De "rijpere jongere" zal ik maar zeggen. Ben ik ook ooit geweest. De leeftijd dat je denkt wel zo'n beetje te weten hoe de wereld in elkaar steekt, wat nog wel eens leidt tot een houding van: "Mij maken ze niks meer wijs."
Ik herken dat. Mooie tijd......
Er is (en was eigenlijk altijd al) een constante stroom van informatie die je zienswijze kan beïnvloeden. Informatie die jouw stellingname onderschrijft, maar ook info die jouw mening kan ondergraven.
In deze levensfase neem je de informatie die jou bevestigt in je opvattingen gulzig op, maar lijk je nauwelijks bevattelijk voor ideeën die jouw inzichten in twijfel trekken. Alsof je een pantser draagt.....
Met het klimmen der jaren kom je (ik althans) er langzaam achter dat het vaak iets gecompliceerder ligt, dat het geen kwestie is van zwart of wit, dat er vaak meer nuances te onderscheiden zijn en dat het verstandiger is om open te staan voor andere ideeën en meningen. Dat het bijstellen van je mening op grond van nieuwe of betrouwbaarder informatie van wijsheid getuigt en dat het, ondanks houtsnijdende tegenargumenten, halsstarrig vasthouden aan een eenmaal ingenomen standpunt geen teken van kracht, maar eerder van zwakte is.
Glimlachend besef ik dat mijn goede vriend Joris, als ik dit met hem zou bespreken, mij er fijntjes op zou wijzen dat personen, die een andere mening dan de mijne zijn toegedaan, met hetzelfde recht en op dezelfde gronden kunnen en mogen beweren dat zìj het gelijk aan hun zijde hebben.
Tja, dat heb ik dan maar te accepteren.
Natuurlijk is het goed om een eigen mening te hebben, maar blijf wel luisteren naar andere geluiden. Immers, ook al lijkt het godsonmogelijk, er is altijd die héle kléine kans dat toch die ànder gelijk heeft.....
Of geen van beiden, dat kan natuurlijk ook. En daarbij....
In ieder geval realiseer ik me, dat de kwalificatie "stronteigenwijs" welke mij in het verleden menigmaal werd toebedeeld, niet altijd geheel onterecht was......
Ik schrijf dit verhaaltje naar aanleiding van een berichtje op Facebook wat ik deze week tegenkwam. Mijn zoon postte de afdruk van een tweet van Hillary Clinton waarin zij iedereen oproept om zich te laten vaccineren. Nou, niks mis mee, ik kan mij hier in ieder geval wel in vinden. Bij de reacties zag ik de naam van een oud-leerling staan.
Hé, altijd leuk om op Facebook mensen te ontmoeten die je jarenlang uit het oog verloren hebt. Zo heb ik op Facebook al heel wat oud-leerlingen aangetroffen en lees ik zo af en toe over hun doen en laten, hun bevindingen en interesses. Een aantal volgt zelfs mijn blogs regelmatig en dat vind ik natuurlijk ontzettend leuk!
Uit de reactie van deze oud-leerling meende ik te mogen opmaken dat hij Hillary's oproep niet geheel onderschrijft en dat het gerechtvaardigd was om de conclusie te trekken dat hij niet geheel content is met de coronamaatregelen welke door onze regering worden voorgeschreven.
Natuurlijk, hij mag daar anders over denken dan ik......
Hoewel ik het zelden of nóóit doe, reageren op Facebookberichten, bekroop mij nu een onbedwingbare behoefte om het deze keer wèl te doen. Waarom? Omdat het hier een oud-leerling betrof en in mij toch nog ergens resten zijn achtergebleven van mijn vroegere activiteiten binnen het onderwijs? Een soort beroepsdeformatie? Ik weet het niet.....
In ieder geval probeerde ik hem in (naar mijn mening) vriendelijke bewoordingen enigszins te sturen naar een wat meer genuanceerde opstelling in deze materie.
Hij antwoordde.
En in zijn antwoord herkende ik de "rijpere jongere", zoals hierboven omschreven.
Hoewel ik betwijfel of het hem ook maar enigszins op andere gedachten zal brengen, heb ik toch de moeite genomen om hem uitgebreid te antwoorden.
Tenslotte stuurde ik hem dit bericht:
P.S. Het zou je sieren als jij als antivaxer onderstaand kaartje zou afdrukken, invullen en bij je zou dragen.....
Wat mij kwam te staan op een waarschuwing van Facebook, dat dit bericht "in strijd was met de richtlijnen voor de Community".
Waarom? Zien zij dit misschien als pestgedrag? Nou, het is in ieder geval niet zo bedoeld. Ik meen het gewoon! Ik vind het prima dat iemand er principes op nahoudt, maar dan moet je óók de consequenties van je gedrag willen dragen.
Ik heb geprobeerd om het Facebookbericht te delen, maar dat was niet mogelijk.
Wie toch nieuwsgierig is geworden naar de volledige gedachtenwisseling welke ik op Facebook had, kan deze hier teruglezen.
P.S. Naar aanleiding van een reactie (zie hieronder) hier een link die verwijst naar de Facebook gedachtenwisseling welke is opgenomen binnen de omgeving van deze blog.
Blijkbaar heeft Bas zijn facebook niet heel openbaar staan. De gedachtenwisseling is dan ook niet te zien. Facebook heeft dan ook wat rare voorwaarden, maarja dat mogen zij als exploitant.
BeantwoordenVerwijderen