Hij ging mij verbaal te lijf op een niet mis te verstane wijze en ik was verbijsterd over de bloemrijke scheldkanonnade die hij uitbraakte. Verbazingwekkend dat zò'n klein mannetje zùlke grote woorden kan bezigen. Ik liet hem uitrazen en probeerde opnieuw: "Rustig nou maar Joris......"
"Wat heb je gedààn!" Hij spuwde de woorden bijna uit terwijl hij mij vuil aankeek met priemende oogjes. "Ik? Ik heb niks gedaan", zei ik rustig. "Ik heb alleen een stuk straat opnieuw gelegd..... En ik heb wat onkruid tussen de stenen weggehaald. Da's waar.", voegde ik er schuldbewust aan toe.

Ik heb hem rustig uitgelegd dat we de buurman toch ook enige zeggenschap moesten toestaan in hoe de erfafscheiding erbij zou moeten staan en dat hij nou eenmaal een iets andere smaak had dan mijn goede vriend. Ook wees ik hem er op, dat wij hier tenslotte dag in, dag uit woonden en dat hìj vaak weken, soms maandenlang ergens anders vertoefde. "En, zeg nou zelf", probeerde ik, "die oude schutting was wel èrg krakkemikkig. Of niet soms?" Hij gromde nog wat over al het verloren gegane groen, maar kwam langzamerhand toch wat tot bedaren. Ik had beet en besloot om nog een beetje door te slijmen.
"Je was er niet, dus ik kon niet met je overleggen. En ik wist ook niet wanneer je terug zou zijn. Je huisje is in ieder geval volledig intact gebleven! En joh, binnen de kortste keren is die schutting weer begroeid. Dat weet je toch?"
"Heb je hem over mij verteld?", vroeg hij nors.
"Nee!!! Natuurlijk niet", zei ik samenzweerderig. "Jij bent mijn geheim! Jij bent mijn vriend! Ik zal nooit iets doen wat jij niet wilt. Nou ja,.... ik zal altijd met je overleggen...... Als dat kan, tenminste."
Hij keek me achterdochtig met een schuin oog aan.
"Maar je vertelt wel over mij. In je verhaaltjes...."
"Ja maar, dat mocht toch? Dat heb je zelf gezegd!"
"Hmmm...", gromde hij en liep toen met zijn handjes op de rug richting de bomen waaronder zijn huisje verborgen ligt en verdween uit het zicht.
Even later keerde hij terug. "Hmmm.... alles is daar in ieder geval in orde."
"Heus Joris, je went er wel aan. En weet je, de buurman gaat hiernaast in zijn tuin een paar krielkippetjes houden!"
Zijn gezicht klaarde op. "Kijk, dàt vind ik nou leuk....!, zei hij. Een glimlach brak door op zijn gezicht en in zijn ogen zag ik weer die oude, vertrouwde twinkeling......

Vrijheid

Aanstaande dinsdag vieren we 75 jaar vrijheid.
Wordt toch een beetje een raar feestje.
Want juist nu, in deze tijd van het rondwarende coronavirus, zijn ons allerlei beperkingen opgelegd en bekruipt ons het gevoel dat we in onze vrijheid beknot worden. Maatregelen die we overigens wel begrijpen omdat ze nodig zijn om de Covid-19 epidemie in te dammen.
We moeten zoveel mogelijk binnen blijven, mogen onze ouderen niet meer bezoeken.....

Ouderen, die de oorlog nog hebben meegemaakt, vertellen in de Tv-programma's rond 75 jaar bevrijding, dat ze deze beperking van contacten met anderen als beklemmender ervaren dan de dreiging van toen. Je kon toen in ieder geval steun en beschutting vinden bij elkaar. Velen zitten nu in verpleeg- of verzorgingstehuizen waar eenzaamheid toch al het grootste deel van de dag hun enige metgezel is en ze begrijpen niet waarom hun kinderen en kleinkinderen hen niet meer bezoeken.
Juist in tijden van dreiging en onzekerheid hebben mensen instinctief de behoefte om elkaar op te zoeken, bij elkaar te kruipen. Juist de groep biedt beschutting, veiligheid. We zien het ook in de dierenwereld. Kijk naar de vissen die bescherming vinden in het zwemmen in scholen, de zwermen spreeuwen die in de avond langs de hemel golven, de grazende kudden op de vlakten. Wie buiten de groep treedt is in gevaar!
Nu worden we verzocht fysiek afstand te nemen van elkaar, de ander los te laten omdat het gevaar juist schuilt in de groepsvorming. Het gaat zò tegen onze natuur in. Dit individualisme klinkt misschien als de ultieme vrijheid. Maar dat is het niet. Het is een vrijheid die we niet willen.
Er zijn meerder soorten van vrijheid......

Ik? Ik voel me volkomen vrij!
Nee, ik voel mij niet beknot in mijn vrijheid omdat ik afstand moet houden tot mijn medemens of omdat ik niet harder dan 100 km/uur mag rijden op de snelweg. Dat zijn afspraken die we met elkaar gemaakt hebben omwille van de veiligheid van eenieder van ons. Sommigen ervaren dat als een inperking van hun vrijheden. Maar vrijheid is niet gratis. Deze "vrijheid in gebondenheid" is een concessie die we moeten doen als we gebruik willen maken van de bescherming van de groep. Wie van deze beschutting wil profiteren moet accepteren dat hij dan wel rekening dient te houden met de andere groepsleden, dat hij zorg draagt voor het welbevinden van elk individu binnen de groep.
Sommigen denken dat vrijheid betekent dat je alles kunt doen en laten wat je wilt. Zo zijn er leidinggevenden binnen ondernemingen die in de gelegenheid zijn om zichzelf te verrijken (wat vaak ten koste gaat van het op een lager niveau acterende personeel,) en dan ook gretig gebruik maken van deze "vrijheid". Dat is geen vrijheid, maar misbruik van vertrouwen.
Ook de vrijheid van meningsuiting kent haar grenzen. Wie van deze vrijheid gebruik wil maken mag haar niet misbruiken door de vrijheid van anderen te bedreigen of in te perken.

Echte vrijheid, een vrije geest dient eenieder van ons voor zichzelf te bevechten.
Als kind worden we door onze ouders, opvoeders en leraren volgens de geldende normen en waarden, passend in het tijdsgewricht, gevoed met informatie, gestoeld op hun kennis en ervaringen. Zo leerde mijn vader, die de Tweede Wereldoorlog van dichtbij meemaakte, ons kinderen dat Duitsers niet te vertrouwen waren en daarom als "moffen" mochten worden aangeduid. En zuster Charlotte op de kleuterschool vertelde mij dat ik later in de hemel van een gouden bordje zou mogen eten. Voor zuster Charlotte hoop ik het, maar van mijn vader weet ik het zeker, dat hij later zijn zienswijze heeft bijgesteld nadat nieuwe informatie tot hem kwam die hem de kortzichtigheid van zijn eerdere standpunt deed inzien.
Een werkelijk vrije geest is in staat om de informatie die tot hem komt te wikken en te wegen en op waarde te schatten en daarop een mening te vormen. Èn hij moet de kracht en durf hebben om die mening bij te stellen als nieuwe informatie of de tijdgeest daarom vragen.
Helaas maken velen geen gebruik van deze vrijheid maar papegaaien zij zonder zelf na te denken de mening van volksmenners na en geven zich zo over aan een zelfgekozen slavenbestaan.
Daarom is het goed dat jongeren op een gegeven moment hun opvoeders kritisch gaan bevragen en zo op zoek gaan naar een eigen identiteit om voor zichzelf een wereldbeeld te vormen dat bij hen èn de nieuwe tijd past.
Een discussie die elke generatie opnieuw gevoerd moet worden.
En zo'n discussie kan tot gevolg hebben dat óók de leraar en opvoeder zijn standpunten nog eens tegen het licht gaat houden en misschien tot het besef komt dat herziening, dan wel bijstelling op zijn plaats is.
Kan heel bevrijdend werken.....