Sleeping Beauty

Op Eerste Kerstdag waren we in Amsterdam.
Op zo'n dag een andere stad.
De dagelijkse hectiek had plaats gemaakt voor een bijna serene rust.
Geen overvolle wegen, maar een overzichtelijke verkeersstroom, waarin we gemakkelijk onze weg konden vinden, richting het Muziektheater, waar we een voorstelling gingen bijwonen van "The Sleeping Beauty" van het Nationale Ballet.
Een flets winterzonnetje zette de stad in een vriendelijk licht.
Slechts het ontbreken van een dun dekentje van versgevallen sneeuw en zwierende schaatsers op de dichtgevroren grachten verstoorde dit idyllische winterplaatje.

Ballet.
Ik weet niet of ik er zelf ooit zo maar spontaan naar toe zou gaan.
Maar toen Yolanda aangaf dat haar dochter (bij tijd en wijle werkzaam in het Muziektheater) kaartjes voor ons had geregeld, zei ik spontaan en enthousiast: "Ja, leuk!"
Een mens moet in zijn leven toch alles een keer gedaan hebben, niet waar?
Ik zag er dan ook naar uit om deze kunstvorm (want dat is het ongetwijfeld) van dichtbij te aanschouwen.
We waren samen met zo'n 1600 anderen, waaronder opvallend veel kinderen, die deze Eerste Kerstdag zouden gaan genieten van Tsjaikovski's meesterwerk.
De prachtige zaal en het enorme voordoek waren veelbelovend.
Ik werd niet teleurgesteld.
De muziek was indrukwekkend, evenals het decor.
De perfecte lichaamsbeheersing die de dansers ten toon spreidden, de synchronie en uitstraling, alles was een lust voor het oog.
De gratie waarmee de ballerina's over het toneel zweefden.
De mannelijke dansers deden niet voor hen onder.
Hun strakke maillots toonden hun volmaakte kontjes, iets wat de dames (en misschien ook wel een enkele heer) in de zaal zeker behaagd zal hebben.
Ik heb het vermoeden dat zij voor in hun maillot een soort kapje dragen om slordige bobbels, of niet altijd beheersbare zwellingen, aan het oog te onttrekken.
Het zou maar afleiden......
Het zag er in ieder geval gestroomlijnd uit.
Moeiteloos namen ze de toeschouwer mee in het zo bekende sprookje.

Telkenmale word ik overvallen door de schoonheid en het raffinement van decors en effecten welke in grote producties als deze te aanschouwen zijn. De immense ruimte, de grootsheid.
Ik had het bij "Soldaat van Oranje", bij "Miss Saigon" en andere musicals die ik heb mogen bezoeken.
Dan bekruipt mij soms een licht gevoel van jaloezie, maar tegelijkertijd ook een gevoel van trots, als ik bedenk hoe wij met een paar man, met beperkte middelen, op de luttele vierkante meters die ons toneel telt, telkens weer een decor moeten bouwen voor onze voorstellingen.
Maar geloof me, er is niets wat zoveel voldoening geeft, als het oplossen van onmogelijke problemen.
Het moet toch geweldig zijn om in een team aan zulke prachtige decors te mogen werken.
Scheppen van illusies.

De voorstelling was prachtig.
Alleen.... iets te lang.
Kijk, dat de spelers, en in dit geval de dansers en muzikanten, na afloop van een voorstelling hun welverdiende applaus in ontvangst nemen is prima. Als ze het verdiend hebben, een staande ovatie, een open doekje.
Maar, je kunt ook overdrijven.
Als het laatste half uur van de voorstelling bestaat uit het een voor een of in duo's opwervelen van de dansers, die na een paar (overigens prachtige sprongen) dan uitgebreid hun buiging maken en zo bijna om het applaus bedelen, dan wordt dat op den duur toch wat gênant.
Het zal wel horen bij het ballet-gebeuren, maar ik heb daar een beetje moeite mee.
Nee, dan zou ik aan het eind van de voorstelling liever wat tijd inruimen voor dat leger van kleding- en decorontwerpers, van naaisters en bouwers, de toneelknechten en de mensen van belichting en geluid.
Hun inzet en kunde is net zo essentieel voor het slagen van een voorstelling.
Zonder hen geen voorstelling.
Daarom hebben zij net zo veel recht op een daverend applaus als de dansers en muzikanten.
In ieder geval krijgen zij bij deze mijn welgemeend applaus.

Ik wens u allen een mooi, gezond en cultureel 2014 toe!

Selfie

Het woord van 2013: "Selfie".
Amsterdams voor "zelfie".
Een foto van en door jezelf genomen met tablet, smartphone of webcam.
Niet langer drukken wij een argeloze voorbijganger de camera in de handen om een foto van onszelf te laten maken.
Past ook helemaal in onze "doe-het-zelf-maatschappij".
Het woord kreeg nog eens een extra populariteits-boost toen Obama tijdens de Mandela Memorial een selfie maakte van zichzelf en de Deense premier Helle Thorning-Schmidt.
De Britse premier David Cameron drukte zichzelf ook nog opdringerig in het beeld.
Die knipt Barack er thuis wel af.....

Elsevier publiceert deze week zelfs een aantal tips hoe te handelen om een goede "selfie" te maken.
Tips, die te laat komen voor Onno Hoes.
Zijn selfie, geplaatst via Grindr, heeft meer weg van een mislukte vakantiefoto.
Niet zo'n handige actie van Onno.
Ook niet om zich onder de ogen van persmuskieten in een openbare ruimte amoureus te gedragen tegenover een mooie, jonge jongen.
Hij had, als geen ander moeten en kunnen weten hoe deze nieuwsgeile rioolratten omgaan met het privéleven van de bekende Nederlander.
Hij is er verdorie met een getrouwd!
Hij had er beter aan gedaan zijn hoofd erbij te houden.
Het had hem zo maar de kop kunnen kosten.
Deze week hadden we na de "Nacht van Adri", ook nog de "Nacht van Onno".
De burgemeester van Maastricht werd door de Raad volledig doorgezaagd en moest diep door het stof.
Het pleit voor hem, dat hij alles ruiterlijk toegaf en zich niet verlaagde tot het debiteren van smoesjes en kulverhalen, iets wat bij veel politici toch een eerste en primaire reactie is.
Hij nam ook niet zijn toevlucht tot partijgenoot Teeven met het verzoek om hier en daar een stroomstorinkje te veroorzaken, zodat alles niet meer te bewijzen zou zijn.

Was het allemaal dan zo wereldschokkend, verderfelijk en verwerpelijk?
Welnee.
Tenminste, ik vind van niet.
Wij leven immers in een vrij land.
Maar we zijn ook een land van hoge bomen en vrij veel wind.
Dat moeten wij ons, en zeker de mensen die het betreft zich natuurlijk wel realiseren.
Maar ik vind een burgemeester, die in het openbaar een zoen uitdeelt, verreweg te prefereren boven iemand in publieke functie die dit ambt misbruikt voor zelfverrijking of vriendjespolitiek.
De voorbeelden daarvan zijn legio en zo talrijk, dat ze het nieuws amper meer halen.
Het is eigenlijk triest, dat in onze maatschappij het betonen van liefde voor meer opschudding zorgt dan alle haat, agressie en gehaaide diefstal en fraude die dagelijks langs komen.
Afgezien van het feit, dat zijn handelen een pure privé aangelegenheid was (en is), gedraagt hij zich niet anders dan de doorsnee Nederlander.
Ik zou ze tenminste niet graag de kost geven die wel eens naast het potje piesen.
Maar ja, Onno had moeten weten, dat je, als je in een openbare functie werkzaam bent, dit soort zaken toch een beetje moet afschermen voor de media.
Er wordt nu eenmaal op je gelet!
Bill Clinton kan er over meepraten.

Maar misschien heeft de actie van Onno ook nog een positieve zijde.
Op deze manier gaf hij zijn partner een koekje van eigen deeg.
Appie zal "not amused" geweest zijn toen hun privé- en liefdesleven zo uitgebreid in de media werd afgeschilderd.
De meer en minder geslaagde grappen en grollen hierover, die op het internet circuleren, zijn niet te tellen.
Hij zal het als zoete koek moeten slikken. Doet hij ook.
Al zal hij voorlopig nog wel last hebben van hinderlijke kruimeltjes die in zijn keel blijven hangen.
Maar nu weet hij tenminste ook eens, hoe al zijn slachtoffers zich voelen wier privéleven hij in zijn RTL-Boulevard grondig en zonder scrupules uiteenrafelt.

Na de Carnavalsverenigingen van Roermond, met hun "Joske", zullen ook de verenigingen van Maastricht en omstreken zich waarschijnlijk verlekkerd in de handen wrijven.
Ideeën genoeg voor het maken van een mooie wagen voor "Den Optocht"!
Dat wordt dit voorjaar genieten!
Ik kijk er al naar uit!

Maar voor het zover is,
Prettige Kerstdagen!

Winkeldochters

Een prachtig oud Nederlands woord.
Vroeger voorbehouden voor artikelen die (te) lang in de winkel hadden gelegen en hun aantrekkelijkheid voor het winkelend publiek hadden verloren.
Verkleurd door de zon (omdat het artikel te lang in de etalage had gelegen), een licht beschadigde verpakking of uit de mode geraakt.
Soms ook gebruikt voor een meisje dat maar niet aan de man kon geraken.....

Begrijpelijk dat de hardwerkende middenstander van weleer nog iets van zijn investering terug wilde zien, en daarom deze artikelen tegen gereduceerde prijzen nogmaals aan het publiek aanbood, en hen zo trachtte te verleiden alsnog tot aankoop over te gaan.

Een Uiterste Houdbaarheidsdatum kende men nog niet.
Ieder was zijn eigen inspecteur: als het vlees of de melk een zure bijsmaak had, was ze duidelijk "over de datum".
Sinds het "Warenwetbesluit Etikettering van levensmiddelen" is het bestickeren van bederfelijke waar, welke tegen de Uiterste Verkoopdatum aanloopt, in supermarktland verschenen.
Met een flinke korting tracht men artikelen aan het winkelend publiek te slijten, welke anders weggegooid zullen moeten worden.
Terwijl men vroeger een nieuwe broek ging kopen als de oude was versleten, is, sinds de welvaartsgolf in de 60-er jaren ons land overspoelde, de mode sterk bepalend of wij ons een nieuwe outfit moeten aanschaffen.
Het gevolg is, dat sinds die tijd de kledingzaken in het voorjaar hun winkelvoorraad via een "uitverkoop" proberen kwijt te raken, om plaats te maken voor de nieuwe collectie.
Tot hier begrijp ik het allemaal nog.....

Vandaag de dag lijkt het er veel op, dat het elke dag "uitverkoop" is.
Andere branches kwamen er al gauw achter dat afgeprijsde artikelen gretig aftrek vonden, met als gevolg dat de gele en oranje "van/voor" stickertjes in de winkels verschenen.

In eerste instantie misschien om slecht lopende artikelen toch aan de man te brengen.

Maar tegenwoordig geloof ik daar niet meer zo in.

Dozen worden, zo van de pallet, open gescheurd en de artikelen worden direct van een "van-voor" sticker voorzien en in de schappen geplaatst.

Waar is die "van-prijs" op gebaseerd? Is het artikel eerder voor die prijs aangeboden? Is het de vastgestelde verkoopsprijs?

Of is het gewoon een prijs die 20% hoger ligt dan de "voor-prijs", de prijs die de winkelier daadwerkelijk voor zijn artikel wenst te ontvangen, maar met deze truc de op koopjes beluste klant een "goed gevoel" wil geven (maar hem in feite gewoon een oor aannaait).

De aanbiedingen vliegen je om de oren en de reclamewereld wil je doen geloven dat je toch echt een dief bent van eigen portemonnee als je dit of dat artikel voor dat kleine prijsje laat lopen.

Maar in hun ijver om elkaar de loef af te steken, is de geloofwaardigheid van al deze mooie verhalen toch wel een beetje op de tocht komen te staan.

Zo manifesteert een beddenwinkel zich al jaren via een reclamespotje op TV met de slogan: "Matrassen! Alleen deze vrijdag. Twee halen, één betalen!"

Retteketet.

"Bankstellen, voor de helft van de prijs!"

Gelooft u het zelf?

"Bankstellen met een iets kleinere winstmarge" zou de waarheid waarschijnlijk meer benaderen. 

Moest van de week nog een rolgordijntje halen voor toneel.

Ik naar Karwei, naar de afdeling rolgordijnen.

€ 61,00 !!!!

"Poe", denk je dan.

Maar....... bij de kassa bleek het een artikel uit het reclamekrantje èn ik kreeg ook nog eens 15% "openingskorting" (ze hebben verbouwd maar zijn niet dicht geweest en hebben alle artikelen een andere plaats gegeven, zodat ik me nu weer een slag in de rondte zoek) èn ik had nog een kortingsbon van m'n Karwei-kaart.

Ik moest € 38,98 afrekenen.

Op dat moment voel je je toch wel even spekkoper.

Maar even later denk ik toch: hoeveel zal zo'n gordijntje inkoop nou helemaal kosten?

Volgende week mag ik er zo € 20,00 meer voor neertellen.

Bovenop de winstmarge die ze ongetwijfeld nu ook hebben.........

Karwei maakt het trouwens toch wel bont.

Kijk, dat bederfelijke waar en artikelen, aan mode onderhevig, afgeprijsd worden, dat begrijp ik.

Maar........ vuurwerk!?!?

Deze week viel het vuurwerkkrantje in de bus.

Afgeprijsd vuurwerk.

Ik zou het niet vertrouwen.

Heeft zeker een hele dag buiten in de regen gestaan.....

Bonte koeien

In de feestweek waarin wij het 200-jarig bestaan van ons koninkrijk vierden, moest kredietbeoordelaar Standard & Poor's ons feestje verstieren.
Ze ontnemen ons onze Triple A status.
Flauw hoor, om dat juist in zo'n feestweek te doen.
Terwijl Rutte ons enige tijd geleden nog ernstig voorhield dat het behouden van de Triple A status van levensbelang was voor ons land en daarop zijn politieke keuzes rechtvaardigde, lacht hij deze degradatie nu min of meer weg.
"Ja, S&P hebben ons wel een lagere rating gegeven, maar zij geven wel aan dat we op de goede weg zijn."
??????

Ach, het is niet het moment om te mieremeuten over de stand van de economie.
We hebben een feestje!
Op TV hebben we kunnen zien hoe Prins Huub Willem Frederik op een zeer geavanceerd amfibievoertuig geen voet zette op het Scheveningse strand.
Vrijwilligers, gehuld in Franse en Engelse soldatenpakjes gingen elkaar op het strand te lijf.
Hoewel zij voorzien waren van musketten, werd er geen schot gelost maar verkozen zij het eerlijke man-to-man gevecht en trachtten elkaar in het zand te doen bijten.
De Engelsen overmanden de Fransen.
Niet omdat zij zoveel sterker waren, maar omdat het zo in het script was aangegeven.
Het was een mooi spektakel.

's Avonds het Koninkrijksconcert.
Viel me eerlijk gezegd een beetje tegen.
Kijk, dat dat koningslied bij de troonswisseling wat rammelde, is te begrijpen.
Dat moest immers in korte tijd in elkaar geflanst worden.
Maar dit feestje zag men 200 jaar geleden al aankomen.
Leuke speech van Koning Huub Willem.
Mooi lied van good-old Paul van Vliet.
Maar voor de rest?
Een beetje los zand.
Schevenings zand.

Ik kijk wel uit naar de koningsbiografieën over de drie Willems, geschreven door de historici Koch, Van Zanten en Van der Meulen.
In DWDD lichtten zij reeds een tipje van de sluier op en het beloven "rooie oortjes" verhalen te worden.
Er zal ongetwijfeld besmuikt gelachen worden als we horen over de escapades van de voorvaderen van ons vorstenhuis.
Laten we wel voor ogen houden, dat onze eigen voorvaderen misschien nog wel ergere dingen hebben uitgevreten, maar dat deze handelingen, doordat zij niet zo in de schijnwerpers stonden, onder de dikke deken van het verleden voor altijd verborgen zullen blijven.
Misschien maar goed ook.
Maar ja, hoge bomen vangen veel wind en mensen op hoge posities hebben daarom te dealen met het feit dat hun levenswandel nu eenmaal door een vergrootglas bekeken wordt.
Deze week werd wel duidelijk dat ook over Prins Bernhard het laatste boek nog niet geschreven is (gezien zijn handelen ten opzichte van Edwin de Roy van Zuydewijn).
En hoewel nazaten natuurlijk nooit ter verantwoording geroepen kunnen worden voor de handel en wandel van hun voorvaderen, kunnen bepaalde onthullingen best pijnlijk zijn.

Laten we echter voorzichtig zijn met ons oordeel.
We hebben waarschijnlijk allemaal wel eens iets gedaan waar we niet zo trots op zijn.
En we zouden het zeker niet leuk vinden als dat in de openbaarheid kwam.
Ik durf te stellen dat wij allen bonte koeien zijn.....

Over bonte koeien gesproken.
Toch wel toevallig hè, dat er nou net een stroomstoring was toen Jos van Rey en Fredje (of is het Fretje?) Teeven met elkaar aan de telefoon hingen.
Doet me denken aan dat fotorolletje met belastend materiaal dat tijdens de val van Srebrenica geschoten is en waarbij tijdens het ontwikkelen van de film "toevallig" iets mis ging.....

Aangebrand

Spinazie.
Nee, daar doet u mij geen plezier mee.
Zolang ik mij kan heugen, begint, bij het zien van deze groene derrie, mijn slokdarm tegennatuurlijke bewegingen te maken.
Waarom?
Spinazie schijnt zeer voedzaam te zijn, er zit veel ijzer in, je wordt er sterk van.

Kijk maar naar Popeye.

Is het de smaak?
Nee, niet echt. Al zijn er talrijke groenten die ik meer smaakvol vind.
Meneer Iglo produceert zelfs een diepvriesmaaltijd met zalm en spinazie die ik bijzonder kan waarderen.
Spinazie, verwerkt in andere gerechten, geen probleem.
Maar zodra ik een schaal tot snot gekookte spinazie zie, speelt mijn maag op en verdwijnt de trek.
Ook al is hij opgeleukt met een gekookt eitje.

Spinazie. Het zit tussen mijn oren.
Tijd voor een persoonlijke psychoanalyse.
Gravend in mijn herinnering zoek ik naar de traumatische ervaring in mijn jeugd die deze aversie heeft veroorzaakt.
Ik denk, dat ik haar gevonden heb.

De liefde voor taal, en in het bijzonder de poëzie, dank ik aan mijn vader.
Hij was geen belezen of gestudeerd man, maar hij was in het bezit van een aantal dichtbundels, waarin hij op de schaarse vrije momenten die hij had, graag zat te bladeren en te lezen. En ik, ik vond het mooi als hij dan een gedicht met zijn warme, sonore stem voordroeg. Ik genoot daar van.
En hij voelde dat.
Het moge duidelijk zijn dat ik de inhoud en de diepgang vaak niet kon bevatten, maar mijn vader had op zulke momenten wonderbaarlijk veel geduld en trachtte, op zijn manier, de bedoeling van de dichter duidelijk te maken aan een kind.
Vreemd, mijn vader was niet zo'n geduldig man.
Ik luisterde en was geboeid en verwonderd.
Deels, omdat dichters alledaagse dingen zo mooi in klinkende taal konden verwoorden, maar vooral omdat mijn vader dit alles begreep en in staat was om dit toegankelijk te maken voor mij.

Ik begrijp uw verwardheid.
Wat heeft dit in godsnaam met spinazie te maken?

Wel, tijdens een van deze dichtlezingen is ooit het gedicht "Aangebrand" van A.C.W. Staring (1767-1840) langsgekomen.
Dit gedicht heeft waarschijnlijk een zeer diepe indruk gemaakt, zeker omdat ikzelf de hoofdrol erin leek te spelen, en heeft zich blijkbaar in mijn onderbewustzijn vastgezet.

Aangebrand

Aagt Morsebel nam kleinen Piet
in kost, en als het Kind, te middag aangezeten,
haar soms zijn walging merken liet:
De vieze bijsmaak van heur knoeisels werd geweten
aan kaarsvet, roet, noch snuif; 't was altoos: "Lekkertand,
wat zou het zijn, als aangebrand?"
Nu kwam er eens een schotel vol groen eten
te voorschijn, die Kok Aagt spinazie had geheten:
Hiervan kreeg kleine Piet zijn deel op 't bord gesmakt;
hij roert er in: hij vindt twee achterpoten
van d'armen kikvors, onder 't warmoes kort gehakt,
en legt, met de ogen half gesloten,
zijn eetvork neêr, terwijl hij vraagt:
"Heeft aangebrand ook voetjes, moeder Aagt?"

Het zal sinds die tijd zijn dat ik mijn bordje spinazie niet langer zonder nadenken leeg at, maar eerst argwanend met mijn vork door de prut roerde, op zoek naar iets.
Tot ik gesommeerd werd door te eten en dit dan ook kokhalzend en met lange tanden deed.
Vroeger gehoorzaamden kindertjes gewoon aan hun pappa en mamma.
Ik realiseer mij nu dat ik mijn moeder misschien veel verdriet heb aangedaan door zo argwanend op haar kookkunst te reageren.
Sorry mam.....

Deze week geen tegeltje, maar een bordje.

Ik ben benieuwd hoe u te werk gaat als u een volgend keer zo'n bordje spinazie voor u hebt.
En als u weer eens een kikker in de keel hebt, ga dan even na wat u de dag daarvoor gegeten hebt...
Fantasie hebben is een mooi ding.
Maar te veel fantasie kan eetlust bedervend werken.
Je hoeft tenslotte geen vegetariër te zijn om het eten van een blinde vink zielig te vinden....

Koekie

Amerika kent zijn nieuwe rage.
Jongeren die een niets vermoedende voorbijganger met één klap tegen de wereld slaan.
Zonder enige reden.
Gewoon, voor de lol, voor de "fun".
Hoe ziek kan een maatschappij zijn.

Lijfelijk geweld en handtastelijkheden staan wij niet toe.
Is bij wet verboden.
Als het u overkomt, dan kunt u aangifte doen.
Zelfs als u als hardwerkende inbreker met iets te veel geweld het door u betreden pand wordt uitgeslagen.
Als iemand een "koekie" uitdeelt, dan kan hij daarvoor gerechtelijk vervolgd worden.
Zoals Badr Hari onlangs mocht ondervinden.
Jeremain Lens werd na een ferme duw met rood van het veld gestuurd tijdens de wedstrijd Nederland - Colombia. Foei Jeremain!

Maar.... wie de beelden heeft gezien kan zich de actie van Lens waarschijnlijk wel voorstellen.
Het was een reactie op een smerige hakkende beweging op het scheenbeen van de aanvaller.
Zelfs Van Gaal kon enig begrip opbrengen voor de agressieve handeling van Lens, al zei hij er meteen achter dat het natuurlijk niet mocht gebeuren.
Het kan niet, het mag niet. Punt uit.

Maar sommige mensen vragen er gewoon om.....

Danny Ghosen, verslaggever bij Powned, ontving deze week een koekie van een medewerker van de Angolese ambassade. Danny was daar, om het slordige parkeergedrag van ambassadepersoneel aan de kaak te stellen. Heel goed Danny.
Het moet maar eens afgelopen zijn met die lui die, zich verschuilend achter diplomatieke onschendbaarheid, zich denken alles te kunnen permitteren.
Een goed verslaggever toont de beelden, doet zijn relaas en geeft eventueel zijn mening.
Indien er sprake is van strafbare feiten is het verder aan justitie om te handelen.
Maar, Danny, ooit gehoord hebbende dat die pet ons allemaal past, stapt manmoedig op de overtreders af en gaat met hen het gesprek aan.
Beetje tricky misschien, maar zou moeten kunnen.
Hij doet dat echter op een dusdanig agressieve, irritante, intimiderende en soms onbeschofte manier, dat dit bij de aangesprokene vrijwel zeker rode vlekken in de nek zal veroorzaken.
Danny durft dat, want hij weet immers, dat zijn tegenstander toch geen geweld zal (mag) gebruiken.
Misrekeningetje.
Als je maar lang genoeg verbaal geweld blijft gebruiken, blijft zuigen en provoceren, kortom figuurlijk tegen schenen blijft schoppen, dan kun je er op wachten.
Op zeker moment krijg je dan een koekie.
Van eigen deeg.

De krant brengt de leugen in het land.
Een gevleugelde uitspraak uit het verleden.
Sinds de teloorgang van de papieren media wordt deze waarheid echter feilloos overgenomen door de televisie.
Pownews pretendeert een nieuwsprogramma te zijn: hard, brutaal en kritisch met humor.
Dat hard en brutaal maken ze zonder meer waar.
Maar kritisch? In ieder geval niet op zichzelf.
Terwijl je van een nieuwsprogramma zou mogen verwachten dat feiten geverifieerd worden, alvorens de ether in te zenden, neemt men het bij Powned met de waarheid niet zo nauw.
Zo werd al snel na het akkevietje met Goshen beweerd, dat het de Angolese ambassadeur himself was die de bewuste klap had uitgedeeld.
Niet dus.
In het verleden is al vaker gebleken dat bij Powned waarheidsvinding niet de hoogste prioriteit heeft en dat "scoren" veel belangrijker is.
En dan: humor.

Soms kan ik om bepaalde bijdragen wel lachen.
Bijvoorbeeld als een politicus geïnterviewd wordt en door de reporter met scherpe vragen in het nauw gedreven wordt (al getuigt de vraagstelling vaak van weinig respect en beschaving).
Vaak echter tracht men grappig te zijn over de ruggen van minderheden, kansarmen en dat is toch een soort humor waar ik mijn vraagtekens bij zet.
Afgelopen donderdag nog. Een bijdrage over een nieuwe "attractie" in Duinrell, waarin daar tijdelijk gevestigde asielzoekers werden afgeschilderd als exotische wilde dieren, die door het publiek bezichtigd konden worden. ("Mogen we ze ook aaien?")
Zo ga je niet om met mensen die al zoveel verschrikkingen en ellende hebben doorstaan.
En dat verschijnt bij ons als "lollig" op de buis.
Hoe ziek kan een maatschappij zijn.

Pownews is geen nieuwsprogramma.
Als satirisch programma kan het er mee door, maar ook dan worden (te) vaak grenzen overschreden.
Vaak ergerlijk, beschamend.
Soms leuk.
Het kan niet, het mag niet en ik verfoei geweld.
Maar......
Toen Danny tegen die vuist opliep, moest ik toch wel even lachen......

Toen geluk nog heel gewoon was

"Het mot nou toch niet gekker worde!"
Een gevleugelde uitspraak van Jaap Kooiman, buschauffeur bij de R.E.T., levend in de hoop dat hij ooit als groepschef zal worden aangesteld.
Deze quote ontviel mij toen ik deze week in het AD de krantenkop las: "PVV wil Elfstedentocht op kunstijs".
Een idee van de Friese tak van de PVV. Zij zal in een motie het provinciebestuur vragen om een haalbaarheidsonderzoek te doen.
Waarschijnlijk allemaal import Friezen.
Een echte Fries zal nooit consessies doen aan "De Tocht der Tochten".
Terecht.

Het begint werkelijk gênante vormen aan te nemen, hoe de PVV tracht zoveel mogelijk Nederlanders achter zich te krijgen.
In de wetenschap dat bijna heel Nederland al jaren droomt van zo'n tocht, komen ze met dit belachelijke idee.....
Misschien kunnen ze ook agrarisch Nederland achter zich scharen door voor te stellen om heel Nederland een meter op te hogen.
Hoeven de boeren niet meer te bukken.....

"Toen was geluk heel gewoon".
Een KRO serie die al voor de zoveelste keer herhaald wordt, maar waar ik elke keer, als ik de kans krijg, graag voor ga zitten.
Een serie die een prachtig (gechargeerd) beeld schetst van de 50- en 60-er jaren van de vorige eeuw.
Toen geluk nog heel gewoon was.
Een tijd van grote veranderingen.
Waarin technische ontwikkelingen en nieuwe inzichten en mogelijkheden de wereld op zijn kop zetten.
En daar middenin: Jaap Kooiman, geweldig neergezet door Gerard Cox.
Een prachtige karikatuur van een klein burgerlijk, bekrompen en conservatief mannetje die van al die nieuwigheden niets moet weten en daar ook een uitgesproken mening over heeft.
Of het nou over moderne kunst, homofilie of buitenlandse werknemers gaat.
Zo stellig in zijn uitlatingen, maar snel zijn woorden inslikkend als zijn leidinggevende een andere mening is toegedaan, zich inlikkend en een bruine arm halend om maar in het gevlei te komen.
Wissel homofobie in voor islamofobie en je hebt het stereotype van een PVV fractielid.

Deze week zag ik in P&W, tijdens het zoveelste tafelgesprek over Zwarte Piet, een bijdrage van PowNews langskomen waarin PVV'er Martin Bosma zijn mening over de kwestie gaf.
Hij mag die mening natuurlijk hebben, zelfs ventileren.
Maar de manier waarop hij het nodig achtte om zijn zienswijze te uitten, was stuitend, provocerend, racistisch, onbeschoft en schofferend.
Een Jaap Kooimannetje.
Hoewel democratisch gekozen, vind ik het een aanfluiting dat figuren als Bosma in het parlement zitten (met een riant salaris, waaraan wij met z'n allen mogen bijdragen) en maatschappij en politiek met hun ongenuanceerde uitlatingen verzieken.
Volksvertegenwoordiger! Nou, niet van mij!
Zij voeren de discussie niet op grond van argumenten, maar vanuit vooringenomenheid, vooroordelen en onderbuikgevoelens.
Net als Jaap.

En toch mag ik Jaap wel.....
Waarom?
Omdat Jaap zo af en toe bij Nel aanschuift in de twijfelaar en haar de vraag stelt: "Nel, wat ziet jij toch in mijn. Ik ben een mislukking....."
Ondanks zijn beperkt intellect, ziet hij zo af en toe toch zijn missers en fouten in.
Jaap heeft lerend vermogen.
Iets wat ik bij Bosma en consorten niet aanwezig acht.....

De woorden van Bosma zijn olie op het vuur van een oververhitte maatschappelijke discussie.
De verontwaardiging bij mijn gekleurde medelanders over zijn teksten is begrijpelijk en volledig terecht.
De reacties worden feller en overschrijden het maatschappelijk aanvaardbare.
Een leraar (maatschappijleer notabene), die zijn leerlingen oproept tot geweld tegen Zwarte Piet.
De schoolleiding neemt afstand van zijn uitlatingen......
Wat?!?!
Er bestaat toch zoiets als een beroepscode? Schorsen voor het leven zo'n vent!!!
En zo maakt mijnheer Bosma met zijn polariserend optreden het mooie Sint Nicolaasfeest mede kapot.
Bedankt!
Eerlijk gezegd, van mij hoeft het allemaal niet meer.....

De recessie lijkt voorbij.
Het zal wel.
Met een groeiende PVV maak ik mij meer zorgen over de geestelijke gezondheid van mijn landgenoten.
Waar is die tijd gebleven, toen geluk nog heel gewoon was........

Trouwens, opvallende haarkleur heeft die Jaap.
Doet me aan iemand denken.....

Koninklijke discriminatie

Heftige titel, niet?
Maar ja, het is nogal wat, als de koning je onderscheidt.

..... Ik realiseer me, dat dit geen tekst is om voor te lezen.....

Het zou bij de luisteraar zo maar kunnen leiden tot rare ideeën.
Wederom blijkt de taal in het algemeen en de gesproken taal in het bijzonder, een gebrekkig communicatiemiddel.
Bron van misverstanden.....

Tijdens het (geweldige!) jubileumconcert van afgelopen zondag, 3 november, werd onze muziekvereniging koninklijk onderscheiden en mag voortaan als "Koninklijke Muziekvereniging Liefde voor Harmonie" door het leven.
Een hele eer, en daar zijn we trots op!
Onze vereniging heeft zich "onderscheiden", stijgt boven het gemiddelde uit.
De kop boven het maaiveld.
In Nederland altijd een wat hachelijke onderneming.
Niettemin heeft de koning, op grond van de verdiensten van de vereniging "besloten en beschikt" om de koninklijke erepenning toe te kennen.
Een onderscheiding.
Discriminatie.

Want dat is van oorsprong de betekenis van het woord discriminatie: het maken van onderscheid.
En dat is uiteraard ook de betekenis die ik het woord toeken in bovenomschreven titel.
We komen het in deze betekenis nog dagelijks tegen, bijvoorbeeld als we de ontwikkeling van kleuters toetsen en spreken over visuele en auditieve discriminatie, het onderscheid kunnen maken tussen verschillende beelden en klanken.
De betekenis van het woord discriminatie is echter, maatschappelijk en juridisch gezien, gaan afwijken van die letterlijke betekenis.
In de meeste woordenboeken wordt het nu omschreven als: mensen minderwaardig behandelen op grond van groepskenmerken.
Het heeft een negatieve klank en inhoud gekregen.
Een beladen woord.

Het is vandaag de dag spitsroeden lopen, want voor je het weet, word je als racist weggezet en van discriminatie beticht.
Zo vroeg ik mij af, gezien de huidige maatschappelijke discussie, of het wel verantwoord was, om tijdens het concert de orkestleden volledig in het zwart gekleed te laten gaan.
Quincy Gario zou het zo maar als een provocerend statement kunnen ervaren.
Ja, inderdaad, ik zat daar dus als "Zwarte Piet" in het orkest.

Ooit sprak ik op straat een Marokkaans jongetje aan op het feit dat hij tegen een lantaarnpaal stond te trappen. "Dat zegt u zeker omdat ik Marokkaan ben", was zijn weerwoord.
Ik heb nog getracht hem duidelijk te maken dat dat er niets mee te maken had, maar ik geloof niet dat ik in die missie geslaagd ben.
Natuurlijk kun je een kind zo'n uitlating amper kwalijk nemen, daar de oorzaak (en dus ook de schuld) met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid bij de opvoeding ligt.
Te gemakkelijk wordt soms door leden van bepaalde minderheden geroepen, dat ze gediscrimineerd worden. Niet dat ik discriminatie ontken, zeker niet. Het gebeurt helaas nog al te vaak dat mensen op grond van religie, ras, overtuiging of seksuele geaardheid als minderwaardig worden weggezet.
Maar, of je nu een mijter, een boerka of een keppeltje draagt, of je bruin, zwart of wit bent, of je rood of blond haar, bruine of blauwe ogen hebt, als je je misdraagt in het maatschappelijk verkeer, moet je daar op aangesproken kunnen worden.

Een dis is een gedekte tafel, de afkorting van dissociatieve identiteitscrisis en ook een muzieknoot.
Maar als voorvoegsel in woorden zoals disharmonie en dislocatie heeft het de betekenis van: wan-, mis-, slecht, verkeerd.
Crimineren betekent beschuldigen, vals aanklagen.
Taalkundig gezien wordt het dan toch lastig om een woord als discrimineren te duiden.
Slecht beschuldigen? Is dat een omschrijving van juist beoordelen?
Verkeerd vals aanklagen, is dat dan goed aanklagen?
In onze taal heeft het woord heden ten dage nou juist de tegenovergestelde betekenis.
Misschien wordt het tijd om dit verwarring stichtende woord te vervangen en het bij te zetten in het mausoleum van beladen woorden.
Tussen de werkster, de knecht en de oude van dagen.

Deze week ook nog een programma gezien dat ging over het gebruik van bleekmiddelen door donkergetinte mensen; pillen en smeerseltjes die er voor zorgen dat de huid lichter van kleur wordt.
En wij, blanken, maar elk zonnestraaltje oppikken, de deur van de zonnestudio plat lopen en ons insmeren met bruiningsmiddelen om van onze melkflessen af te komen.
Waarom staan we tegenover elkaar, als we zo ons best doen om op elkaar te lijken!
Rare jongens, die mensen.....

Wees trots op hoe en wie je bent, en respecteer het anders zijn van de ander!
Black is beautiful!
En bruin, geel of wit, daar is ook niets mis mee.
Kortom, onderscheid jezelf!
Discrimineer!

Big Brother is watching you

Ik weet het al lang.
Dat Amerika ons in de gaten houdt.
Elke week, als ik mijn blog op het internet plaats, komt de eerste hit geheid uit de VS.
Hoewel het een ego strelende gedachte is, geloof ik niet dat het Obama in hoogst eigen persoon is die nieuwsgierig is naar mijn zielenroerselen.
Maar...... gelukkig!
Ook wij worden afgeluisterd!
Er ontstond enige paniek in politiek Den Haag toen de geruchten binnen kwamen dat Frankrijk en Duitsland door de Amerikaanse NSA op grote schaal werden afgeluisterd.
En wij dan? Tellen wij niet meer mee?
Gelukkig kwam deze week minister Plasterk met het bericht dat wij echt niet vergeten worden en dat er in één maand tijd in Nederland 1,8 miljoen telefoongesprekken door de Amerikaanse geheime dienst zijn geregistreerd.

Francois en Angela spreken in ferme bewoordingen schande van deze praktijken.
Nederland stelt zich wat bescheidener op in zijn reactie.
Terecht.
Waarom terecht?
Omdat wij natuurlijk precies hetzelfde doen.
En dat geldt natuurlijk ook voor Francois en Angela.
Typisch gevalletje van de pot die de ketel verwijt.
Waarom zo'n heftige reactie?
Trachten zij op die manier hun landgenoten zand in de ogen te strooien?
Denken zij hun volk echt zo dom?
Die landgenoten weten donders goed dat zij, met het oog op de staatsveiligheid, door de inlichtingendiensten van het eigen land, in de gaten worden gehouden.
En het is natuurlijk naïef te veronderstellen dat het speuren naar gevaren voor diezelfde veiligheid, in onze globaliserende wereld, zou stoppen bij de landsgrenzen.

Er wordt gesproken over telefoontaps en het gebruik van richtmicrofoons.....
Kom op zeg, we hebben toch allemaal de James Bond films gezien?
Die had 50 jaar geleden al heel wat geavanceerder instrumenten tot zijn beschikking.
En hoewel dat toentertijd misschien nog fictie was, is de ontwikkeling van de techniek wel zo snel gegaan, dat al die gadgets van toen, vandaag realiteit zijn geworden.
Daarnaast heeft de praktijk al uitgewezen dat het internet zo lek is als een mandje en dat alles wat u daar communiceert gehackt en gelezen kan worden en tot uw persoon kan worden terug gevoerd.
We herinneren ons allemaal nog het oppakken van een 18 jarige jongen eind april van dit jaar, die gedreigd had met schietpartijen op diverse Leidse scholen en zijn bedreiging had gedaan via internet vanuit Costa Rica.
Hoe denkt u dat men hem op het spoor is gekomen?

En of u dit nou allemaal erg vindt of niet, wen er maar aan.
Het is gewoon de realiteit. Trachten deze ontwikkeling te stoppen of terug te draaien is een gevecht tegen windmolens. Als de mogelijkheden bestaan, zullen ze gebruikt worden.
Trouwens, ik maak mij niet zo druk.
Als de AIVD toevallig op mijn telefoongesprekken of internet gebruik zou stuiten, zullen ze ongetwijfeld ongeïnteresseerd de schouders ophalen en doorzappen.
En dat geldt (gelukkig) voor het leeuwendeel van de Nederlandse bevolking.
Als dat de prijs is die ik moet betalen voor veiligheid, dan moet dat maar.
Als zij op deze wijze in staat zijn om werkelijk staatsveiligheid bedreigende figuren op het spoor te komen en zo veel ellende weten te voorkomen, dan hebben ze mijn zegen.
Sterker nog.
Van mij mogen ze hun mogelijkheden ook inzetten om lieden te traceren die de sociale media en het internet misbruiken en maken tot een open riool.
Want wat je daar af en toe ziet langs komen is ten hemel schreiend.
De meest grove beledigingen, racistische uitlatingen en haatzaaiende opmerkingen vind je als reacties op bepaalde berichtgeving.
En natuurlijk lekker anoniem.
Van mij mag de AIVD zijn kunde aanwenden om onder die berichten de ware naam, inclusief woonplaats en foto, van de schrijver te vermelden.

Ook dit was deze week in het nieuws naar aanleiding van de opstelling van zangeres Anouk in het volkomen uit de hand gelopen Zwarte Pieten debat.
Natuurlijk was het haar goed recht om haar mening te geven.
Evenzo was het het goed recht van anderen om het oneens met haar te zijn.
Maar voer je discussie op grond van argumenten en verlaag je niet tot vuilspuiterij en scheldpartijen.
Anouk had er misschien verstandiger aan gedaan de hate-mails ter hand te stellen van de politie, in plaats van het uitgebreid in de media te brengen.
Want ja, (te) veel journalisten geilen daar nu eenmaal op en doen niets liever dan dit soort verhalen aandikken en uitvergroten.
Sensatiebelust trachten zij geïnterviewden gepeperde uitspraken te ontlokken en zetten zo zaken onnodig op scherp.
Met als gevolg: het welbekende verhaal van de mug en de olifant.
Of zij met dit soort dubieuze praktijken bijdragen tot een harmonieuze samenleving, wens ik te betwijfelen.

Privacy?
Alle wetgeving hieromtrent is een wassen neus.
Slechts uw gedachten (mits niet uitgesproken) zijn nog privé bezit.
Tot..... vandaag of morgen een apparaatje wordt uitgevonden dat uw gedachtengolven kan uitlezen....

Calimero-gevoel

Hebt u dat ook wel eens?
Dat u wordt overvallen door het Calimero-gevoel?
Ik wel.
Het overkwam mij deze week.
Vorige week kregen we de mantel uitgeveegd door de Russen, nu is het zelfs de VN die zich met het reilen en zeilen in ons kleine kikkerlandje wil bemoeien.
Zij zijn groot.....
De VN heeft een werkgroep in het leven geroepen onder leiding van Verene Shepherd, die het racistische karakter van ons Sint Nicolaasfeest moet gaan onderzoeken.
Nog voordat de werkgroep bijeen was geweest, had zij haar oordeel al klaar en riep premier Rutte op om een einde te maken aan dit racistische feest.

U hebt Sinterklaas misschien gezien deze week in DWDD.
Een gebroken man.
Vooral toen hij Shepherd hoorde zeggen dat we Sinterklaas helemaal niet nodig hebben, omdat er toch al een kerstman is.
Een dolksteek in de rug van de oude grijsaard.
Het is een publiek geheim dat deze twee figuren toch al moeilijk door één deur kunnen....

Is mevrouw Shepherd dan helemaal gespeend van enig historisch besef?
Weet zij niet, dat de figuur van Santa Claus is afgeleid van onze Sinterklaas, die door Nederlandse kolonisten in Amerika is geïntroduceerd?
Zonder Sinterklaas ook geen Kerstman!

En dan, wat het racistisch karakter van dit feest betreft.
Zwarte Piet is geen racisme.
Racisme zit tussen de oren van mensen.
Dat vele blanke Amerikanen daar nog erg veel last van hebben, daarvan getuigen de straatinterviews die deze week veelvuldig op de buis langs komen, waarin hen gevraagd wordt hoe ze over ons Sint Nicolaasfeest denken. Zij kennen een geschiedenis van hevige rassenrellen en -onlusten, en ook in het heden spelen daar nog regelmatig raciale conflicten. Dat zij met dit pijnlijke gegeven niet geconfronteerd willen worden en dus ons Sint Nicolaasfeest afwijzen, is begrijpelijk, maar ook wel behoorlijk hypocriet.
Het probleem zit in hùn hoofd.
Zìj zien Zwarte Pieten en associëren dit met de raciale problemen in hun thuisland.
Onderzoek heeft uitgewezen dat 95 % van de Nederlandse bevolking dit soort associaties totaal niet heeft. Wij zien Zwarte Piet als een gezellige lolbroek die de Sint helpt bij zijn mega klus, en hebben daar totaal geen gedachten bij van racistische aard.
Ja, hij is zwart. Nou, en?
Zelfs Geert Wilders is een fervent aanhanger van deze Turkse(!) bisschop met zijn zwarte hulpjes.
Nou, dat wil toch wel wat zeggen.
Daarbij, het is een illusie te denken dat je met het afschaffen van Zwarte Piet ook het racisme uitbant.

Over onze Goedheiligman gaan vele verhalen.
Een van de meest aansprekende vind ik wel, dat hij, als bisschop van Myra, in de havens zwarte kind slaven, op slavenschepen aangevoerd vanuit Afrika, vrijkocht.
Zo was hij een van de eersten die een daad stelde tègen de slavernij en deze praktijken openlijk afkeurde.
Een geluid, dat helaas pas vele eeuwen later mondiaal zou worden opgepikt.
In dit licht bezien zou het Sint Nicolaasfeest juist een toonbeeld kunnen zijn van het vieren van de bevrijding uit de slavernij.
Er zijn donker gekleurde medelanders (niet allen!) die een ongemakkelijk gevoel krijgen bij het zien van de Sint met zijn Zwarte Pieten. Het herinnert hen aan tijden van slavernij en onderdrukking.
Ik respecteer die gevoelens en tracht ze te begrijpen.
Het is goed om af en toe stil te staan bij deze gruwelijkheden uit het verleden.
Maar het is niet goed om in dit gevoel te blijven hangen.
Vier het feit dat het voorbij is!
En gedenk vooral, opdat we er lering uit trekken voor de toekomst.
In het Oosterpark in Amsterdam staat sinds 2002 het Nationaal Slavernijmonument.
Elk jaar komen daar op 1 juli velen bijeen om te herdenken en te vieren.
Misschien moeten we die datum maar verschuiven naar 5 december, zodat duidelijk wordt wat het Sinterklaasfeest ook is: een feest van bevrijding, waarbij de Sint, samen met zijn bevrijde helpers de kinderen verrast met cadeautjes, en blijheid, vrijheid, geluk en verzoening brengt in de harten van hen die daar voor open staan.
Maar eerst en vooral: een prachtig kinderfeest met een lange traditie.

En voor degenen die nog moeite hebben met de knechtenrol van Zwarte Piet.
Het is een benaming uit oude tijden.
Knecht is een beladen woord geworden en wordt daarom liever niet meer gebruikt.
De boerenknecht van vroeger heet vandaag landarbeider en de bakkersknecht is leerling-bakker.
Werk en salariëring (met welvaartscorrectie) zijn nagenoeg gelijk gebleven.
Sint Nicolaas heeft het ook niet meer over knechten, maar spreekt tegenwoordig over zijn medewerkers.
Knechten of medewerkers, het zijn mensen die in loondienst hun talenten inzetten voor het bedrijf waar zij voor werken.
Doet u zelf ook niet zoiets?
Ach, op de keper beschouwd zijn wij allen loonslaven.
Maar het wijzigen van een naam verandert natuurlijk in feite niets.
Of we de vroegere "ouden van dagen" nu bejaarden of senioren noemen, het doet niets af van hun leeftijd of bijkomende ongemakken.

Slavernij heeft niet alleen de zwarte mensen getroffen, hoewel, en dat wil ik zeker niet bagatelliseren, zij daar zeker de laatste eeuwen het meest onder hebben geleden.
Maar slavernij is van alle tijden, van alle volken, van alle religies.
Elk volk heeft zijn perioden van slavernij en onderdrukking gekend.
De Bijbel vertelt het verhaal van het Joodse volk in Egypte.
En door wie werd de Birma-spoorlijn aangelegd.
Wij rekenen het de huidige Spaanse generatie niet meer aan, dat hun voorouders in de 16e eeuw een waar schrikbewind in de Lage Landen voerden.
En ach, de aversie tegenover Duitsers is, zeker bij de jongere generatie, ook al aardig weggesleten.
Het eeuwenlang in een slachtoffer rol blijven hangen, tja, daar help je de wereld niet verder mee.

Vooruit blikken.
De slavernij is afgeschaft. Gelukkig.
Het heeft lang geduurd, maar eindelijk is de mensheid ervan doordrongen dat het in eigendom hebben van een mens echt niet kan. We hebben het vastgelegd in de Universele Rechten van de Mens.
Op papier althans.
Nu nog de praktijk.
Naar schatting werken wereldwijd ruim tien miljoen kinderen als slaaf.
Als kindsoldaten in Colombia en Afrika, in steengroeven en in de tapijtindustrie in India, op cacaoplantages in Ivoorkust en in de prostitutie in Zuidoost-Azië.
Daarnaast bestaat tot op de dag van vandaag nog steeds een levendige mensenhandel, overal ter wereld.
Mensen die onder valse voorwendselen naar de rijke landen worden gelokt en vervolgens schandalig worden uitgebuit, mensen die onder erbarmelijke omstandigheden moeten werken in diamantmijnen of aan de bouw van voetbalstadions in Qatar, mensensmokkelaars die aan wanhopige mensen een plaatsje verkopen op een krakkemikkig schip en hen zo een haast zekere dood injagen.
En we roepen en schreeuwen allemaal verontwaardigd dat dit moet stoppen!....
De handel in profvoetballers vinden we echter nog de gewoonste zaak van de wereld, daar hoor je (bijna) niemand over.
Ben benieuwd hoe ze daar over 50 jaar tegen aan kijken.

Laat de VN, met mevrouw Verene Shepherd voorop, dààr werk van maken in plaats van haar klep open te trekken en een oordeel uit te spreken over zaken waarin zij zich totaal nog niet heeft verdiept.
En als ze toch de moeite wil nemen om zich eens goed in te lezen, dan zou het zo maar kunnen, dat het Nederlandse Sint Nicolaasfeest een plaatsje krijgt op de "Lijst van Meesterwerken van het Orale en Immateriële Erfgoed van de Mensheid".
Wat er op die lijst staat?
Onder andere sinds 2009 het Perzische feest Noroez.
Een nieuwjaarsfeest dat rond 20 maart wordt gevierd in Azerbeidzjan, Iran en Afghanistan.
In 2010 werd deze feestdag zelfs erkend door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties.
Hajji Firuz speelt een belangrijke rol tijdens deze festiviteiten.
Wie dat is?
Een zwart geschminkte figuur met felrode lippen......
Begrijpt u het nog?

Maar...... in het geval dat we toch een verloren strijd voeren en Zwarte Piet helaas wordt afgeschaft, zoek de oplossing dan niet in allerlei gekleurde Pieten.
Maak ze allemaal grijs.
In vijftig tinten.....

Zwarte Sint met witte knechten.....

I rest my case.......

Weinig liefs uit Moskou

Russen zijn mooi.
Russen zijn lief en heel zacht.
Hebben een hoge aaibaarheids factor.
Mijn broertje heeft ze in het verleden zelfs gefokt!
Die mooie zwarte oortjes, het parmantige neusje.
Het zwarte staartje.
En die zwarte sokjes aan zijn voeten......

diplomaat
(diplomatiek recht) 'persoon die de buitenlandse betrekkingen van zijn land behartigt; tacticus. Persoon die zich met grote omzichtigheid pleegt te uiten.'
Gevonden op http://jw.juridischwoordenboek.com/contentDefinition.asp?termRechtsgebiedld

In 1964 ondertekende Nederland, samen met 178 andere landen, het Verdrag van Wenen waarin onder andere de immuniteit van diplomaten werd geregeld.
De organisatoren van toen voelden waarschijnlijk de bui al hangen, toen zij besloten om de ondertekening plaats te laten vinden in de hoofdstad van Oostenrijk.
Dat wordt een keer huilen......

Dat diplomaten in het buitenland hun werk goed moeten kunnen doen staat buiten kijf.
Zij moeten daar de belangen behartigen van hun land, het land promoten, de handel stimuleren, opvang bieden voor gestrande medelanders en eventuele irritaties tussen beide naties subtiel wegmasseren.
Hierbij mogen ze niet gefrustreerd worden door plaatselijke regelgeving en ik kan me voorstellen dat het gastland hen zelfs enige privileges biedt.
Maar volledige immuniteit.....?

Het moge duidelijk zijn dat een ambassadeur, consul of andere diplomaat een integer en intelligent persoon moet zijn, wil hij zijn taken naar behoren kunnen uitvoeren.
Helaas blijkt in de praktijk dat bij het uitdelen van dit soort baantjes in vele landen vriendjespolitiek niet vreemd is, waardoor incapabele personen op deze posten terecht komen.
Van het gastland mag verwacht worden dat het rekening houdt met eventuele cultuurverschillen en de diplomaten de ruimte geeft om hun werk goed te doen.
Maar van diplomaten mag men dan toch verwachten dat zij zich enigszins aanpassen aan de wetten en gebruiken van het gastland.

Niet de familie Borodin.
Hoewel ik mij bewust ben van het feit dat ik niet over alle informatie beschik over hetgeen zich rond dit diplomatenechtpaar heeft afgespeeld, heeft het er toch alle schijn van, pers en media volgend, dat zij op zo'n post niet thuis horen.
Het is in ieder geval duidelijk dat de heer Borodin niet aan de bovenomschreven definitie voldoet.
Oké, de opvoedende tik, uitgedeeld aan een kind, is in Rusland misschien nog gemeengoed en zou kunnen worden weggeschreven als een cultuurverschil. Maar in hoeverre kan dit verantwoord gebeuren met een flink stuk in de kraag?
Mevrouw blijkt onlangs, dronken achter het stuur, een aantal auto's te hebben geramd.....
Zij is daarvoor niet vervolgd.
Diplomatieke onschendbaarheid.
Moeten wij eens proberen......

Vladimir is boos!
En terecht.
Het optreden van de Nederlandse politie inzake de vermeende kindermishandeling was in strijd met het Verdrag van Wenen.
En verdragen zijn er om nageleefd te worden. Punt.
Maar het zou hem gesierd hebben als hij in zijn persconferentie ook het handelen van zijn eigen diplomaten aan de kaak had gesteld.
En dat hij, indien na grondig onderzoek mocht blijken dat alles op waarheid berust, het Nederlandse volk excuses had gemaakt voor het feit dat hij zo'n nitwit op deze belangrijke post heeft geplaatst.
Maar nee, hij eist excuses van Nederland en eist dat de "schuldigen" (de agenten, - in het Bargoens ook wel "Russen" genoemd - die trachtten kinderen tegen mishandeling te beschermen) gestraft zullen worden.
In de Russische media wordt gesuggereerd dat dit alles een wraakactie is vanwege het vasthouden van de Greenpeace bemanning.
Het is toch bij de konijnen af!

Hoog tijd om het Verdrag van Wenen te herzien.
Het was zeker niet de intentie van dit verdrag dat lieden met een diplomatieke status maar schijt konden hebben aan alle wet- en regelgeving van het gastland.
De Engelse ambassadeur behoort hier gewoon rechts te rijden!
Dat doet ie gelukkig ook.
En zo hoort het ook.

Zwarte Piet

Terwijl we nog maar halverwege oktober zitten, zijn, naast het verschijnen van de kruidnootjes en chocoladeletters in de schappen, ook de eerste discussies over Zwarte Piet weer losgebarsten.
Maandagavond verscheen kunstenaar Quincy Gario bij P&W die wil bewerkstelligen dat Sint Nicolaas bij zijn intocht in Amsterdam niet langer vergezeld zal zijn van zijn zwarte hulpjes.
Quincy hult zich graag in een shirt met de opdruk "Zwarte Piet is racisme".

Nu heeft iedereen in onze maatschappij gelukkig recht op een eigen mening en mag hij deze ook ventileren.
Maar om mensen die liefdevol met hun kinderen het Sinterklaasfeest willen vieren en de Sint met zijn Pieten hartelijk verwelkomen nu maar uit te maken voor racisten, is wel wat bot en kort door de bocht.
Net zo bot als schreeuwen dat "ze" van "ons feest" af moeten blijven.

Ach, had Jan Schenkman in 1850 Sint Nicolaas maar opgezadeld met een wit konijn als hulpje in plaats van met een Zwarte Piet.
Het had veel discussie voorkomen.
Maar nee, het was de tijd dat de slavenhandel nog floreerde en maatschappelijk volledig aanvaard werd, ja zelfs met Bijbelteksten werd gerechtvaardigd.
Vooraanstaande personages namen exotische mensen in hun huishouding op om de buitenwereld te laten zien hoe belangrijk ze wel waren.
En, Sint Nicolaas was (en is!) een zeer belangrijk man.
Vandaar dat Jan hem een zwarte bediende gaf.
Of deze donker gekleurde knecht een slaaf was of een honorarium ontving, vertelt Jan niet in zijn leesboekje "Sint Nicolaas en zijn Knecht".

Verklaren dat de Pieten zwart zijn door hun gereis door schoorstenen is natuurlijk een zwak verhaal.
Een zwarte toet, alla, die kun je daar wel opdoen, maar een afropruik en lippenstift?
Nee, Zwarte Piet is een overblijfsel uit ons koloniale verleden, een donkere periode uit onze geschiedenis.
Daar kunnen we niet omheen. En dit historisch besef wakker houden, kan echt geen kwaad.
Het zou ons ertoe kunnen, nee, moèten brengen dat we onze medemens, ongeacht huidskleur, religie of geaardheid, met meer respect behandelen en rekening houden met gevoeligheden binnen een bepaalde groep.

Maar Zwarte Piet is al lang niet meer het domme slaafse knechtje van weleer.
Piet is geëvolueerd en de moderne Piet werkt met veel plezier als vrijwilliger of onder een goede CAO met riante pensioenvoorzieningen.
Er zijn slimme Pieten, en er zijn domme Pieten.
Net zo goed als dat er domme blanken zijn die het verschijnsel Zwarte Piet misbruiken om gekleurde medelanders daarvoor uit te maken.
Dàt is racisme.
En dat is jammer, teleurstellend en, om met Moskovich te spreken, infaam en abject.
Maar vanwege dommigheid van enkelingen dit kinderfeest dan maar op de schop te nemen?
Kom zeg!

Een experiment met gekleurde Pieten in 2006 was van korte duur.
Terecht.
Het zou niets oplossen.
Aziatische medelanders zouden ongetwijfeld moeite krijgen met de Gele Pieten, terwijl een manifestatie op het Malieveld van alle alcoholisten in het land tegen de Blauwe Pieten natuurlijk ook in het verschiet zou liggen.

Je kunt je overal wel druk om maken.
Bijvoorbeeld het misbruiken van de naam "Piet".
Het is toch haast niet te geloven dat een fantasiefiguur als Sinterklaas zo fantasieloos is, dat hij al zijn werknemers met dezelfde naam aanspreekt?
Is het een kwestie van gemakzucht, omdat het uitspreken van één naam hem meteen de aandacht geeft van zijn voltallig personeel?
Of is het een poging om ongetwijfeld opkomende dementie te verbloemen, daar hij niet meer in staat is om meerdere namen te onthouden.
Deze houding heeft echter wel geleid tot een behoorlijke devaluatie van de prachtige naam Piet.
Ik zou me er zo maar kwaad om kunnen maken.

Anno 2013 ziet de wereld er anders uit. Slavernij is verboden in geheel de wereld, al is ze nog lang niet uitgebannen.
Kinderarbeid, vrouwenhandel, uitbuiting van buitenlandse werknemers, geronselde arbeiders die onder erbarmelijke omstandigheden als slaven moeten werken aan de voetbalstadions in Qatar....
Er is nog een wereld te winnen.
We deden er beter aan onze energie te steken in het terugdringen van dèze misstanden dan ons druk te maken over Zwarte Piet.....

Het kabinet heeft een akkoord gesloten met de oppositiepartijen D'66, Christen Unie en SGP op sociaal-economisch terrein.
Fijn voor Rutte.
Bij een mislukking had hij ongetwijfeld de Zwarte Piet toegeschoven gekregen.
De meest opzienbarende uitspraak deze week uit politiek Den Haag was ongetwijfeld van Carola Schouten, financieel woordvoerder van de Christen Unie, die voor de camera verklaarde dat ze "eindelijk eens serieus genomen wilde worden".

Vraag zonder antwoord

Een moeder.
Op de vlucht met haar kind.
Haar man, haar familie verloren 
in een zinloze oorlog.
Op zoek naar veiligheid, 
een toekomst voor haar zoon.
Niet de dood is wreed, maar het leven.

Heel langzaam leer ik je een beetje kennen.
Ik lees berichten, interviews.
Ik kijk filmpjes op Youtube.
Had ik nog niet gedaan.
Hoewel ik je naam al wel had horen noemen.
De vriend van mijn nichtje.
Ik zou je vast wel een keer tegenkomen.
Op een verjaardag of andere gelegenheid.

Een jongen nog.
Maar o zo volwassen.
Een verstoorde jeugd.

Je pakte het leven op.
Ging studeren en verwierf je een plaats in de maatschappij.
VWO, De Vrije Universiteit in Amsterdam.
Geen domme jongen.
Als comedian ging je de trauma's uit je jeugd te lijf.
Met humor, zelfspot en cynisme.
Ontsnappen aan donkere herinneringen.
Plannen maken voor morgen, bruisend van energie.

Een jongen nog.
Maar o zo volwassen.
Een verstoorde toekomst.

Het heeft geen zin de vraag te stellen.
Niemand heeft het antwoord.
Ik zie het verdriet en voel de pijn.
Bij Milou, en allen die haar liefdevol omringen.
Machteloosheid, niet begrijpen.
Kan ook niet.
Wetend, dat het antwoord uitblijft, stel ik keer op keer toch die vraag.


Afgelopen maandag, 30 september, overleed op 25-jarige leeftijd Dara Faizi, stand-up comedian, aanstormend talent en veelbelovend cabaretier, aan de gevolgen van een longontsteking.......

(Video interview AT5)

Blijf dromen

Dromen......
We doen het allemaal.
In de winkel, voor de zoveelste keer een staatslot kopend.
Of zittend voor TV.
Terwijl vele vrouwen wegdromen bij de Nespresso reclame, produceren de speekselklieren bij vele mannen overdadig mondvocht bij het zien van de nieuwste VW Polo of Audi in hetzelfde reclameblok.
Dromen.
Over alles wat we nog zo graag zouden willen.
Hopend dat de toekomst beter, mooier zal zijn......
Soms zittend in een lekker najaarszonnetje, kijkend naar de blaadjes aan de bomen die hun frisse groen langzaam inruilen voor een vermoeid groen, doorschoten met geel-, rood-, en bruintinten.
Nagenietend van een verwezenlijkte droom in het recente verleden.
Tevreden.

Meestal zijn die dromen nogal "ik" gericht.
En dat mag best hoor.
Soms zijn onze dromen groter.
Dromen voor de wereld, dromen voor ons land.

Deze week naar de Algemene Politieke Beschouwingen gekeken.
Mannen en vrouwen met grote dromen.
Dromen voor ons land.
Althans, dat beweren ze.
Ze schetsen allemaal de weg, hún weg naar een mooier, beter Nederland, en de stappen die genomen moeten worden om dit te bereiken.
Hetzelfde doel nastrevend blijkt echter de een z'n droom een nachtmerrie voor de ander.
Je hoort ze bijna van elkaar denken: "Dat had je gedroomd..."
De een is meer overtuigend dan de ander.
Een enkeling valt uit de toon.
Verpakt als "grote droom" voor Nederland, is het, volgens mij, een "ik" gerichte droom die deze persoon najaagt.

Vrijdagmiddag begaf ik mij voor de derde keer naar de plaatselijke boekhandel om het boek "Mijn droom voor ons land" in ontvangst te nemen.
Eind augustus ontving ik een waardebon waarmee ik dit boek, geschenk van het volk aan de nieuwe koning, op zou kunnen halen.
Als goed vaderlander wilde ik dit boek natuurlijk graag in mijn bezit hebben en toog daarom naar de winkel.
Mij wachtte een grote teleurstelling.
De vriendelijke juffrouw vertelde mij dat er een enorme toeloop was geweest en dat alle boeken op waren.
Mààr...... volgende week verwachtte zij een nieuwe zending!
Toen ik mij een week later meldde, bleek ik wederom achter het net te vissen.
Vrijdag kreeg ik te horen dat alle boeken op waren, dat er bij gedrukt moesten worden en dat vanaf 31 oktober het boek alsnog afgehaald kan worden.
Dan denk je toch: Hoe is het mogelijk.......

Ieder gezin in Nederland zou een boek krijgen.
Volgens mij weet men in Den Haag best hoeveel gezinnen Nederland rijk is.
Waarom niet zoveel boeken laten drukken?
Ging men er van uit dat niet iedereen het boek zou willen hebben?
Hoe slecht kent men dan zijn pappenheimers.
Het boek was immers gratis!
Er behoefden niet eens zegeltjes voor geplakt, of bonnetjes voor gespaard te worden.
Men had daarom kunnen, nee, moéten weten dat een Nederlander zo'n buitenkansje niet laat lopen en dat iedereen zijn boek zou ophalen, al was het maar om het onder het wankele kastje met de gebroken poot te leggen.
Zo ben ik nog steeds verstoken van de vele dromen van mijn medelanders en moet ik het voorlopig maar met mijn eigen dromen doen.
Zal ik ooit het boek in mijn bezit krijgen?
Ik blijf dromen.......

De zomer voorbij

Terwijl de thermometer op 5 september nog aan de 30 graden likte, was het daarna wel voorbij.
Gerard Cox zong er ooit een liedje over, al was die specifieke zomer wel wat eerder begonnen.
We moesten er lang op wachten, maar toen kregen we ook een prachtzomertje!
Veel zon en prettige temperaturen, niet dat benauwde, drukkende weer en af en toe een wat koelere dag om een beetje bij te komen.
Heerlijk toch?
Moeilijk afscheid nemen van zo'n zomer.
Je wilt er niet van scheiden en probeert haar te verleiden nog even te blijven.
Door stug je korte broek te blijven dragen.
Met alleen een T-shirtje......
Zoiets heeft gevolgen.
De drogist heeft de muggenstiften en zonnebrandolie uit de schappen gehaald en deze vervangen door Hot Coldrex, Natterman en vitamine-C preparaten.

Half Nederland loopt sniffend en snotterend rond.
Dat zou natuurlijk ook heel goed een gevolg kunnen zijn van de dinsdag aangeboden miljardennota.
Of eigenlijk, meer een gevolg van het debat dat de lijsttrekkers van de grootste partijen op diezelfde avond op TV hielden.
Wat een gênante vertoning.
Toch kunnen uit het verloop van dat debat een paar opmerkelijke conclusies getrokken worden.
Allereerst de oprechte wil van de regeringspartijen om het beste te doen voor het land.
Zij laten zich niet uit het lood slaan door dramatische cijfers in diverse peilingen, doch houden de rug recht en volharden in hun plannen, overtuigd van hun gelijk.
Ik vrees echter dat zij hoger willen poepen, dan hun gaatje zit.
Het gestuntel tot op heden van deze ministersploeg doet mij vrezen dat zij onvoldoende kwaliteit in huis heeft om de ambitieuze plannen te verwezenlijken.
Het is maar zeer de vraag of dit kabinet lang genoeg blijft zitten om er achter te komen of hun houding op visie of arrogantie gestoeld is.
De heren van de oppositie spraken duidelijk wel met de cijfers van Maurice in het achterhoofd.
Partijpolitieke praatjes en weinig of geen oog voor het landsbelang.
Goed, Sybrand en Alexander willen dan wel instemmen met bepaalde plannen, mits er hier en daar nog flink aan die plannen gesleuteld wordt.
Geert en Emile zeggen toe overal dwars voor te gaan liggen en beloven alles in het werk te stellen om het kabinet ten val te brengen.
Met zo'n houding diskwalificeer je jezelf eigenlijk als potentiële regeringspartij.

Geert is een slimme man.
Hij weet met de onbeschofte bejegening van zijn collega's (want dat zijn het toch) feilloos in te spelen op de onderbuikgevoelens in de samenleving en zo de cijfers in de peilingen tot grote hoogte op te stuwen.
Velen lijken vatbaar voor dit negativisme-virus.
Gelukkig ben ik alleen maar verkouden.....

Misschien een bewuste strategie om lekker in de oppositie te kunnen blijven, hoe groot zijn partij ook zal worden.
Ik kan mij namelijk niet voorstellen, dat enige partij met Geert in de boot zal stappen als je ziet en hoort hoe hij zijn collega's in het openbaar op een onfatsoenlijke, kwetsende en schofferende manier te woord staat.
Een man, die de premier uitmaakt voor een politieke autist (hij zou niet luisteren), geeft op TV een prachtig voorbeeld van dit fenomeen door zelf niet te luisteren naar vragen of opmerkingen en telkenmale te vervallen in zijn zo langzamerhand uitgekauwde oneliners.
Nee, hij hoeft ook niet bang te zijn om ooit nog een keer als gedoogpartner uitgenodigd te worden.
Zo kan hij lekker overal recalcitrant tegenaan blijven schoppen, zonder het gevaar te lopen ooit regeringsverantwoordelijkheid te moeten dragen.
Want als het ooit zo ver zou komen, zal hij al die grote woorden en beloften natuurlijk nooit in de praktijk waar kunnen maken.
Emile begint wat van zijn frisheid te verliezen en laat zich, schijnbaar jaloers op de stijgende PVV-cijfers, een beetje verleiden tot dezelfde strategie: luid roepen dat er niks deugt en dat het allemaal anders moet, zonder echt inhoudelijk op zaken in te gaan.
Gelukkig geeft hij er blijk van wèl enig fatsoen van huis-uit te hebben meegekregen.

De PvdA achterban mort.
Zij is uiterst ontevreden over het voornemen van de regering om tot aanschaf van de JSF over te gaan.
Als Diederik ook dit wederom weet recht te praten binnen de partij, dan schaart hij zich aan de zijde van pater Johannes Brugman, een spreekwoordelijk beroemd redenaar uit de 15de eeuw.
Dan mogen de heren van Paarse Krokodillentranen, wat mij betreft, dit spreekwoord moderniseren tot: "Praten als Samsom".

Ik verzamel de deze avond volgesnotterde tissues en deponeer ze in de prullenbak.
Ik maak nog een Hot Coldrex en duik mijn bed in.
Buiten valt gestaag de regen.
Gelukkig maar.
Blijft er tenminste nog één ding bij het oude......

De weersvoorspellingen voor de komende maanden?
Ik verwacht een hete herfst.....

Kinderspel

Begin september verscheen het bericht in de krant, dat kinderen in de Sliedrechtse wijk De Horst Talibannetje speelden.
Kinderen trokken, met het T-shirt om het hoofd gedraaid en gewapend met stokken, door de wijk.
Verontruste en boze buurtbewoners.
Schande!
Waar moet het heen met deze wereld.....

Wij speelden cowboytje en indiaantje en speelden zo een van de grootste genociden uit de wereldgeschiedenis na.
Natuurlijk waren wij ons daarvan niet bewust.
Onze ouders vonden dat prima.
We waren lekker bezig en liepen hen tenminste niet voor de voeten.
Met Sinterklaas of op onze verjaardag werden wij door hen soms zelfs verblijd met een pijl en boog, een klappertjespistool of een cowboy-, c.q. indianenoutfit.
Een indianenpakje werd overigens minder gewaardeerd, omdat je dan op voorhand bij de verliezende partij behoorde.
Ik werd meestal ingedeeld bij de indianen.
Waarschijnlijk omdat ik zo mooi dood kon vallen.

De beginperiode van de televisie bracht ons Ivanhoe.
We leverden massaal onze bogen en geweren in en gingen elkaar voortaan met plastic zwaarden te lijf.
Wie zijn zwaard zuinig bewaard had, kon daarmee zijn zoontje blij verrassen, toen enkele decennia later Floris op de buis verscheen.
Later beschoten we elkaar met papieren pijltjes, gelanceerd vanuit een stuk elektriciteitspijp.
In andere perioden maakten kinderen, vermomd als Ninja-turtle, de buurt onveilig of slopen ze, met camouflagepak en plastic kalashnikov door bermen en struiken en speelden "oorlogje".

Wij mensen verschillen niet zo veel van de dieren.
Het ravotten van jonge hondjes of het spel van kinderen heeft mede tot doel het bepalen van de pikorde binnen de groep.
De vorm waarin onze kinderen het spel gieten geeft soms echter te denken.
Kinderen houden ons een spiegel voor.
In hun spel doen ze immers niets anders, dan de wereld van de grote mensen nabootsen.
En voorbeelden van machtspelletjes, die uitmonden in bloedige gevechten, zijn in de grote-mensen-wereld nog steeds ruimschoots voor handen.
4000 Jaar beschaving heeft nog niet geleid tot het uitbannen van deze primitieve driften.

Het zit gewoon in de mens, althans, in velen van ons.
Dat strijden, dat willen winnen, de beste, de sterkste willen zijn.
Of het nu op het voetbalveld is, achter het schaakbord of met kantklossen.
Ieder van ons heeft zijn ambities en heeft af en toe die adrenaline-kick nodig.

Sommige volwassenen komen nooit los van het kinderspel.
In "Man bijt hond" zag ik onlangs een gezette, volwassen kerel in cowboypak, compleet met stetson, glurend over een schutting, zijn klapperpistooltje leegschieten op een denkbeeldige indiaan.
Een neef van mij speelt nog regelmatig indiaantje.
Anderen komen die primitieve vechtdrang tegemoet door met hun vriendengroep een potje te gaan paintballen om zo elkaar eens lekker voor de raap te kunnen schieten.
Weer anderen vormen een clubje (Nederland kent ruim honderd van dit soort verenigingen) en doen aan reënactment waar volwassenen als holbewoner, viking, Romeins strijder of nazi-soldaat de geschiedenis naspelen, waarbij veldslagen een duidelijke voorkeur genieten.
Het ontkennen van de overlevingsdrang in ieder van ons en het "survival of the fittest"-gegeven zou een ontkennen van de hele evolutietheorie betekenen.
Het is toch natuurlijke selectie die de mensheid heeft gebracht waar zij nu is.
Of dit een positieve of negatieve kwalificatie is, dat oordeel laat ik graag aan u over.

Kinderen spelen met elkaar!
Ze zitten niet lui op de bank met een zak chips en spelen op hun play-station of tablet geen gruwelijke vechtspelletjes.
Nee, ze spelen talibannetje.
Op de foto zien we kinderen in vele kleurvariaties.
Een gezonde doorsnede van de Nederlandse samenleving.
Ze spelen met elkaar.
En dat geeft hoop voor de toekomst.....

Het verdriet van België

Het land van Suske en Wiske, Tante Sidonia en Lambik.
Van Atomium en Manneke Pis.
Het land van pintjes, frieten en "Rode Duivels".
Maar ook het land van flaminganten en wallinganten....

Vorige week zondag vertoefde ik, samen met mijn kompanen van "De Liefde", in het Vlaamse Knesselare, in het kader van een uitwisselingsprogramma met de plaatselijke koninklijke muziekvereniging "WIK" ter gelegenheid van het 125-jarig bestaan van beide verenigingen.
Mooie mensen die Vlamingen.
Zij stappen fier door het leven, houden er een Bourgondische levensstijl op na en drinken "met goesting" hun pintje.
Nee, ik spreek niet van Belgen.
Ik heb de indruk dat er in België maar een paar Belgen wonen.
De leden van het Koninklijk Huis.
De rest bestaat uit Vlamingen en Walen.
Het opdoeken van het Belgisch Koningshuis Emulgator zal waarschijnlijk het einde van de staat België betekenen.
Vandaar dat deze kleurloze familie gedoogd wordt en dat er bij misstappen van de leden een andere kant wordt opgekeken.
Ook België kent zijn gedoogconstructie.

Een verscheurd land.
Voor de verandering nou eens niet door godsdienst of ras.
Maar door de taal.
De Vlaming is met recht "fier" op zijn taal en is wars van Franse invloeden.
Zijn het dan zulke taalpuristen?
Welnee!
Op het affiche (sorry, eh, verschoning: aanplakpapier) van hun feestweekend vinden we dan wel "Gratis inkom" waar wij zouden spreken van "Vrij entree", maar bezigen zij net zo makkelijk een term als "combi-ticket".
Engelse woorden, geen probleem.
Maar dat Franse....
Dat moeten ze niet.
En dat zit diep, heel diep.

Zo kwam deze week het bericht dat in het Vlaamse Menen het ambtenaren ten gemeentehuize, op last van de burgemeester, zelfs verboden is om cliënten (klanten) in het Frans te woord te staan.
Dat gaat toch wel wat ver hè?

Is er dan geen redding meer voor België?
Zeker en vast.
Naast het koningshuis is er nòg iets dat hen samen bindt.
Hun bieren......
Want als het over hun bieren gaat, bestaat de Belg plotseling wel!
De Vlaming vertelt dan vol trots over "ons" Jupiler, een biertje gebrouwen in het Waalse Jupille-sur-Meuse!
Een prima gebrouwen biertje overigens, want de Belg verstaat die kunst als geen ander!
De Belg is "fier" op zijn bieren, en met recht.
In geen enkel land worden zoveel verschillende en smaakvolle bieren gebrouwen.
Misschien moeten ze gewoon met elkaar een pintje gaan drinken en in een mengelmoesje van Frans en Nederlands de strijdbijl maar eens begraven.....

Wij doen wel eens lacherig over die Belgen, vertellen elkaar moppen over hun vermeende domheid, maar wij kunnen nog wel wat van hen leren.....

Zodra Tweede Kamer en Kabinet op zomerreces gingen, zagen we onze economie langzaam wat opkrabbelen.
Deze week hervatten zij hun werkzaamheden en ja hoor, het gekrakeel is weer niet van de lucht!
Terwijl de rook van het Fyra-echec nog amper is opgetrokken gaan we in deze tijd van harde bezuinigingen toch voor 4,5 miljard vliegtuigjes kopen. Vliegtuigen die hun kwaliteit nog moeten bewijzen, dus wederom een risicovolle onderneming.
Maar ja, er is al zoveel geld in dat project gestoken.
Alleen al de verwerking van de bijna 4000 Kamervragen over de JSF heeft 15 miljoen gekost.
En ach, de verantwoordelijke bewindslieden zullen denken: Tegen de tijd dat die dingen als dooie mussen uit de lucht vallen, zijn wij al lang vertrokken en mogen anderen zich verantwoorden voor onze blunders.
Ze houden alvast een gaatje vrij in hun agenda voor de parlementaire enquête.
En dan blijkt ook nog dat deze zomer niet alleen Diederik, maar het hele kabinet op vrijersvoeten is geweest en getracht heeft Alexander te verleiden tot een triootje.
Had ik toch nooit achter onze Mark gezocht.
Ik hou mijn hart vast voor de nabije toekomst......

Nee, dan de Belgen.
Hun economie draait beter dan de onze!
Welke les kunnen we daar uit trekken?
Stuur het kabinet naar huis, schrijf nieuwe verkiezingen uit en ga dan anderhalf jaar formeren.
In die tijd kunnen dan geen grote beslissingen genomen worden en krijgt de economie de tijd en de mogelijkheid om op natuurlijke wijze te herstellen.
De Belgen hebben bewezen dat niet een linkse of rechtse regering het beste is voor een land, maar dat géén regering verreweg de beste kans biedt om uit de recessie te komen.

Hugo Claus schreef een geweldig boek, waarin de eeuwigdurende taalstrijd onderhuids een belangrijke rol speelt.
Prachtige taal in een onnavolgbare stijl.
Hierin las ik, dat principes die verworden tot fanatisme kunnen leiden tot dubieuze keuzes.
Een les die door velen in deze wereld nog steeds niet geleerd is......