Vuurwerk

Wij hadden vroeger nooit vuurwerk.
Ja, bij de gratie Gods mochten we een enkele keer een "sterretje" afsteken.
Mijn vader was de mening toegedaan: Het is gevaarlijk en zonde van het geld.
Een stelling waar niet zoveel tegen in te brengen is.
Dat het afsteken van vuurwerk niet geheel van gevaar ontbloot is, is een feit.
Het gegeven dat mijn vader zijn leven lang hard heeft moeten sappelen en elk dubbeltje drie keer omgedraaid moest worden voordat het werd uitgegeven, zal ongetwijfeld geleid hebben tot het tweede deel van zijn opvatting.
Wij kinderen (althans ik, ik weet natuurlijk niet wat mijn andere broers stiekem uitvraten) volgden hem braaf in deze stellingname.
Vooral omdat mijn vader in dit soort zaken zijn mening ventileerde op een manier die weinig tegenspraak duldde en geen ruimte liet voor onderhandeling.
Ook toen wij op latere leeftijd, langzaam het vaderlijk gezag ontworsteld, soms overgingen tot de aanschaf van wat rotjes en gillende keukenmeiden, bleef hij morrend zijn credo herhalen, onderwijl duidelijk twijfelend aan onze geestelijke vermogens.

Maar, hoe gaat dat.
Alles wat verboden is, heeft een ontzagwekkende aantrekkingskracht op kleine jongetjes.
Goed, de aanschaf en het afsteken was verboden.
Maar het verzamelen van afgestoken vuurwerk op Nieuwjaarsdag werd oogluikend toegestaan, mits ik ver weg bleef van "blindgangers".
Nee, die zocht ik ook niet! Veel te gevaarlijk! (had mijn vader immers gezegd, en wat je vader zegt....)
Ik zocht vuurwerk dat weliswaar was afgegaan, maar er toch nog redelijk gaaf uitzag.
Thuisgekomen werd het gedroogd en met wat lijm en zwart katoendraad uit moeders naaimandje lijmde ik er lontjes aan, zodat "mijn" vuurwerk er "net echt" uitzag.
Soort bij soort naaide ik ze met naald en draad op een stuk karton en stelde zo een prachtig vuurwerkpakket samen.
Mooi!
Al die gekleurde staafjes met geheimzinnige Chinese tekens netjes naast elkaar.
Rotjes, Kanonslagen, Gillende Keukenmeiden, Vuurpijlen.
Zo voelde ik mij de koning te rijk met mijn prachtige verzameling vuurwerk!
Een week te laat...... Dat wel natuurlijk.

Vuurwerk afsteken tijdens de jaarwisseling is een traditie.
Maar àlle tradities liggen onder vuur.
Nou is dat niet iets van de laatste jaren hoor.
Ook het katknuppelen en palingtrekken waren ooit diepgewortelde tradities in onze samenleving en zijn uiteindelijk verdwenen.
Niet dat ik pleit voor het afschaffen van langlopende tradities, zeker niet!
Maar aanpassingen aan nieuwe tijden is misschien onontkoombaar.
En wat het vuurwerk betreft, zolang er randdebielen blijven die over grenzen gaan en daardoor zichzelf, maar ook argeloze omstanders gruwelijk kunnen verwonden, is een strakke wetgeving noodzakelijk.
Maar ja, hoe gaat dat.
Alles wat verboden is, heeft een ontzagwekkende aantrekkingskracht.
En niet alleen op kleine jongetjes.....

Het aanscherpen van regelgeving heeft alleen nut als het ook handhaafbaar is en als er draagvlak voor is in de samenleving.
Als regelgeving als te beknellend en betuttelend wordt ervaren, zal het gevaar op excessen alleen maar toenemen.
Veranderen, maar wel in hele kleine stapjes.
Zij die pleiten voor een algeheel vuurwerkverbod en alleen nog door professionals ontstoken vuurwerkshows willen gedogen, gaan duidelijk veel te snel.

Vuurwerkvrije zones vind ik zo'n lastig iets.
Ik begrijp dat in de buurt van verzorgingstehuizen en asielzoekerscentra om verschillende redenen harde knallen tot overlast of onrust kunnen leiden.
Maar,.... hoe groot wil je die zones dan maken?
Het doffe geknal in de verte zal mijns inziens asielzoekers eerder aan de bombardementen van thuis doen denken dan kleurige knetterende vuurpotten op hun stoep.
En die oudjes in het verzorgingstehuis?
Ik zag een oude mevrouw op TV die het een waardeloos idee vindt.
Elk jaar zaten ze op oudejaarsnacht voor het raam op de hoogste verdieping om te genieten van het vuurwerk. En nu?
Vroeg naar bed, net als die andere 364 dagen van het jaar......

Misschien kunnen we beter al onze aandacht geven aan het afschaffen van het vuurwerk in Gaza, Syrië, Afghanistan, Soedan, Mali, Egypte, Oekraïne, Irak, Somalië, Colombia, Mexico, Libanon, Jemen, de Centraal Afrikaanse Republiek....
De lijst lijkt eindeloos.....
Wij maken ons zorgen omdat onze huisdieren door het vuurwerk op Oudejaars Avond gestrest kunnen raken.
Honden en katten in deze landen raken niet overstuur door een beetje geknal.
Ze zijn er aan gewend.
Dag in, dag uit.....

Ik wens u allen een gezellige, maar vooral een veilige jaarwisseling toe!

Witte Kerst

Berlijn beleeft dit jaar een Witte Kerst.
Zij wel.
Nee, niet dat de sneeuwschuivers de weg op moeten.
De "Witte" Kerst is te danken aan de kersenbloesems die, dankzij de abnormaal hoge temperaturen van de laatste weken (maanden), in bloei staan en de stad wit kleuren.
In Berlijn staan duizenden kersenbloesems, een geschenk van Japan aan de stad na de val van de Muur in 1989.

Hoe lang is het al weer geleden dat wij een Witte Kerst mochten beleven?
Eigenlijk nog niet eens zo lang geleden.
In 2009 en 2010 hadden we een Witte Kerst, twee jaar achter elkaar!
En dat is heel bijzonder te noemen omdat een Witte Kerst in de afgelopen eeuw slechts acht maal is voorgekomen.
Het zal in 2009 of 2010 geweest zijn dat we na de Kerstviering in de kerk in een fantastische sneeuwbui overstaken naar school om daar het feest verder te vieren.
Ja, dat had wel wat.....
Dus niet gaan doemdenken dat we het nooit meer gaan meemaken door de opwarming van de aarde.
Welnee, volgend jaar gewoon weer een nieuwe kans.

Sneeuw doet iets met mensen, althans, met mij.
Het zal te maken hebben met de barre tochten die ik in de winter van '62-63 met mijn vader ondernam.
Wij gingen dan vanaf ons huis richting Blauwe Polder, waar de kachels gecontroleerd moesten worden omdat anders de leliebollen in de schuur zouden bevriezen.
Dwars door de dik besneeuwde weilanden, recht toe, recht aan, want sloten vaarten en plassen waren immers dicht gevroren.
Vechtend tegen de snijdende oostenwind, die de sneeuwjacht voortjoeg en de sneeuwvlokken als vlijmscherpe scheermesjes in de huid deed prikken, banjerden we door de sneeuw, die soms wel tot onze knieën reikte.
Een tocht, waar we al snel anderhalf uur over deden.
Ik voelde mij als op een poolexpeditie, als Willem Barentsz op Nova Zembla, waarbij het uiteindelijk bereiken van de schuur in de Blauwe Polder voelde als het thuiskomen in het Behouden Huys.
Zo moet het geweest zijn.
De vakantie naar de ruige sneeuwvlakten van Siberië kan ik afvinken.
Ben ik al geweest.....

Een wereld, toegedekt door een zachte witte deken, pure schoonheid, reinheid en zuiverheid....
Kinderen, die diezelfde puurheid en reinheid nog bezitten, spelend in de sneeuw.
Sneeuwballen gooien, sneeuwpoppen maken, sleetje rijden.
De zorgeloze pret die zij uitstralen doet je verlangen naar de tijd dat jijzelf zo was.
Het doet je even alle narigheid in de wereld vergeten.
Een periode van sneeuw is hèt medicijn om die donkere dagen van de winter door te komen.
Oké, de droom van Bing heb ik los moeten laten.
Maar stilletjes hoop ik nog wel op een mooi pak sneeuw in de komende maanden....
Misschien een witte jaarwisseling?
Hoewel, ik vrees dat het blijft bij de poedersuiker op de oliebollen.

Trouwens, wat is er eigenlijk mis met een Groéne Kerst?
En dan heb ik het niet over de kerstboom.
Groen is de kleur van de hoop, van genezing.
Het is de kleur van de natuur en van vernieuwing.
Het brengt onze energie in balans en zorgt voor vrede en harmonie in ons leven.
Als kleur van genezing en hoop kan groen ons stabiliteit en richting geven en meer vriendelijkheid en geloof opwekken.
En laten we wel zijn, dàt is waar onze wereld behoefte aan heeft.....

Ik wens al mijn lezers mooie en vreugdevolle feestdagen toe en voor het nieuwe jaar?
Gezondheid, geluk en vrede.
Geloof, hoop en héél, héél veel liefde......

En die Elfstedentocht?
Die komt ook nog wel een keer......

Shit happens

Vrijdagavond bij omroep Max op TV.
"Toen was geluk heel gewoon", de film.
Als grote fan van Jaap Kooiman en consorten ben ik er voor gaan zitten.
Eerlijk gezegd viel de film tegen en haalde geen moment de kwaliteit van de serie.
Jammer.
En als een film niet echt boeit, dan dwalen je gedachten af.
Dat overkwam mij ook.
Bij de scène waarin de vrienden van Jaap, onder aanvoering van vriendje Stokvis, via het riool trachtten om Jaap uit het gekkenhuis te bevrijden.
Zoals ze daar tot hun enkels door de stront banjerden....
Wat je al niet doet, om een "goede" vriend te redden.....
Ik moest aan de VVD top denken.
"Goede" vrienden laat je niet vallen.
Misschien niet omdat ze zulke "goede" vrienden zijn, maar waarschijnlijk meer uit het besef dat je "die ander" in de toekomst nog wel eens hard nodig kunt hebben om zelf uit de wind gehouden te worden.
Als er bijvoorbeeld een opname van een telefoongesprek gewist moet worden.
Of een fotorolletje tijdens het ontwikkelen verkloot moet worden.
Of een bonnetje zoekgemaakt.
Of misschien "weet" die ander wel dingen van jou.
Kun je hem maar beter te vriend houden.....
Vriendjespolitiek. Daar zijn ze bij de VVD goed in.
Maar, laten we wel zijn, dat vind je terug bij alle partijen.
Het is niet toevallig dat "vriendjes" en "politiek" versmolten zijn tot één woord....

De commissie Oosting sprak aangaande het gestuntel omtrent de Teeven-deal door het kabinet, over het wegzakken in een moeras.
Ik denk eerlijk gezegd dat al die VVD kopstukken, die op het deksel van de beerput waren geklommen, om die toch vooral dicht te houden, de reden waren dat uiteindelijk het deksel het begeven heeft, waardoor ze met z'n allen diep in de stront terecht kwamen.
En eenmaal in het riool belandt, wanhopig zoeken naar een uitweg.
Deemoedig erkennen dat het door je eigen stommiteiten komt, dat je in de shit zit? Welnee!
In de perszaal beweren dat je niets verkeerd hebt gedaan en zonder vragen te beantwoorden met je neus in de wind de zaal verlaten.
Met de stront nog in je haren beweren dat je lekker ruikt.....
Maar.... ze komt terug heeft ze beloofd!
Arme Anouchka. Het journaille heeft met jou na je persverklaring nog wel een eitje te pellen.
Als ik jou was, zou ik mijn haar verven, een snor opplakken en trachten in de vergetelheid te geraken.....
Maar eerst maar eens een flink bad nemen, want heus, lieve kind, je stinkt een uur in de wind....

Halbe deed in het debat op woensdag nog een verwoede poging om recht te praten wat krom is, door het optreden van staatssecretaris Klaas Dijkhoff en minister Ard van der Steur, in hun toenmalige hoedanigheid als kamerleden, de hemel in te prijzen omdat ze de minister (Opstelten) hadden behoed voor het foutief informeren van de Kamer. Dat ze daarna verzaakt hebben om de hen ter ore gekomen informatie met hun medekamerleden te delen, daar werd niet over gerept.
Halbe heeft nooit gehoord van: "Beter ten Halbe gekeerd, dan ten hele gedwaald...."
Klaas hielp hem uit de droom door te verklaren dat zijn handelen toen verkeerd was geweest, Halbe daarmee in zijn hemd zettend.
Ach ja, afstemming kan tijdens een crisissituatie nog wel eens te wensen over laten.
Klaas was trouwens de enige die volmondig zijn fouten toegaf, want Ardje deed zijn uiterste best om zijn straatje schoon te vegen, evenals premier Rutte. Goed, ze gaven toe dat hun handelen de schoonheidsprijs niet verdiende en betuigden hun spijt aan de Kamer.
In hoeverre deze spijtbetuigingen gemeend waren, waag ik te betwijfelen.
Ik denk dat ze meer gedaan werden om van het gezeik af te zijn.
Maar... allen hielden de kaken stijf op elkaar over het feit dat men alleen maar druk bezig geweest was om de schade voor de partij zoveel mogelijk te beperken in plaats van het land te besturen.
En daar worden ze uiteindelijk toch voor betaald.
Dìk zelfs......

Kamerbreed werd door de oppositie een motie van afkeuring gesteund.
Volkomen terecht. Het handelen van de hoofdrolspelers binnen het kabinet in deze zaak is onverteerbaar en onvergeeflijk. Niet alleen zijn wetten met voeten getreden, maar daardoor het vertrouwen in de politiek bij de burgers tot het nulpunt gedaald.
De grootste gotspe van de avond was wel dat Fred Teeven, de aanstichter van alle kwaad, die zich de hele dag niet had laten zien, wèl bij de stemming aanwezig was om, u raadt het al,..... tegen de motie te stemmen.
En dan vandaag (vrijdag) in het radioprogramma "Dit is de dag" doodleuk melden dat je de deal met Kees H, ondanks het vernietigende rapport van Oosting, ook vandaag de dag zo weer zou afsluiten.
De VVD heeft zich volkomen ongeloofwaardig gemaakt.
En de PvdA?
Zij hadden ook kritiek, maar durfden de motie niet te steunen uit angst voor nieuwe verkiezingen.
Ook zij maken zich hiermee schuldig aan het laten prevaleren van partijbelang vóór landsbelang en zijn daarmee net zo erg als de VVD.
Ze hadden ballen moeten tonen en durven zeggen: genoeg is genoeg!
Dat had de partij misschien nog kunnen redden. Nu zullen ze bij de eerstvolgende verkiezingen, die toch ècht gaan komen, hoé ze ook hun best doen om deze uit te stellen, worden weggevaagd....

En wat doet Mark aan het einde van het debat?
Hij vraagt om vertrouwen.
Waar haalt hij de gore moed vandaan......
Teflon-Mark.
Hij zal wel denken: Ach,....... shit happens......
En elke motie eindigt immers met de zinsnede: ..... en gaat over tot de orde van de dag.
Zij dronken een glas, deden een plas, en alles bleef zoals het was......

Het is twee dagen later
Terwijl vorige week na wekenlang bekvechten in Parijs uiteindelijk afspraken gemaakt werden over het terugdringen van de wereldwijde klimaatverandering (vooral veroorzaakt door luchtvervuiling), komt VVD-Kamerlid Barbara Visser doodleuk met een motie om de milieuzones in de binnensteden af te schaffen.
Hoezo vertrouwen.....?
En, mocht u na dit alles hopen op een snelle val van het kabinet zodat Geert alles in keurige banen kan gaan leiden, forget it!
Geert is per slot van rekening van huis uit ook een VVD-er.....
Van de onbetrouwbare soort wel te verstaan.
Want nee, ik zal zeker niet alle VVD-ers over een kam scheren.
Er zijn beslist VVD aanhangers die deze ontwikkelingen met bloedend hart aanschouwen.....
Ik leef met hen mee.

Zand erover

Vrijdagavond behaalde het schaatstrio Kramer, Bergsma en Blokhuijsen tijdens de Wereldbeker ploegenachtervolging in het vernieuwde Thialf in Heerenveen de eerste plaats.
Tijdens de Olympische Spelen in Sotsji zette Bergsma de hakken in het zand en weigerde nog langer op deze discipline uit te komen.
De onmin tussen de heren lijkt uitgepraat, vergeven en vergeten. Verleden tijd.
Zand erover.
En dat is maar goed ook.
Want als deze mannen, die in potentie momenteel absoluut het sterkste team ter wereld vormen, ook de prijzen willen binnen halen, dan zullen zij een goed geoliede machine moeten vormen die niet als los zand aan elkaar hangt.
Dan moet er geen zand tussen de raderen komen, want dan zullen ze uiteindelijk in het zand bijten.
De prijzen zullen ze dan als los zand door de vingers glippen.
Voorwaarde tot succes is eerlijkheid en een blind vertrouwen in elkaar.
Niet elkaar zand in de ogen strooien, maar ook niet te snel zand in de ogen krijgen.
Wel erg veel zand.....
En elke rechtgeaarde schaatser weet, dat je op een ijsbaan voorzichtig moet zijn met het strooien van zand.
Laten we hopen dat de overeenkomst tussen de heren niet in zand geschreven is....

We moeten er maar op vertrouwen dat dat ook voor die andere overeenkomst geldt.
Alle wereldleiders zijn dagen in Parijs bijeen geweest om te praten over de klimaatveranderingen die onze aarde bedreigen. En ondanks alle hooggespannen verwachtingen leken ze het maar niet eens te kunnen worden.
Wel een beetje voorspelbaar. Politici kunnen nu eenmaal eindeloos met elkaar praten zonder nader tot elkaar te komen.
Ze vormen geen team. Ze streven allemaal wel hetzelfde na, maar wensen geen rekening te houden met elkaars mogelijkheden en onmogelijkheden. Ze weigeren elkaar uit de wind te houden en vertikken het om hun slag aan te passen aan de ander.
Los zand. Zo wordt het nooit wat.
De vraag is of we op hen kunnen wachten.
Het moment van twee voor twaalf lijkt immers al minuten lang verstreken.....
Maar goed, er is uiteindelijk toch nog een akkoord uitgerold.
In hoeverre deze gemaakte afspraken ook nageleefd zullen worden is echter vers twee.
Papier is immers geduldig.
Plannen om de ambitieuze doelstellingen te behalen zijn er nog niet.
Nee, ik ben niet optimistisch.
Ik richt mijn hoop liever op de wetenschappers.
Mensen die een broertje dood hebben aan oeverloos geouweneel, en liever op zoek gaan naar adequate oplossingen voor problemen.
Ik vertrouw er op dat zij in staat zullen zijn om het tij te keren.
Maar... ze moeten nu toch wel een beetje op gaan schieten....

Ik realiseer mij nu dat het àller, àllereerste artikeltje wat ik in deze blog plaatste in februari 2008 al over dit onderwerp ging. (zie: Broeikaseffect)

We zijn bijna acht jaar verder.....

En nog geen steek opgeschoten.

En als we alleen maar blijven praten en verder niets doen?

Wat gebeurt er dan met de mensheid?

Zand erover?

Brief voor Pem

Lieve Pem,

De trein van het leven stopt bij vele stations.

Mensen stappen in en uit.

Jij stapte net in de trein

toen Opa Gerard hem verliet.

Dezelfde trein.

Op hetzelfde station, hetzelfde perron.

De trein van 15.35 uur, op die 26^e november.

Opa keek vanaf het perron de vertrekkende trein na.

Daar gaat ze……, moet hij gedacht hebben.

Verdorie….., ik had haar zo graag leren kennen….

En jij zult misschien gedacht hebben:

Waar ben je nou? We zouden elkaar toch ontmoeten?

Misschien keek je achterom door het raam

en zag je hem staan.

Een stipje in de verte, dat alsmaar kleiner werd……

Straks zijn we ineens een jaar verder.

We blazen ballonnen op

en versieren de kamer met slingers.

Er is een taart.

Met één kaarsje.

We zingen en verwonderen ons,

dat jij, klein hummeltje, al weer zo’n grote meid bent.

Maar we zullen óók terug denken

aan die 26^e november van 2015.

De dag dat jullie elkaar net mis liepen.

Toch een dag met een donker randje.

Maar naarmate de tijd verstrijkt,

zal ons verdriet langzaam worden vervangen

door mooie herinneringen aan jouw opa Gerard.

We zullen niet langer aan hem denken met pijn,

maar met een glimlach in ons hart.

En 26 november zal vanaf dat moment

een dag zijn met een gouden rand.

Je hebt hem nooit ontmoet,

maar je zult hem leren kennen,

door de verhalen die wij jou zullen vertellen.

Keer, op keer, op keer.

Want herinneringen

worden mooier,

bij elke herhaling.

Gedragen door een lotusbloem

Teken van de eeuwige vernieuwing van het leven

Symbool van zuiverheid, puurheid, schoonheid,

innerlijke groei en de verbinding met het universum

Geen woorden.....

dat de vreugde om jouw komst

de pijn mag verdrijven uit ons hart

❤️❤️❤️❤️❤️

terwijl jouw opa het leven verliet

trad jij er in binnen

klein, teer, hulpeloos

daarom ben jij zo bijzonder,

zo ongelofelijk kostbaar,

kleine, lieve Pem

alsof opa het stokje van het leven aan jou doorgeeft
estafette van het leven
ik hoor hem nog roepen:
vooruit Pem, je kunt het!
hij zal het blijven roepen
je leven lang
jouw grootste supporter

tranen vloeien

maar de veroorzakende emotie 
blijft onduidelijk

❤️❤️❤️❤️❤️

Donderdag, 26 november, zag Pem het levenslicht. Dochter van Laura en Pieter, zusje van Malu.
Op diezelfde dag, misschien zelfs op hetzelfde moment verliet Gerard, 
opa "boot" van Malu,
vader van Laura,
schoonvader van Pieter,
echtgenoot van Herma,
vader, schoonvader en opa van Luc, Melloney en Noa
en jouw opa, lieve Pem,
het leven

dat de vreugde om jouw komst

de pijn mag verdrijven uit ons hart

ik zoek woorden van troost
ik kan ze niet vinden

Een kind van na de oorlog

Ik ben van 1950.

Een kind van na de oorlog.
Ik luisterde naar de verhalen.
Ik las de boeken.
Ik zag de films.
Vanaf mijn eerste herinneringen heb ik nooit de dreiging gevoeld die doorklonk in die verhalen.
De angst voor de bezetter.
De inperking van vrijheden.
Het onderlinge wantrouwen.
Ik groeide op in een land van vrede.

Ja, er waren brandhaarden in de wereld.
Korea, Vietnam, spanningen in Zuid-Afrika,
de zesdaagse oorlog in het Midden-Oosten.
Er was de Koude Oorlog, de wapenwedloop.
Soms waren er gebeurtenissen in die verre wereld die de gezapige rust in Nederland verstoorden.
De moord op Martin Luther King.
Op John F. Kennedy.
Het Varkensbaai-incident.
Toch geloofde bijna niemand dat het ooit nog zo mis kon gaan als in '40 - '45.

De jeugd van de wereld trok naar San Francisco en geloofde in de vrede.
John Lennon zong "Imagine".
Stel je voor.......
Maar hij gaf het in het lied al aan.
Misschien ben ik een dromer.......
Ik wil graag geloven in zijn droom.
Nee, ik blijf geloven in die droom.

De Kamer sprak deze week naar aanleiding van de gebeurtenissen in Parijs, een week geleden.
Eenieder is geschokt en zoekt naarstig naar oplossingen voor de problemen waarvoor de vrije wereld zich gesteld ziet.
De Minister President sprak over oorlog.
Ik heb het antwoord niet.
Oorlog ìs een antwoord.
Maar niet het goede.
Oorlog is nóóit het goede antwoord......

                         ik ben een kind van na de oorlog
                         kende slechts vrede en geborgenheid
                         geen obsessief geweld, of onderlinge strijd,
                         geen angsten die mijn rust verdrijven

                         ik ben een kind van na de oorlog.... nog
                         maar langzaam wijkt de zekerheid
                         ze zeggen dat hun God hen leidt
                         misdadigers, die terreur bedrijven

                         ik ben een kind van na de oorlog
                         en zou dat zo graag blijven

Imagine.......
dat alle kinderen die vanaf nu geboren worden
kinderen van na de oorlog zullen zijn.......
Imagine.......

Lekkage

We hebben het allemaal al eens meegemaakt.
Kapot dakleer op het schuurtje, een gescheurde loodslab bij de dakkapel, een kapot gevroren leiding van de buitenkraan als we vergeten zijn bij de naderende winter deze af te tappen.
Dit laatste ongemak zal echter steeds minder voorkomen, gezien de aldoor milder wordende winters.
Vaak een hoop narigheid. Vervelend ook.
Maar.... het is te verhelpen. Een kapotte leiding is te vervangen en bouwmarkten grossieren verder in allerlei middelen om gaten, kieren en scheuren definitief af te dichten.
Slechts de na iedere schilderbeurt steeds terugkerende vochtplekken op plafond en muur blijken in de praktijk vaak hardnekkige stille getuigen van het eens voorgevallen ongemak.

Het menselijk lichaam is als een bouwwerk.
De apostel Paulus leert ons al: "U bent de tempel van God" (1Kor 3,16)
Maar ook een tempel heeft een dak, en ramen en deuren en is dientengevolge aan het gevaar van lekkage onderhevig.
Het enige verschil is, dat bij de mens het naar buiten treden van vocht als lekkage wordt beschouwd, terwijl het binnen komen van vocht meestal het gevolg van een bewuste handeling is.
Zweten bij warm weer of bovenmatige inspanning zien we nog niet als lekkage en wordt hooguit als hinderlijk ervaren vanwege de daarmee vaak gepaard gaande geuren.
Ook het regelmatig aftappen van overtollig vocht wordt niet als lekkage beschouwd.
Maar elke kraan zal na verloop van tijd toch af en toe een druppel gaan verliezen, als het kraanleertje na vele jaren trouwe dienst langzaam zijn souplesse heeft verloren en niet langer in staat is om de kraan afdoende af te dichten.
Bij de kraan kan het leertje vervangen worden.
Bij de mens is dat wat lastiger.

Vrouwen zien zich al op jongere leeftijd genoodzaakt tot het gebruik van middelen om vochtverlies te bestrijden.
Maar, inlegkruisje en maandverband zijn niet meer dan lapmiddelen of een doekje voor het bloeden, toch?
Zij bestrijden slechts de gevolgen en niet de oorzaak van de "lekkage".
Naarmate wij ouder worden laat ons lichaam zich steeds meer vergelijken met elastiek.
De rek raakt eruit.
We merken dat, als we op latere leeftijd na de zoveelste lijnpoging moeten constateren dat ons vel niet langer spontaan terugspringt naar de oorspronkelijke positie.
Het verlies aan elasticiteit kent in onze taal een prachtig woord: lubberen.
Alleen al de klank van dit woord roept precies het beeld op van wat het wil omschrijven.
Maar ook onderhuids beginnen bepaalde spieren na een leven lang samentrekken en ontspannen hun elasticiteit te verliezen en als dit sluitspieren betreft, leidt dat onontkoombaar tot lekkage, en als de spieren het uiteindelijk helemaal opgeven, tot incontinentie.
Reparatie is meestal geen optie. Het is immers geen kwestie van "even het kraanleertje vervangen".
Alleen het bestrijden van de gevolgen is nog mogelijk.
Letterlijk en figuurlijk..... dweilen met de kraan open.

Naast fysieke, komt ook mentale lekkage voor.
Op het moment dat ik dit zit te schrijven, hoor ik achter mij het Sportjournaal, waarin gewag wordt gemaakt van het lekken van een onderzoeksrapport bij voetbalclub Ajax.
Ach, lekken van vertrouwelijke informatie komt in alle sectoren voor.
Ook in de politiek is het lekken van informatie een steeds vaker voorkomend euvel.
Het lekken uit de miljoenennota, enkele weken voor Prinsjesdag, is een jaarlijks terugkerend fenomeen en is net zo voorspelbaar als de jaarlijkse Zwarte Pieten discussie.
Het wordt al min of meer als "gewoon" aanvaard.
Dat zo'n (onterechte) acceptatie van lekkage plaats vindt, leidt echter wel tot een verschuiving van standaarden.
Zo bleek deze week, toen in het nieuws kwam dat een van de fractievoorzitters heeft gelekt uit de "Commissie Stiekem", de commissie waarin de politieke leiders worden geïnformeerd over stukken die de staatsveiligheid betreffen.
Dat kan niet en dat mag niet! Heel het politiek journaille stortte zich deze week op kamervoorzitter Van Miltenburg die wist te melden dat....... er een onderzoekscommissie zal worden ingesteld.
Hèt antwoord van politiek Den Haag op hete politieke hangijzers.
Het instellen van een onderzoekscommissie.......
De uitkomsten van dit soort commissies zijn meestal teleurstellend.
Hoewel er misschien harde woorden in het eindrapport zullen staan, zal dit waarschijnlijk niet leiden tot ferme maatregelen, met als gevolg een verdere devaluatie van het begrip "vertrouwelijk".
Indien stevige consequenties achterwege blijven, zal dit leiden tot een steeds vaker lekken vanuit deze commissie en zullen uiteindelijk alle staatsgeheimen op straat belanden.
Kijk, ik ben vóór transparantie en openheid, maar of we dit nou moeten willen.....?

Onze Haagse politici lijken zich steeds vaker schuldig te maken aan het lekken van vertrouwelijke informatie.
In sommige gevallen kunnen we bijna spreken van geestelijke incontinentie.........

Bon appétit

De Heer heeft onze tong ruimhartig bezet met smaakpapillen en, in combinatie met ons
reukvermogen, ons in staat gesteld om ultiem te genieten van de gaven der aarde.
Hoe goed heeft Hij het met ons voor, daar hij ons niet heeft veroordeeld tot een menu van louter gras, zoals de runderen, of enkel vlees of insecten waartoe andere schepselen zich beperkt zien.
Hij rustte de mens zelfs uit met het vernuft om de verschillende voedingsmiddelen die ons ten dienste staan op verschillende manieren te bereiden en onderling te combineren om grootse smaakervaringen te kunnen ondergaan.
Waar het eten bij de andere schepselen der aarde slechts een noodzakelijk kwaad is om te kunnen overleven, heeft de mens de maaltijd verheven tot een der grootste geneugten des levens.
Het bereiden van voedsel is tot ware kunst verheven.
De Griekse dichter Archestratus schreef 4 eeuwen vóór Chr. het eerste kookboek en kende in de opvolgende eeuwen vele navolgers, wat dit jaar in Nederland culmineerde in een heuse kookboekenweek.
De koks zijn, in verschillende kookrubrieken, niet van de buis te slaan en "Heel Nederland bakt" behaalde ongekende kijkcijfers.
Het verkrijgen van een Michelin-ster staat voor restaurants gelijk aan het behalen van een Olympische medaille.
De Fransen kloppen zichzelf op de borst vanwege hun culinaire hoogstandjes en spreken van "haute cuisine".

Éénmaal was het mij vergund om kennis te maken met zo'n hoogstandje.
Niet in Frankrijk, maar in Engeland tijdens een weekendje met toneelvrienden.
Een nichtje van Bob en Trees, wier dagelijkse taak het was om chique zakenlieden op zakenreis onder te brengen in hotels en hen Londen te laten zien, had het tripje voor ons uitgestippeld.
Door haar connecties was zij in staat om riante kortingen te bedingen (heel belangrijk voor Nederlanders) zodat het reisje nèt binnen ons budget paste.
We arriveerden op vrijdagavond en, na ingecheckt te zijn in ons hotel, gingen we chique uit eten.
Wij gingen dineren in het luxueuze Dorchester in Londen, op een steenworp afstand van het stulpje van Elisabeth.....
Bij aankomst werden we uit de taxi geholpen door heren in prachtige kostuums en bestegen we de majestueuze trappen.
Wat een pracht, wat een praal!
Bij binnenkomst een enorme lange hal van zo'n 10 meter breed met hoogpolig tapijt dat bijna tot de knieën reikte.
Centraal een prachtige vleugel, welke bespeeld werd door een vriendelijk glimlachende pianist (of is het vleugelspeler? Nee.... klinkt toch een beetje als een term uit het voetbaljargon).
Aan beide zijden van de hal ruime deuren die toegang gaven tot de verscheidene eetzalen.
Het was niet druk.
Opvallend was dat de aanwezige koppels nogal verschilden in leeftijd: veel oudere heren met veel te jonge vrouwen. Na enig overleg trokken wij de voorzichtige conclusie, dat dit niet allemaal vaders konden zijn die met hun dochter even een vorkje kwamen prikken.
Wij werden verwezen naar een ruime ronde tafel waaraan wij plaats namen.
De gérant (de aanspreektitel ober zou hij zeker als beledigend hebben ervaren) kwam informeren wat we wilden drinken.
Ik keek mijn goede vriend Dirk aan en we bestelden beiden een biertje.
Fout! Fout! Helemaal fout!
De goede man trok een gezicht alsof we een hondendrol hadden besteld en maakte ons zeer voorzichtig en uiterst vriendelijk duidelijk dat bier niet paste bij de luxueuze ambiance van het gerenommeerde Dorchester. Kortom, dat biertje konden we vergeten.
Ondanks zijn vriendelijke glimlach dacht ik zijn werkelijke gedachten te kunnen lezen: "Wat voor plebs heb ik nu in mijn tent".
De wijnkaarten werden gebracht.
Een mèt en een zònder prijzen.
Trees en Bob, die wisten hoe de hazen lopen, vertelden ons niet een wijn van de kaart zonder prijzen te kiezen, daar dit wijnen waren die wij ons financieel absoluut niet konden veroorloven.
Wij kozen voor de goedkoopste wijn van de andere kaart.
Nog altijd voor een prijs waar je bij de Digros twee tot drie dozen koopt.
Het voorgerecht bestond uit kleine smaakvolle broodjes. Daar namen we niet te veel van, want ja, we wilden wel ruimte vrij houden voor het hoofdgerecht, nietwaar?
Dit bleek achteraf onze tweede fout.
Dan, het "moment supreme"......
De gérant knipte met zijn vingers en uit het niets verschenen een aantal witgejaste heren die elk op beide witgehandschoende handen een bord droegen, afgedekt door een grote bolvormige zilverkleurige dekschaal.
Zij plaatsten het bord voor onze neus en, na een vingerknip van de gérant, verwijderden zij in een volkomen synchrone beweging de dekschalen van de borden......
Voor ons stond een groot wit plat bord van ongetwijfeld het fijnste aardewerk.
In het midden lag een stukje ondefinieerbare paté o.i.d. van 4 bij 4 cm in gelei met daarop een toefje groen, op afstand geflankeerd door vier spruitjes die een perfect vierkant vormden.
Ik keek gebiologeerd naar mijn bord, durfde Dirk niet aan te kijken.
Uit zijn hoek hoorde ik een snik.
Was dit het geluid van de onderdrukking van een gierende lachbui, zoals ik ook bij mijzelf voelde opkomen, of een snik van spijt, dat hij niet ruimer van de broodjes had genomen.
Ik begreep direct de functie van de zilveren afdekschalen.
Bij een iets te snelle pas van de obers zouden "de gerechten" ongetwijfeld van het bord waaien.
We wachtten tevergeefs op de bakken met friet.
Toen die niet kwamen en het langzaam tot ons doordrong dat "dit het was", zijn we maar "aangevallen". Heel voorzichtig, heel rustig, om niet binnen twee minuten ons bord leeg te hebben, brachten we de "delicatessen" naar de mond om ze uitgebreid te proeven.
De spruitjes smaakten naar spruitjes en de paté naar paté.
Het diner werd afgerond met verschillende kazen, welke werden opgereden in een rijdend vitrinekastje. Kazen is misschien letterlijk en figuurlijk een te groot woord, want de stukjes hadden afmetingen die ons noopten zeer bescheiden te nemen.
Mijn blik kruiste die van Dirk en onze ogen vertelden dezelfde boodschap: We hadden meer van die broodjes moeten eten.....
Na een uurtje stonden we weer buiten, barstend van de honger.
Het nichtje wist raad.
In een paar taxi's werden we naar het Londense Chinatown gereden, waar we bij een Chinees naar binnen doken en ons tegoed deden aan een overvloedige maaltijd.
Mèt bier, al was dat, eerlijk gezegd, niet te zuipen.....

Op zaterdag, na een volle drukke dag van allerlei bezoeken aan bezienswaardigheden en lauw bier zagen Dirk en ik plots in een supermarkt trays staan met halve liter blikken Heineken!
Onze ogen glansden op en zonder overleg doken we de winkel in en kochten een traytje bier.
Op onze hotelkamers trokken we elk een blik open, ons reeds verkneukelend op de komende, heerlijke herkenning van het oer-Hollandse gerstenat...... en namen een slok......
Gatver! Wat was dit voor uilenzijk?
Ik bekeek het blikje en ontwaarde in kleine lettertjes een alles verklarende tekst:
Specially brewed for the English market......
Mijn goede vader zei het al:
Altijd eerst goed de kleine lettertjes lezen......

Maria Joentje

U kent ongetwijfeld die bundels wel.
Met rijmpjes en versjes uit vroeger tijden.
Schijnen meestal uit een oude doos te komen.
Ik weet niet of daar een oude schoenendoos mee bedoeld wordt, of.....
Een versje zoals:

A, b, c, d, e, f, g,
Meester, de jongens nemen knikkers van me mee.
Stoute jongen, je mag niet klikken,
Anders krijg je zeven tikken!
Meester ga gerust je gang-
'k Ben voor een tik zoo gauw niet bang.

Ja, ja, er was een tijd dat lijfstraffen de gewoonste zaak van de wereld waren.
En wat te denken van een liedje zoals "Moriaantje zo zwart als roet"?
Naast de corrigerende tik mag dit versje heden ten dage ook niet meer.....

Ik ben niet zo van: Oh, dat màg niet meer, dat kàn niet meer.
Veel van dit soort kinderliedjes en versjes geven immers een prachtig tijdsbeeld, geven aan, hoe toen tegen dingen aangekeken werd.
En dan, wat wordt er miszegt in het liedje van Moriaantje?
Dat ze zwart was. Nou en?
Gewoon een feitelijke constatering.
Wordt het meisje op grond van dit feit als minderwaardig weggezet? Welnee!
Ze wordt zelfs van een parasolletje voorzien omdat de zon zo op haar bolletje schijnt.
We zijn bezorgd om haar!
Ik durf te veronderstellen dat in de tijd dat dit versje ontstond, het woord discriminatie nog moest worden uitgevonden.
Sneeuwwitje kreeg haar naam omdat haar huid zo wit als sneeuw was.
Ik hoor daar niemand over zeuren, niemand die van Sneeuwwitje af wil (de sprookjesfiguur dan).

We moeten zuinig zijn op dit cultureel erfgoed.
Want oude liedjes en versjes behoren daar ook toe.
Ook als de inhoud niet meer geheel strookt met de vandaag geldende opvattingen, moeten we ze bewaren en niet uit de boeken scheuren.
Zij vertellen hoe de wereld er vroeger uitzag, hoe mensen met elkaar omgingen.
Soms op een manier die wij nu niet meer tolereren.
Maar het verbannen van dit soort geschriften is een verdoezelen van wat gebeurde, een ontkennen van de geschiedenis.
We moeten deze dingen juist bewaren, zodat we onze kinderen kunnen vertellen hoe het ooit was.
Alleen met die kennis zullen ze de wereld van vandaag kunnen begrijpen en de valkuilen uit het verleden kunnen vermijden.
Wie zijn geschiedenis niet kent, kent zich zelve niet.

Gelukkig zijn de meeste versjes onschuldig en nodigen uit om aan de kleintjes te vertellen of aan te leren.
Die versjes, in de kindertijd geleerd, staan vaak onuitwisbaar gebrand in ons geheugen.
Zo ontdekte ik deze week, toen een oud versje plotseling bij mij opborrelde.
Misschien doordat ik uitgenodigd was op Facebook om een aantal oude foto's te plaatsen en die mij noopten in mijn verleden te gaan graven.
Ik zal het waarschijnlijk nog foutloos en vlot kunnen opzeggen als ik later zo dement als een deur ben.
Een versje, dat mijn vader mij leerde.
Een onschuldig versje, hoewel, het woord "wijf" komt er in voor.
En dat is toch een woord waarbij wij tegenwoordig de jeugd misprijzend aankijken, als zij het bezigt.
Gek eigenlijk.
Mijn vader was meer van de gezwollen gedichten van Guido Gezelle en Jaques Perk.
Hoewel, hij leerde mij ook een minder verheffend gedicht declameren......

Maar waar had hìj dìt versje vandaan?
Geen idee. Ik kan het hem helaas niet meer vragen.
Googlend kon ik het nergens vinden, en, om te voorkomen dat het in de vergetelheid raakt, schrijf ik het hier op.
Het is een onzinversje, dat louter ten doel heeft om snel te leren spreken.
Het is namelijk de bedoeling dat het in één ademtocht wordt opgezegd.
Probeer maar eens.

Maria, Joentje, Tijf en Toentje
Toen en Tijf, Kaas en Wijf,
Wijf en Kaas, Zot en Dwaas,
Dwaas en Zot, Oor en Pot,
Pot en Oor, Vis en Voor,
Voor en Vis, Stoel en Dis,
Dis en Stoel, Water en Woel,
Woel en Water, Kat en Kater,
Kater en Kat, Muis en Rat,
Rat en Muis, Storm en Huis,
Huis en Storm, Wind en Worm,
Worm en Wind, Kalf en Kind,
Kind en Kalf, Heel en Half,
Half en Heel, Maria, Joentje,
Tijf en Toentje, allebei Heel.

Ik heb de aanvechting om "allebei Heel" te vervangen door "allemaal Scheel", maar zoals hierboven omschreven, heeft mijn vader het mij geleerd.

Het weinig verheffende gedicht dat mijn vader mij leerde behoef ik hier niet af te drukken.
Dat is, in vele variaties, wèl terug te vinden op het internet.....

Uit de schappen

Hebt u dat ook wel eens?
Dat je in je supermarkt een product hebt gevonden, waarvan je denkt, jeetje, dìt is lekker!
Wekelijks gooi je het in je karretje, je al verkneukelend op het moment van consumptie.
En dan, plotseling, is het er niet meer.
Je schiet met angstig vragende ogen een winkelmedewerker aan die op jouw vraag het reeds gevreesde antwoord geeft: " Is uit het assortiment genomen, meneer...."
Op je vervolgvraag: "Waarom?", wordt meestentijds met een verveeld schouderophalen geantwoord.

Een aantal weken geleden moesten we afscheid nemen van "Man Bijt Hond".
Deze week verdween opnieuw een door mij graag gezien programma van de buis.
Na 10 jaar kwam er een einde aan het programma "Sterren op het doek", waarin bekende Nederlanders steeds door drie kunstenaars werden geportretteerd.
Niet alleen de prestaties van de deelnemende kunstenaars kon ik waarderen, maar ook de gesprekken die presentatrice Hanneke Groenteman had met de BN'ers, die voor het programma werden uitgenodigd.
Zij was in staat om deze mensen, tijdens de poseer sessie, soms bijzondere ontboezemingen te ontlokken die ons een kijkje gaven in het verborgen leven van deze bekende Nederlanders.
Mooi was het ook als de kunstenaars deze informatie in hun werk wisten in te bedden, waardoor hun schilderijen meer werden dan een oppervlakkige weergave van het uiterlijk.
Èchte kunst.
Jammer dat aan zo'n mooi programma een einde is gekomen.
Inderdaad, een beetje schildersverdriet......

Want schilderen, speciaal portretten, is toch een grote liefhebberij van mij.
Vandaar ook misschien dat ik een speciale affectie gevoel voor dit programma.
Niet dat ik vlot het ene portretje na het andere produceer.
Zeker niet.
Beginnen.... dat is het moeilijkst.
Dat duurt meestal een paar dagen.
Loop je toch weer met die spanning: gaat het me lukken, kan ik het nog?
Moet je toch weer over dat drempeltje heen.
Maar als je dan eenmaal begonnen bent, kun je er heerlijk in wegraken.
Concentreren, veegje hier, streekje daar.
Nee, niet goed... Opnieuw... Geduld...
Want dat is het lastige met een portret.
Het is goed of het is niet goed.
Je moet in ieder geval goed kunnen zien wie het moet voorstellen.
Tenminste...., dat vind ik.....
Dat vind ik ook de grote charme van het programma.
Drie kunstenaars, die met totaal verschillende technieken, elk een goed gelijkend werk weten te maken, die in de uitvoering soms enorm kunnen verschillen.
De laatste aflevering was daar een prachtig voorbeeld van.
De diffuus schilderende Marko Klomp, de met fotografische precisie schilderende Anja Jager en de met sloophout werkende Diederick Kraaijeveld.
Drie portretten, onmiskenbaar Hanneke Groenteman, maar zò verschillend!
Ja, dat vind ik geweldig.

Maar  het allermooiste vond ik vooral de manier waarop afgelopen donderdag afscheid werd
genomen van het programma èn haar presentatrice.
Terwijl Man Bijt Hond een aantal weken geleden toch min of meer kil aan de kant werd geschoven door de omroepbazen van KRO en NCRV (de samenstellers maakten zèlf nog iets van het afscheid), heeft de programmaleiding van omroep Max een prachtige vorm gevonden voor die laatste aflevering van Sterren op het Doek.
Een waardig afscheid van een van de laatste "Grande Dames" van de Nederlandse televisie.
Het werd een heel mooi, ongedwongen, soms emotioneel gesprek tussen Matthijs van Nieuwkerk en Hanneke Groenteman. En juist in die ongedwongen setting kreeg het gesprek de diepte die zo kenmerkend is voor het programma en kregen we een beetje een idee wie deze mensen werkelijk zijn.
Respectvol, de ander volledig in zijn of haar waarde latend.
Een verademing in een wereld van platte communicatie.
Jammer, dat het voorbij is......
Wat ons nog rest is de Europese vlag.
Sterren op het doek.
Voor hoelang nog?

Wie deze laatste aflevering nog eens terug wil zien, klik hier.

Voor wie hem gemist heeft, hier een van de geweldige persiflages die Koefnoen ooit van het programma maakte....

Sneeuwwitje

Wie is er niet mee groot geworden.
Met Roodkapje, Sneeuwwitje en de Wolf en de zeven Geitjes.
In oorsprong is het sprookje een mondeling overgeleverd volksverhaal, waarin magie en fantasie een grote rol spelen.
Het waren met name Charles Perrault en de gebroeders Grimm, die deze volksvertellingen op schrift stelden.
Vooral de door de gebroeders Grimm opgetekende verhalen staan bol van gruwelijkheden.
Niet zo verwonderlijk, aangezien deze verhalen verteld werden aan, en door volwassenen en in eerste instantie beslist niet bestemd waren voor tere kinderoortjes.
Zo hakten de stiefzussen van Assepoester stukken van hun voeten af, om maar in het glazen muiltje te passen.
In latere vertalingen werden de meeste gruwelijkheden weggelaten en zo werden de verhaaltjes ook geschikt om aan de kleinen voor te lezen.
Maar... heksen en boze stiefmoeders spelen in vele sprookjes nog altijd een prominente rol en opgegeten worden door een wolf is natuurlijk ook geen geruststellend vooruitzicht.
Sommige pedagogen betwijfelen dan ook of het wel verstandig is om deze lugubere verhalen aan kinderen te vertellen.
Oké, het sprookje van Hans en Grietje, die door hun ouders in een donker bos worden achtergelaten, kun je beter even overslaan als je in scheiding ligt, maar voor de rest?

De laatste tijd is het "Sneeuwwitje" zelf die steeds hetzelfde sprookje vertelt.
Een Grimm sprookje vol angstaanjagende gruwelijkheden en afschuwelijke vooruitzichten.
Over testosteronbommen en Jihadstrijders die ons land overspoelen en onze maatschappij zullen verwoesten.

Hij trachtte deze week tijdens het zoveelste vluchtelingendebat zijn verhaal kracht bij te zetten met het voorlezen van e-mails die hij via zijn meldpunt heeft binnen gekregen van verontruste Nederlanders.
Stuitende verhalen, die vertellen over wantoestanden in AZC's en ontoelaatbaar gedrag van sommige asielzoekers.
De toehoorders ontkennen deze verhalen niet, sterker nog, ze delen de zorg die er in vervat ligt en zien hierin een aansporing om gezamenlijk naarstig te zoeken naar oplossingen om dit soort excessen te voorkomen en om daar hard tegen op te treden. Er is nog een wereld te winnen en zij lijken te beseffen dat dit alleen bewerkstelligd kan worden door eendrachtige samenwerking.
En inderdaad, alleen door de rijen te sluiten, door over de kleine partijpolitieke standpunten en verschillen heen te stappen en door af te zien van holle retoriek, alleen uit electoraal belang, kan men dit probleem het hoofd bieden.

Ze proberen Sneeuwwitje te overtuigen dat het niet rechtvaardig is om alle vluchtelingen maar over een kam te scheren, op grond van een aantal betreurenswaardige incidenten. Maar hun pogingen zijn vruchteloos. Sneeuwwitje blijft mokkend achter het katheder staan en weigert de discussie aan te gaan, overtuigd van zijn gelijk.
Of.... is het uit onbegrip.
Alsof hij denkt: "Kom op, jongens, daar ga je toch niet over discussiëren? Het is toch maar een sprookje....."

De meeste kinderen weten best dat een sprookje maar fantasie is, niet "echt", en kunnen daarom prima met al die angstaanjagende zaken in sprookjes omgaan.
Beter zelfs dan sommige volwassenen, heb ik het idee.
Want als ik de taferelen zie die zich in Rotterdam voordoen bij een bijeenkomst over een te stichten opvang voor 600 asielzoekers, dan zie ik mensen die wèl in Sneeuwwitje geloven.
Stuitende beelden, die ruimschoots in beeld gebracht worden en zo de angst onder de bevolking verder aanwakkeren.
Inderdaad, wantoestanden en ontoelaatbaar gedrag......

We hebben de afgelopen weken meer van dit soort incidenten zien langs komen, waarin burgers, gevoed door de Wilders Fantasy's, de meest bizarre uitspraken doen.
Zoals die mevrouw, die wist te vertellen dat de vluchtelingen al onze banen komen inpikken.
Hoe ze dat wist? Dat stond op Facebook.
Werk aan de winkel voor de geestelijke gezondheidszorg, zou ik zo zeggen.
Of mensen die menen hun gelijk te kunnen halen door onbeschoft gedrag en racistische uitingen. 
En zìj zijn bang dat vluchtelingen sociaal onaangepast gedrag zullen vertonen?
Op zo'n moment schaam ik mij ervoor tot deze bevolkingsgroep te behoren.
Hetzelfde gevoel dat al die vluchtelingen in de AZC's zal bekruipen als ze horen of zien dat een landgenoot over de schreef gaat.
Want we weten allemaal hoe het werkt.
Zoals Sneeuwwitje alles op een hoop veegt, zo zal het Nederlandse volk bij het zien van deze beelden in het buitenland op Wilderiaanse wijze òòk over een kam geschoren worden en worden weggezet als een intolerant, racistisch en xenofoob volkje....

Het journaal vervolgt met de zakelijke mededeling dat in Alphen een akkoord is bereikt over de opvang van 1100 vluchtelingen.....
Geen beelden. Niet echt nieuws.
Dat gaat de buitenlandse nieuwszenders niet halen.....

Sneeuwwitje zal zijn sprookje ongetwijfeld af willen sluiten met:
...... en ze sloten alle buitengrenzen van het land. Nièmand mocht het land nog binnen komen.
En ze leefden nog lang en gelukkig.....
Kijk, en die laatste zin, daar geloof ik nou echt geen barst van......

Vrijdag keerde premier Rutte terug van de Eurotop over het vluchtelingenvraagstuk met de mededeling dat er verregaande afspraken zijn gemaakt met Turkije over de opvang van vluchtelingen in de regio.
Dat Turkije daarvoor het een en ander terug vraagt is duidelijk en begrijpelijk.
Ik garandeer u, dat Sneeuwwitje Mark zal doorzagen over het feit hoe ter wereld hij het in zijn botte kop haalt om afspraken te maken met zo'n achterlijk islamitisch land, waar mensenrechten worden geschonden en een tiranniek bewind bevolkingsgroepen onderdrukt.
Wie zal hem er dan op wijzen dat hij nog deze week beweerde dat vluchtelingen in Turkije kunnen blijven omdat het toch zo'n veilig land is en er dus geen reden is om door te reizen naar West-Europa?

Wat heeft Sneeuwwitje het volk te bieden om de problemen op te lossen?
Niets.
Alleen een vergiftigde appel......
Een oproep tot verzet.
Een vergiftigd appèl......

Uilen en valken

De uil is het symbool van de wijsheid.
Athena, de Griekse godin van de wijsheid werd altijd afgebeeld met een uil naast zich.
Maar tegelijkertijd is het ook het symbool van de domheid.
Als men voor uilskuiken wordt uitgemaakt is dat meestal na het stellen van een oerstomme daad.
Zoals bijvoorbeeld in je eigen valkuil trappen...
Eigenlijk een valkuilskuiken dus.
Want de familie van de uilen kent het geslacht van de valkuilen (Ninox), die voorkomen in Afrika, Australië en Azië.
Zij danken hun naam aan het feit dat zij hun prooi (vogels en insecten) net als de valk in de lucht "slaan".

Elk meent zijn uil een valk te zijn.
Een niet vaak gebezigd spreekwoord.
Vooral mensen, werkzaam in het onderwijs, zullen de achterliggende gedachte van dit gezegde herkennen.
Hoe vaak zaten wij niet tegenover een ouderpaar dat mogelijkheden en kwaliteiten in haar kind zag of vermoedde, die wij met de beste wil van de wereld niet konden ontdekken.
Ach, het is zo begrijpelijk. Ieder wenst voor zijn kind immers het beste, een glansrijke toekomst. En is het dan niet als geleerde of professor, dan toch als profvoetballer of zangeres.
En die hartgrondige wens kan een reële kijk op de mogelijkheden van een kind nog wel eens vertroebelen.
Verstandige ouders beseffen bijtijds dat een gelukkig en harmonieus leven voor hun kind niet valt of staat bij het behalen van wereldfaam in een bepaalde discipline.
Sterker nog, er zijn voorbeelden te over van idolen die aan hun roem ten onder gingen.
Het zijn sterke schouders die de faam kunnen dragen.

Spreekwoorden en gezegden hebben een belangrijk kenmerk: ze zijn zo waar.....
Hoewel bovengenoemd spreekwoord vooral betrekking heeft op ouders en hun kinderen, is het in meer situaties toepasbaar.

Want waar ouders geneigd zijn vooral de positieve eigenschappen van hun kinderen te benadrukken en de mindere kanten te verbloemen, zien we dit ook gebeuren op andere terreinen.
Elke reclameboodschap is er een sprekend voorbeeld van.
Iedere producent prijst "zijn kindje" aan als de beste. Eventuele nadelen worden in héél kleine lettertjes toegevoegd, maar alleen als dit van rijkswege verplicht is.
Geldt deze verplichting niet, dan zal er ook niet over gerept worden.
De meesten schromen niet om de zaken bewust mooier voor te stellen dan ze in werkelijkheid zijn, ja, gaan zelfs over tot frauduleuze handelingen om mooie sier te maken.
En het is niet alleen Volkswagen die zich daaraan bezondigt.
Deze week berichten over de energielabels op vele apparaten die een veel rooskleuriger energieverbruik voorspiegelen dan in werkelijkheid behaald wordt.
Ook deze fabrikanten menen hun uil een valk te zijn, althans doen het als zodanig voorkomen.
Er is een ware wildgroei aan keurmerken en certificaten maar het is volstrekt onduidelijk in hoeverre deze vlaggen de lading dekken.
Regelmatig duiken er verhalen op in de media dat er gesjoemeld wordt.
Zo koopt de consument knollen voor citroenen.
Of een kat in de zak.
Consument, weest waakzaam!
Hoedt u voor valkuilen......

Nederland, het land van regeltjes en keurmerken.
Maar wat hebben al die regeltjes voor nut als er niet op gecontroleerd wordt.
Iedereen weet dat een eenvoudig: "Dat mag je niet doen" meestal niet volstaat. 

De hele wereld kan dan wel vallen over de "schandelijke praktijken" van Volkswagen, maar wat moet ik dan met het bericht deze week dat dieselrijders massaal het roetfilter uit hun auto laten verwijderen, alleen om wat zuiniger te kunnen rijden en om hun auto wat meer vermogen te geven, intussen het milieu vergiftigend met de roetuitstoot van hun auto's?
Er zijn zelfs bedrijven die doodleuk via het internet adverteren dat ze dit klusje graag voor u opknappen.
Het roetfilter is wettelijk verplicht, maar een diesel zonder roetfilter komt moeiteloos door de APK-keuring. Wat stelt zo'n wettelijke verplichting dan voor? Wat stelt zo'n APK keuring voor?
Controle en handhaving? Ho maar.
In de Kamer maken ze zich druk of ze de afgesproken uitstoot van CO2 wel of niet halen, terwijl ze deze (m.i. veel schadelijker) uitstoot van fijnstof gewoon laten gebeuren.
Staatssecretaris Mansveld heeft naar aanleiding van deze berichten al toegezegd dat er een verscherping van de regelgeving zal komen.
Verscherping van de regelgeving?!?!
Handhaven!
Als er niet daadkrachtig wordt opgetreden, zal er weinig veranderen.
Dieselolie-dom.....