Oliebol met boemerangeffect

Nog even.
Dan zetten we een dikke streep onder het jaar 2017.
Mèt oliebollen! Want zonder een aantal van die zoete, vette bollen in de maag (toch al zo geteisterd en op de proef gesteld in die laatste weken van het jaar), is de overstap naar een nieuw jaar voor de Nederlander moeilijk te maken.
En als het kan natuurlijk lèkkere oliebollen!
Aangezien over smaak niet te twisten valt, bakt half Nederland zijn bolletjes zelf, naar eigen, beproefd recept. En aangezien deze bollen zijn toegesneden naar de eigen smaak van deze bollenbakkers, durven zij snoeven zelf de lekkerste oliebol van Nederland te hebben geproduceerd.
En terecht! Immers, het gevoel van eigenwaarde en de trots op het volbrengen van deze prestatie zijn van niet geringe invloed op de smaakbeleving, waardoor hun baksel, althans in eigen ogen, ver boven de kwaliteit van de gemiddelde bol weet uit te stijgen.

Nu zijn wij niet allen keukenprinsen en -prinsessen. Sommigen van ons hebben zelfs niets met koken en/of bakken, zijn zelfs niet in staat om kwalitatief acceptabel theewater te zetten. Anderen zien gemakshalve af van het zelf bakken om uiteenlopende redenen zoals o.a. het geklieder en de stankoverlast. Deze mensen zijn aangewezen op de professionele ambachtelijke bollenbakkers die hun uiterste best doen om de lekkerste oliebollen en appelflappen te produceren. Want, zij weten als geen ander, dat bij slechte kwaliteit de klanten niet terugkeren en weg zullen blijven.
Dat sommigen de bollen van bakker Jan prefereren boven de bollen van bakker Klaas, en omgekeerd, blijft een gegeven. Zoals gezegd: over smaak valt niet te twisten.

Het AD is vijfentwintig jaar geleden begonnen met de nationale oliebollentest, om de niet-bakkers onder ons te leiden naar de kramen en adressen waar "de beste" oliebollen te verkrijgen zijn.
Je kunt je afvragen of het binnen de core business van een krant valt om producten op hun kwaliteit te beoordelen. Daarvoor bestaan immers al instanties als de Consumentenbond, de Keuringsdienst van Waren en de NVWA. De capriolen van de laatste hebben in het recente verleden al meerdere malen aangetoond dat dit een "tricky business" is.
Het "schoenmaker, blijf bij je leest" lijkt dan ook een verstandig advies richting krantenbazen.
Beperk je tot het brengen van het nieuws en de feiten. Dat er een journalistiek sausje overheen gegoten wordt om het geheel lezenswaardig te maken valt te accepteren, zolang de waarheid geen geweld wordt aangedaan.
Het AD leek te beseffen dat zij zich op glad ijs begaf en heeft het onderzoek dan ook uitbesteed aan het Centrum voor Smaakonderzoek, een onafhankelijke organisatie. Zij had moeten volstaan met het sec weergeven van de onderzoeksresultaten.
Maar ja, dat wordt dan wel saai hè?
Om het geheel wat "op te leuken" gingen redacteuren met de onderzoeksresultaten aan de slag, en toen ging het mis.
Terwijl het Centrum voor Smaakonderzoek cijfers hanteerde tussen de 3 en de 8,5 werd hen verzocht deze schaal op te rekken naar een schaal van 1 tot 10. Saaie opmerkingen als "matig" en "wat te vet" werden door AD redacteuren, met zichzelf toegedacht gevoel voor humor, vertaald naar "absoluut oneetbaar, tenzij er een toilet in de buurt is" of "zouden schoenzolen zo smaken?" en "touwtje erdoor en in de tuin hangen als vetbol voor de vogeltjes."
Grappen en grollen maken past uitstekend bij onze cabaretiers Youp en Guido, die vanavond tijdens hun oudejaarsconference diverse situaties en personen onder het vergrootglas zullen leggen en met vileine opmerkingen zullen fileren. Overdrijven en dik aanzetten is hun vak, we verwachten niet anders van hen.
Maar niet van journalisten.
Alleen om te "scoren" werden onderzoeksresultaten gemanipuleerd, wat doet vermoeden dat Ivo Opstelten in het verleden waarschijnlijk werkzaam was bij het Algemeen Dagblad.
Ja, en als je dan op zo'n arrogante wijze de beroepsgroep van oliebollenbakkers met kleinerende opmerkingen in een hoek wenst te zetten en de maat neemt, dan moet je niet verbaasd zijn, als je als krant langs diezelfde meetlat wordt gelegd. Zeker niet als een paar maanden geleden de door jouw krant georganiseerde haringtest ook al werd bekritiseerd vanwege vermeende belangenverstrengeling.
Een "bolletje van eigen deeg" is dan te verwachten.

De hoofdredacteur van het AD Hans Neijenhuis schoof vorige week aan tafel bij Eva Jinek, tezamen met een aantal oliebollenbakkers, die vorig jaar in de AD test een 1 scoorden. Al snel bleek dat meneer de hoofdredacteur slecht geïnformeerd was over het verloop van de test, waardoor hij aardig in een hoek gedreven werd. Dat hij zich daaruit trachtte te ontworstelen door wat kleinerende opmerkingen te plaatsen aan het adres van de bollenbakkers, was natuurlijk heel, héél fout. Wel kritiek leveren op het werk van een ander, maar zelf geen kritiek kunnen verdragen getuigt niet van een sterke persoonlijkheid.
Meneer de hoofdredacteur heeft zijn excuses aangeboden en heeft beloofd de uitkomsten van komende tests aan te passen. Denigrerende opmerkingen zullen voortaan achterwege blijven en alleen de beste bakkers zullen een vermelding krijgen. De gemaakte opmerkingen hebben hem overtuigd dat hij zijn product moet verbeteren......
De oliebollenbakkers doen dat al jaren, meneer Hans: hun uiterste best om steeds maar weer hun product te verbeteren. Daar hebben ze de gekleurde op- en aanmerkingen van uw krant niet voor nodig.

We gaan er vanavond eens goed voor zitten!
De Oudejaarsconference van Youp.
Natuurlijk onder het genot van een drankje, èn..... oliebollen!
Ik wens u, en allen die u lief zijn, een gezellige en veilige oudejaarsavond toe en voor 2018 heel veel geluk, gezondheid, vrede en liefde.
En voor onze wereldleiders..... een flinke portie gezond verstand!

Joris 5

Een goed verhaal.

Ik wil juist aan mijn Kerstblog beginnen als er op het raam wordt getikt. Tussen de verpieterende plantjes in mijn vensterbank zie ik zijn gerimpelde kopje met de glinsterende oogjes, zijn neus plat tegen de ruit gedrukt.
Joris! Die heb ik al een hele tijd niet gezien!
Ik spring op en laat hem binnen. "Zo, goede vrind, leef je nog?"
Hij kijkt mij vanonder zijn rode mutsje grijnzend aan. "Onkruid vergaat niet", zegt hij grinnikend.
"Kom binnen! Koffie?"
Hij zet zijn muts af en hangt zijn wandelstokje aan een spaak in het achterwiel van mijn fiets.
"Heb je geen warme chocolademelk?", zegt hij, de kamer binnenstappend.
"Uh.... nee."
"Warme anijsmelk dan?"
"Ook niet,.... nee,.... en ook geen erwtensoep."
"Doe dan maar koffie."
Ik loop naar de keuken om het koffiezetapparaat aan te zetten.
Intussen klimt Joris via de hocker op de tafel en zoekt een plekje tussen de rommel die daar ligt te slingeren. Ik weet dat ik mij niet hoef te verontschuldigen. Joris houdt van rommel.
"Je hebt gelijk", zeg ik, "Het is de tijd van warme choco en anijsmelk, zo in de donkere dagen voor Kerst!" Joris vindt een plaatsje op de stapel toneelboekjes waar ik me doorheen aan het worstelen ben.
"Mooie tijd, de Kersttijd", zegt Joris, met veel aandacht zijn pijpje stoppend. "Een tijd van hoop en verwachting, het wachten op een nieuwe lente."
"Nieuwe ronde, nieuwe kansen", zeg ik.
"Inderdaad....", zegt Joris. "Da's ook het mooie aan het Kerstverhaal. De geboorte van een kind, een nieuw leven, nog volkomen onschuldig, verwachtingen voor de toekomst..."
"Ja, alleen jammer dat die onschuld in de loop van het jaar al snel verloren gaat." antwoord ik.
"Tja, jullie mensen zijn wel verdomd hardleers", zegt hij grinnikend. "Daarom moet dat verhaal ieder jaar opnieuw verteld worden. Konden jullie je nou maar eens focussen op de essentie...."
"De essentie?"
Joris steekt de brand in zijn pijpje en puft kleine rookkringetjes de kamer in. Ik schenk de koffie in (voor Joris mèt suiker!) en neem plaats in mijn stoel, tegenover hem.
"Een van de mooiste Kerstverhalen vind ik "Vadertje Panov" van Leo Tolstoi. Ken je dat?"
Ik knik. Het verhaal over het oude schoenmakertje, dat Eerste Kerstdag wacht op de komst van Jezus, nadat hem in een droom is toegezegd dat Hij die dag langs zal komen.
"Wel," zegt Joris, "in dit verhaal, geïnspireerd door het aloude Kerstverhaal, probeert Tolstoi ons te wijzen op de essentie van Kerst: een beetje medemenselijkheid, een beetje aandacht voor elkaar en oog hebben voor de zwakkere in de samenleving.
Een goed verhaal....."
"Klinkt nogal erg socialistisch, niet?", zeg ik glimlachend.
"Ja, de huidige verrechtsing van de maatschappij maakt het beleven van de Kerstgedachte er bepaald niet makkelijker op.", grinnikt Joris.
Hij drinkt zijn koffie op en lurkt daarna nadenkend aan zijn pijpje.
Ik herneem het gesprek: "Dat komt omdat veel mensen niet meer geloven, denk ik."
"Onzin.", lacht Joris, "Alle mensen geloven!"
"In God, bedoel ik."
"God, Allah, Jahwe, Boeddha, Vishnu, De Liefde, de natuur, wat voor naam je er ook aan geeft, iederèèn gelooft, al is het maar in zichzelf!", zegt Joris met stelligheid.
"Ja maar, je kunt geloven in een God en geloven in jezelf toch niet met elkaar vergelijken?"
"En waarom niet? Dragen al die religies niet dezelfde boodschap uit, die diep in het hart van elk mens al geëtst staat? Dat we een beetje medemenselijkheid moeten betrachten, een beetje aandacht voor elkaar moeten hebben en de zwakkeren dienen te beschermen?"
"Nou, daar zie ik in de praktijk maar bar weinig van terug", antwoord ik hem.
"Tja, maar dàt komt, omdat mensen graag verstoppertje spelen met zichzelf. Ze gelóven, wéten dat ze volgens deze normen dienen te leven...... maar velen vallen voor de verleidingen van bezit en macht. en kijken dan de andere kant op.
Niet allemààl, gelukkig lang niet allemaal......"
Hij doet een trek aan zijn pijpje en schudt dan langzaam het hoofd.
"Het is eigenlijk te zot voor woorden, dat Christenen, Joden en Islamieten elkaar zò verketteren en naar het leven staan, al 2000 jaar lang. Ze hebben alle drie dezelfde roots, dezelfde ontstaansgeschiedenis en, in de kern, dezelfde boodschap: medemenselijkheid,  aandacht voor elkaar en zorg voor de zwakkere...... En wat doen ze?"
"Maar dat geldt toch niet voor àlle mensen", probeer ik, "er zijn er genoeg die....."
"Nee, natuurlijk, je hebt gelijk. Het zijn fanatici die in hun zucht naar macht de religie misbruiken en het vuur van de haat aanwakkeren, vanuit het idee dat zìj als enige de waarheid in pacht hebben. Ze kijken respectloos neer op andersdenkenden en willen hen hun wil en overtuiging opleggen. Het is alleen triest om te moeten constateren dat zij in hun waanzin zoveel anderen meeslepen. Het zou flink schelen als mensen zèlf eens goed zouden nadenken alvorens achter zo'n volksmenner aan te hollen. Vind God in jezelf...... noem hem Schepper, Allah, Liefde....."
Er valt een stilte.
"Kortom, we hebben nog een lange weg te gaan.", verzucht ik.
Joris klopt zijn pijpje uit en steekt hem in zijn vestzakje.
"Een hele, hèle lange weg, jochie.", zegt hij minzaam. Hij staat op en laat zich van de tafel glijden.
"Maar laten we de moed niet verliezen. Elke nieuwe dag krijgen we de kans om de wereld een beetje beter te maken. We kunnen tenslotte elke nacht de droom van Vadertje Panov dromen, toch? En als we daar dan de volgende dag naar leven en handelen, dan komt een mooiere wereld vanzelf dichterbij."
Hij zet z'n mutsje op, spreidt zijn armen uit en zegt met glimmende oogjes:" Vrede op aarde, aan de mensen van goede wil! En...", voegt hij er grinnikend aan toe, "diegenen die niet van goede wil zijn, die moeten met Kerst maar bezoek krijgen van een paar Kerstgeesten, zoals Meneer Scrooge, vind je ook niet? Ook zo'n mooi Kerstverhaal.
Een verdomd goed verhaal...."
Ik laat hem uit.
Hij schenkt me een vette knipoog, pakt z'n wandelstokje en stapt fluitend naar buiten, de grijze wereld in, om te verdwijnen tussen de struiken in mijn tuintje.
Aan de kale takken zijn de knoppen zichtbaar, beloften van nieuw leven.....

Ik wens u, en allen die u liefhebt een vredig en harmonieus Kerstfeest toe, met mooie, goede verhalen.
Óók namens Joris.......

Met gestrekt been

Afgelopen dinsdag hadden de meeste leerlingen in het Primair Onderwijs weer een dagje vrij. De juffen en meesters staakten. Alweer. Voor meer loon en voor vermindering van de werkdruk.
Ouders beginnen te morren.
Alweer? Jeetje, moet ik wéér opvang gaan regelen voor Ivo en Marije. Verdomme.....
Terwijl nagenoeg heel Nederland zich als één man schaarde achter de eisen van "PO in actie" na het uitbrengen van de regeringsverklaring, brokkelt nu het draagvlak langzaam af.
Principes blijken van waterverf als het even niet uitkomt.
Dat weten ze in Den Haag. Als wij maar lang genoeg ons poot stijf houden, dan keert de publieke opinie zich vanzelf wel tègen die acties in het onderwijs....

Nee, bevolking van Nederland! Nee, ouders van Ivo en Marije! Het is nù het moment om te kiezen voor de toekomst van je kind, je kleinkind! Niet voor je eigen gemak!
Het is niet alleen een kwestie van solidair zijn met de opvoeders/onderwijzers van je kind. Het is je plicht als ouder om goed onderwijs te eisen voor je kroost, voor de toekomst van je kind! Dààr betaal jij belasting voor. Niet om buitenlandse beleggers te fêteren op een douceurtje van 1,4 miljard.
De geeiste bedragen door PO in actie zijn broodnodig om de kwaliteit en de werkomstandigheden binnen het primair onderwijs te verbeteren en te waarborgen. Pas dan zullen die juffen en meesters in staat zijn om uw kind de begeleiding te geven waar zij behoefte aan hebben, waar zij recht op hebben.
Ouders en leerkrachten, laat je niet tegen elkaar uitspelen door politiek Den Haag. Sla de handen ineen! Wees solidair, creatief! Regel met elkaar tijdens stakingsdagen opvang voor de kinderen van die ouders die werkelijk geen kant op kunnen met hun kind(eren). Opa's, oma's, spring in de bres voor uw kleinkinderen! Voor elke school in Nederland een uitgelezen kans om een hechte band te smeden tussen ouders en leerkrachten. School zijn, doe je samen!

40 Jaar heb ik in het onderwijs mogen werken. Vooral de laatste decennia heb ik met lede ogen moeten toezien hoe het onderwijs werd uitgehold. Zwakke protestgeluiden uit het veld werden in Den Haag schamper aan de kant geschoven. Op 6 maart, 2012 was ik in de Amsterdam Arena om te demonstreren tegen de voorgenomen bezuinigingen op het speciaal onderwijs. (Zie: Verbijsterd veld)
Het heeft allemaal weinig uitgehaald. In de afgelopen 5 jaar is er alleen maar verder afgebroken.
Daarom is nù het moment om door te zetten, zodat óók het onderwijs vertrouwen in de toekomst kan hebben. Dat is toch ùw slogan, meneer Rutte?
Nù volhouden! Met gestrekt been erin!

"Banen, meer banen", was het mantra van Rutte II, terwijl ze zelf zo'n 80.000 banen wegbezuinigden in de zorg. Toch heeft dat beleid er mede voor gezorgd dat we de crisis met hangen en wurgen zijn ontstegen en de werkloosheid nu sterk daalt.
Rutte III doet er nog een schepje bovenop en schaft de dividendbelasting af, omdat anders de grote multinationals zullen weglopen, omdat Nederland een gunstig vestigingsklimaat moet creëren wat zal zorgen voor meer banen! 1,4 Miljard voor de multinationals die afgelopen woensdag tijdens een hoorzitting bevraagd werden door kamerleden over die plotselinge afschaffing van de dividendbelasting, die als bij toverslag opdook in het afgesloten regeerakkoord, terwijl dit in geen enkel verkiezingsprogramma was aangekondigd.
Nee hoor, er was geen druk uitgeoefend op de onderhandelende partijen. Nee hoor, er was niet gedreigd om naar het buitenland te vertrekken als die afschaffing van de dividendbelasting niet doorging, dus van chantage was geen sprake. Ze wilden een gelijk speelveld met de Britten, die gevrijwaard zijn van dividendbelasting. Of er tijdens het formatieproces contact was geweest met de bedrijven? Nee, daar konden ze niet op in gaan. Dat was "vertrouwelijk".
Nou, bij zo'n antwoord weet ik genoeg.

En nee hoor, dit was niet iets wat zo maar ineens gebeurde. Ze hadden al jàren bij de politiek aangedrongen op die afschaffing.

De Nederlandse bevolking zeurt al 26 jaar om teruggave van het "kwartje van Kok".

Waarom krijgen wìj onze zin niet?

Het vertrouwen in de economie stijgt en is onveranderd hoog. De werkloosheid daalt, bedrijven nemen weer personeel aan.
En juist die bruisende economie gaat de doodsteek worden voor het onderwijs en de zorg.....
Want wie gaat er nog kiezen voor een onderbetaalde baan met hoge werkdruk als er in het bedrijfsleven kansen liggen op banen met riantere vooruitzichten?
Er zijn straks plenty banen in onderwijs en zorg, maar er is geen hond meer voor te vinden....

Hoezo "Vertrouwen in de toekomst"
"Waarom heeft Nederland zo'n gunstig vestigingsklimaat? Door onze centrale ligging, door onze fantastische infrastructuur, door ons gunstige belastingklimaat en.... door onze goed opgeleide mensen!"
Ik hoor het Rutte nog zeggen......
Nou, meneer Rutte, ik voorzie dat, als er niets verandert, al die grote bedrijven, die u nu behoudt of binnenhaalt met de afschaffing van de dividendbelasting, over een aantal jaren ons mooie landje gaan verlaten.
Waarom?
Omdat ze geen goed opgeleide mensen meer kunnen vinden.
Dat heet: "In je eigen voet schieten"......

Meisjes van Johan de Wit

Nog 60 nachtjes slapen......
Dan beginnen in PyeongChang, Zuid-Korea de 23e Olympische Winterspelen.
Tenminste, als Kim Jong-un en Donald Trump geen roet in het eten gooien en hun verbale geweld omzetten in fysiek wapengekletter, want dan zal de hele zaak wel afgeblazen worden.
Laten we hopen dat er nog een greintje gezond verstand aanwezig is bij de heren, al wens ik dat te betwijfelen.
Het is grijs-groen en het leeft in de hoofden van Trump en Kim Jong-un. Rara, wat is dat?
Een grijs-groen hersenvretertje.
En weet u wat hij daar doet?
Juist, honger lijden......

Dat wordt weer vierkante oogjes kweken. Niet langer voor de buis, maar voor het LCD-, LED- of plasmascherm. Genieten van ijshockey, skiën, biatlon en bobsleeën, maar toch vooral van het schaatsen.
Al decennia lang domineren de Nederlanders het mondiale langebaan schaatsen, met als hoogtepunt de Olympische Spelen van Sotsji, waar Nederland maar liefst 24 medailles (8 goud, 7 zilver en 9 brons) bemachtigde, allen bij het schaatsen. Liefst vier maal een volledig Oranje podium!
Ja, de schaatsers van Nederland kun je om een boodschap sturen. Jongens van Jan de Witt!

Als we het hebben over "Jongens van Jan de Witt", dan bedoelen we flinke mensen, mannen waar je op kunt bouwen, die niet te beroerd zijn om de handen uit de mouwen te steken.
Deze Jan de Witt is niet de 17e eeuwse staatsman Johan de Witt, maar is een naamsverbastering van Johan de Werd, een Duitse soldaat die in de 17e eeuw opklom tot de rang van maarschalk. Hij is omschreven als een der stoutste (=dapperste) ruitergeneraals gedurende de Dertigjarige Oorlog.
De spreekwoordelijke, alom gevreesde "jongens van Johan de Witt" behoorden tot de manschappen van ijzervreter Johan de Werd.

Sinds vrijdag 8 december 2017 kennen we ook de "Meiden van Johan de Wit". Of moeten we spreken van "meisjes", een omschrijving die wat beter past bij de frêle Japanse dames Miho en Nana Takagi en Ayano Sato. Dat zij niettemin hun mannetje staan bewezen zij door bij de team pursuit lange baan schaatsen tijdens de Wereldbeker in Salt Lake City naar de ongelofelijk wereldrecordtijd van 2:50.87 te snellen, onder leiding van schaatscoach Johan de Wit.
De Wit, een oer-Hollandse schaatstrainer, die in Nederland verschillende kleine schaatsploegen begeleidde, vertelt in een artikel in het AD hoe hij twee en een half jaar geleden benaderd werd om als bondscoach in Japan aan de slag te gaan. Hij pakte zijn koffer en vertrok.
Hij trof daar een schaatsnatie in verval.
Japan, ooit een schaatsland met wereldfaam, vooral op sprintgebied, met schaatsers als Shimizu en Kuroiwa, telde al jarenlang niet meer mee.
De Wit vertelt over de moeizame overlegsessies die hij had met de oude, grijze heren van de Japanse schaatsbond, vastgeroest in hun traditionele aanpak. De omgang met de schaatsers en schaatsters ging hem een stuk beter af. Al snel verbeterden de resultaten en nu, twee en een half jaar later kijkt de schaatswereld met verwondering naar de prestaties van de Japanse hardrijders. Vooral de dames lijken op bijna alle onderdelen onverslaanbaar.
Tijdens de wereldbekerwedstrijden in Thialf begin november gingen, behalve op de 3000 meter, alle gouden afstandsmedailles naar een Japanse.
De Wit heeft een wereldprestatie van formaat neergezet met zijn Japanse ploeg en zou, ondanks zijn buitenlands dienstverband, eigenlijk een plekje verdienen op de shortlist van "Coach van het Jaar".
Maar, hij maakt nog kans voor coach van het jaar 2018..... als hij straks met zijn ploeg met een aantal gouden medailles van het Olympische ijs van PyeongChang stapt.

Nee, de overvloed aan goud, zilver en brons die door de Nederlandse schaatsploeg werd bijeen gegaard in Sotsji gaan we in PyeongChang niet benaderen, laat staan overtreffen.
Erg? Helemaal niet.
Het betekent dat we weer naar prachtige wedstrijden kunnen gaan kijken waarvan de uitslag niet bij voorbaat al vast staat. Natuurlijk wordt het schaatsen nog steeds gedomineerd door een klein aantal landen, maar de wereldbekerwedstrijden van het afgelopen seizoen laten wel zien dat op alle afstanden meerdere rijders in staat zijn om te winnen. Zelfs een schaatser als Sven Kramer is niet langer een zekerheidje sinds "TJ Flowers" in Canada een tweede schaatsleven begon.
De Noren zijn terug en de Koreanen zijn in eigen huis ook een factor waar rekening mee gehouden moet worden. Over de Japanners hebben we het al gehad.
De Nederlandse schaatsers lijken niet langer onverslaanbaar. Ireen Wüst en Jorien ter Mors klagen over pijntjes, Bergsma lijkt niet vooruit te branden. De plaatsing voor de team pursuit was zowel bij de mannen als de vrouwen een moeizame aangelegenheid.
Maar wie weet, misschien zijn ze op het beslissende moment weer op de toppen van hun kunnen, net als vier jaar geleden.
Spannend.
Nog 60 nachtjes slapen.....

Binnenweg 8 II

Hernummering

Een aantal weken geleden schreef ik over onze verhuizing naar Rijpwetering, naar het adres Binnenweg 8. Ik moet mijzelf echter corrigeren. Ik realiseerde mij, dat wij de eerste jaren helemaal niet op nummer 8, maar op Binnenweg 22 woonden. Pas toen een aantal jaren later woningen verschenen aan een nieuwe straat die (hoe origineel) de Buitenweg ging heten, kregen de zijstraatjes de namen Hertogsweg en Blijversweg en werd de Binnenweg hernummerd. Zonder te verhuizen veranderde ons adres in Binnenweg 8.

Ik bedacht dit, toen ik deze week mijn mobiele nummer weer eens in moest voeren. Ik moet het altijd even opzoeken. Kan het nummer maar niet onthouden. Leeftijd? Een volle harde schijf? Of waren mijn hersenen (bouwjaar 1950) niet berekend op de overstap van analoog naar digitaal.
Ach, wat maakt het uit. Waarom zou je dingen onthouden die je ook kunt opzoeken?
Was vroeger toch een stuk makkelijker, toen telefoonnummers nog geen ellenlange cijfercombinaties behelsden.
Wij waren een van de eersten in de Binnenweg die telefoon kregen. Mijn vader had besloten dat hij voor zijn bezigheden als bollenboer niet langer zonder deze moderne technologie kon om snel contact te kunnen leggen met zijn afnemers.
Ik geloof dat wij kinderen het niet helemaal met ons vader eens waren. Wij vonden dat de aanschaf van een televisie, ook zo'n prachtig nieuw technisch hoogstandje, urgenter was.
Niet dat wij dit uitspraken. Wij wisten immers op voorhand wel dat een eventuele lobby van onze kant geen schijn van kans zou hebben. Het was de tijd dat vaders wil nog wet was.
Het heeft nog een aantal jaren geduurd, voordat een televisietoestel op Binnenweg 8 werd geïnstalleerd....

Op een morgen verschenen twee mannen van de PTT, die een zwarte bakelieten wandtelefoon plaatsten in de gang, naast de kapstok.
Mèt een teller, zodat de kosten van deze investering nauwlettend in de gaten konden worden gehouden. Die teller bleek geen overbodige luxe, vooral toen de kinderen van de overburen op "vrijersleeftijd" gekomen waren, en te pas en te onpas aanbelden omdat zij "belangrijke zaken" te bespreken hadden met hun geliefde, dit tot ergernis van mijn vader. Dààr had hij immers geen telefoon voor genomen! In zijn ogen dacht ik soms de overweging af te kunnen lezen, dat een televisie achteraf gezien toch een betere keuze geweest zou zijn. Ik heb het hem nooit durven vragen.
En, wàre het zo, hij zou het nooit hebben toegegeven.
De gesprekken van de tortelduifjes werden keurig afgerekend.....
Vaak werden wij er op uit gestuurd om deze of gene in de straat te gaan roepen, omdat er telefoon was voor die persoon. In mijn herinnering regende het dan altijd, wat mij versterkte in de overtuiging dat een televisie ècht een betere keuze was geweest.

Ons telefoonnummer was 452. Kengetal 01712.
Kijk, da's nog eens gemakkelijk te onthouden!
Het geeft de telefoondichtheid aan, begin 60-er jaren.
Met de toename van de welvaart steeg ook het aantal telefoonaansluitingen snel, zodat al spoedig een hernummering plaats vond. We kregen er een "8" voor.
In latere jaren bedacht broer Chris, die het stokje van pa in de Blauwe Polder had overgenomen, dat een telefoon daar ook wel handig zou zijn. Maar ja, elektriciteit was er niet in de polder en het enige aanwezige stromende water (overigens geen voorwaarde voor een telefoonaansluiting) liep door de sloten of viel uit de lucht.
Er waren wel "draagbare" telefoons, enorme apparaten waarbij je een accu op je rug moest meetorsen. Vanwege de kosten heeft hij daar maar van afgezien.....

In 1995 had een grootscheepse hernummering plaats, toen telefoonnummers standaard 10 cijferig werden (Operatie Decibel) door een samenvoeging van het kengetal (vaak terug gebracht tot 3 cijfers) en het abonneenummer.
Het telefonieverkeer kreeg in de 90-er jaren een enorme boost met de komst van de mobiele netwerken. Ineens kon je nu bellen, waar je ook was! Niet langer afhankelijk van een vaste telefoonlijn! Tenminste..... als het netwerk daar "dekking" had, iets wat in die beginjaren nog wel eens te wensen overliet.
De eerste mobieljes waren alleen om te bellen, maar al snel kregen ze er functies bij, zoals kalender en agenda en werden ze omgedoopt tot "smartphone".
Het volgende was toevallig deze week op het nieuws.
Vandaag, precies 25 jaar geleden, werd het eerste sms bericht verstuurd.

• De allereerste sms werd op 3 december 1992 door Neil Papworth naar Richard Jarvis verzonden en bevatte de tekst "Merry Christmas".

In 2000 verscheen het eerste mobieltje met camerafunctie.

En nu?
Tegenwoordig heeft iedereen zo'n ding. Soms zelfs meerdere, wat is af te leiden uit een onderzoek uit 2007. Tien jaar terug waren er in Nederland al meer dan 18 miljoen mobiele telefoonaansluitingen!
De nieuwste smartphone is een complete computer waarmee we het internet af kunnen struinen, waarmee we kunnen sms'en, e-mailen, WhatsAppen, Twitteren, Instagrammen, foto's maken, filmpjes opnemen.
We kunnen er een pizza mee bestellen of onze boodschappen afrekenen, een reis boeken of kaartjes voor een concert regelen, spelletjes spelen, onze bankzaken doen.
Ik vergeet vast nog een paar dingen.
O ja, je kunt er ook mee bellen.....

452
Dat was gemakkelijk te onthouden.
Maar nu?
Ons vaste telefoonnummer, ons mobiele nummer, pin- en pukcodes van allerlei apparaten, gebruikersnamen en wachtwoorden en ga zo maar door. We hebben een extern geheugen, in de vorm van een mobieltje, nodig om deze bulk aan informatie te kunnen onthouden.
Het geheugen van computers is in de loop der jaren mee geëvolueerd met de vraag naar meer geheugenruimte, maar het menselijk brein kent zijn grenzen. Daar kunnen we geen geheugenbankje bijsteken.
Ik vraag me wel eens af.....

Vijftig jaar geleden was de telefoon een luxe.
Handig, maar absoluut geen eerste levensbehoefte.
Probeer dàt de jeugd van vandaag maar eens aan het verstand te peuteren.....

# WhyNotMe

Tot op heden heb ik mij nauwelijks geroerd in die hele #MeToo discussie.
Misschien wel omdat ik dat gevoel ook ken (en waarschijnlijk velen met mij).
Al vele jaren word ik, tegen mijn zin, genaaid door de opeenvolgende kabinetten Rutte.
Vandaar......

Niet dat ik het probleem van seksueel misbruik of seksuele intimidatie wil ontkennen of bagatelliseren.
Verre van dat.
Machtsmisbruik, wat ontaardt in seksueel misbruik of geweld, bestaat. Hoewel het iets is van alle tijden, wordt het in onze huidige maatschappij absoluut (en terecht) niet meer getolereerd. Vroeger werden dit soort misstanden nog wel eens "met de mantel der liefde bedekt", in dit geval wel een heel wrange beeldspraak.
Het is meer dan verwerpelijk, en onomstotelijk bewezen zondaars mogen van mij dan ook publiekelijk aan de schandpaal worden genageld.
Maar ja, dat bewijs.....
Het heeft er alle schijn van dat in deze tijd, mede door toedoen van de sociale media, iemand maar iets hoeft te roepen of de gehele goegemeente staat al klaar om de dader van dit vermeend seksueel misbruik met pek en veren te overdekken, zonder bewijs, zonder hoor of wederhoor.

Seksualiteit. Bron van vreugde en genot, maar soms van verdriet.
En elke jongere moet op zeker moment dit glibberige pad betreden en zijn weg zien te vinden naar bevredigende, liefdevolle, harmonieuze seks.
Dat dit vaak met vallen en opstaan gepaard gaat, is evident.
Bijna iedereen zal zich minder geslaagde pogingen herinneren uit de tijd van die zoektocht.
Afwijzing, of experimenten waarbij achteraf het gevoel toch niet goed was.
Daarbij kan het gevoel van de een, haaks staan op het gevoel van de ander, zonder dat ze dat bij elkaar herkennen. Zeker als het niet uitgesproken wordt......
Dat kan diepe wonden slaan.
Maar voor bijna iedereen is die zoektocht ook heel spannend, avontuurlijk, ondanks lichte tegenslagen.
De kunst van het verleiden. Er zijn duizenden boeken over volgeschreven.
Dat mannen hierin veel actiever zouden zijn dan vrouwen, is een fabeltje.
"Hoe verleid ik een vrouw" geeft 19.600 hits op Google.
De zoekopdracht: "Hoe verleid ik een man".......... 20.800 hits.
En, laten we wel zijn, het is toch ook wel ego strelend als een knappe vertegenwoordiger van de andere sekse u enige aandacht schenkt? Het wordt pas vervelend als diegene absoluut niet uw type is.

Dat die hele #MeToo discussie zo langzamerhand in een bedenkelijk vaarwater terecht dreigt te komen leid ik af uit de berichtgeving deze week in de media.
Sarah Hall, een Britse moeder van twee kinderen, vraagt de school van haar zoontje (6) om de kinderen niet langer voor te lezen uit Doornroosje, omdat dit een schoolvoorbeeld zou zijn van misbruik, daar de prins het slapende Doornroosje (dus tegen haar zin?) kust.
De prins is in de ogen van mevrouw Hall een perverse viezerik.
Het spreekwoord: "Van de prins geen kwaad weten", gaat voor haar niet op.
Een sprookje, mevrouw Hall, een spróókje.......

Sprookjes zijn van oudsher volksverhalen voor volwassenen, vaak gebaseerd op mythische vertellingen,vol gruwelijkheden, gekonkel en intriges. De verhalen werden bewerkt tot kindervertellingen en de ergste gruweldaden werden dan ook verwijderd om de tere kinderzieltjes niet al te veel te belasten. Dat het opeten van kleine meisjes en grootmoeders door wolven, of het alleen achterlaten van kinderen in een bos, als minder schokkend werden beschouwd, doet ons nogmaals beseffen hoe gruwelijk deze vertellingen in oorsprong waren.
En mevrouw Hall zou absoluut recht van spreken hebben als het verhaal van Doornroosje werd verteld in bv. de versie van de Italiaanse dichter/schrijver Giambattista Basile (1566-1632), waarbij de koning (geen prins in dit verhaal) bij het slapende meisje een tweeling verwekt. Zij ontwaakt pas, nadat een van de borelingen de vlasnaald, die haar in slaap deed vallen, uit haar vinger zuigt.
Maar dat is in het verhaal van Doornroosje zoals dat vandaag de dag aan kinderen verteld wordt absoluut niet aan de orde.
Het is een sprookje, waarin een knappe prins het slapende meisje vindt en haar, overvallen en ontroerd door haar schoonheid, een tedere, liefdevolle kus op de lippen geeft.
Een liefde, zo sterk, dat zij in staat is om de betovering te verbreken en Doornroosje doet ontwaken.....
Mag ik zo vrij zijn om dit te zien als een schoolvoorbeeld van liefde op het eerste gezicht?

Wat bezielt mevrouw Hall om zo'n bericht de wereld in te sturen?
Dit is voer voor psychologen. En hoewel ik zeker geen psycholoog ben, wil ik toch een poging wagen om de dadendrang van mevrouw Hall te doorgronden.
Is het misschien een schreeuw om aandacht? Nou, in dat geval is haar poging voor meer dan 100 % geslaagd. Ze heeft zelfs de buitenlandse media gehaald!
Maar waarom die behoefte aan aandacht? Te weinig gehad misschien? Te weinig liefde?
Goed, mevrouw heeft twee kinderen, wat doet veronderstellen dat zij de geneugten des vlezes heeft geconsumeerd, of moet ik zeggen "ondergaan", omdat er voor haar misschien niet zoveel genot te beleven viel. Ik fantaseer (let wel, ik wens geen nepnieuws de wereld in te sturen) hoe zij na een avond flink doorzakken, rollebollend in bed is beland en 's morgens wakker is geworden naast een man (type Onslow uit Schone Schijn) waarmee zij toen maar getrouwd is.
Ik zou haar actie kunnen begrijpen.
Speelt hier onderhuids misschien een lichte jaloezie?
Omdat zij nooit is wakker gekust door een mooie prins? Misschien zelfs nooit echt verleid is?
Dat zij zich afvraagt, waarom heeft niemand ooit een seksueel getint grapje tegenover mij gemaakt?
Waarom heeft nog nóóit iemand in m'n billen geknepen?
Waarom al die anderen wel, en ik niet!
Mevrouw Hall heeft een probleem.
Misschien moet ze een discussie opstarten onder de hashtag WhyNotMe..........

Seks.
Wat een gedoe allemaal!
Zullen we het dan maar afschaffen?
Tja, da's geen optie, want dan schaffen we ook de mensheid af......
Dàt zou overigens wel héél véél problemen oplossen!

Vlagvertoon

Dinsdag was het dan zo ver.....
Achter het spreekgestoelte van de voorzitter van de Tweede Kamer staat de Nederlandse Driekleur.
Een zielepieterig vlaggetje dat doet denken aan de vlaggetjes die men wel aantreft tijdens recepties, gestoken in een blokje goudse kaas, bij voorkeur uitgevent door Frau Antje.
De vlag staat in een houten blok, dat inderdaad doet denken aan een stukje Old Amsterdam. Ook nog eens een verdomd klein blokje, wat waarschijnlijk de Nederlandse zuinigheid moet symboliseren.....

De aanwezigheid van de vlag in de Tweede Kamer leidde deze week nu niet bepaald tot een meer verheven manier van debatteren met elkaar.
Woensdag werd een begin gemaakt met het debat over de begroting van Binnenlandse Zaken, in aanwezigheid van minister Kajsa Ollongren. De eerste spreker, Martin Bosma van de PVV, hield een halfuur lange klaagzang over het feit dat deze nieuwe minister ongeschikt was als hoeder van de Grondwet, omdat ze in het verleden opgeroepen zou hebben om de republiek Amsterdam uit te roepen (mocht Geert Wilders ooit aan de macht komen), en daarom voor 30 jaar in het gevang moest verdwijnen. Kees Verhoeven (D'66) trachtte via diverse interrupties deze jammerklacht te beëindigen en vroeg Dhr. Bosma zich bij het onderwerp te houden: de begroting van Binnenlandse Zaken. Zijn smeekbeden tot de voorzitter waren echter aan dovemansoren gericht, want..... wie zat er in de voorzitterszetel? Fleur Agema van de PVV!
Zij liet Dhr. Bosma, met adoratie in de ogen, helemaal los gaan.
En dat deed hij dan ook. Het was duidelijk dat Dhr. Bosma op deze vlaggetjesdag zijn geurvlag wenste te plaatsen.
CDA kamerlid Van der Molen vroeg tijdens een interruptie aan Dhr. Bosma om dan zijn burgerplicht te doen en aangifte te doen tegen de minister, als hij werkelijk meende wat hij zei. Nou, dat deed meneer Bosma natuurlijk niet, en hij begon zijn hele betoog met iets andere woorden nog eens dunnetjes over te doen, waarschijnlijk aangemoedigd door de lieve glimlach van de voorzitter.
Verhoeven en Van der Molen kozen ervoor om de tirade dan maar knarsetandend uit te zitten......
De Nederlandse Driekleur moet zich tijdens dit debat gevoeld hebben als zijn spreekwoordelijke verre neef.
Als een vlag op een modderschuit......

Cees van der Staaij en Geert Wilders, die het idee van de vlag opperden, zijn beretrots dat onze "nationale identiteit" nu ook zichtbaar is in het parlement.
Wat is dat eigenlijk, die zogenaamde nationale identiteit? Koningin Maxima kwam in 2007 al tot de conclusie dat dè Nederlandse (= nationale) identiteit niet bestaat.
Ik denk dat ze gelijk heeft.
Goed, we voelen ons Nederlander (en zijn daar misschien zelfs trots op) omdat we hier geboren en getogen zijn. Maar hoe "Nederlands" zijn we eigenlijk. Hoe Nederlands waren onze voorouders?
Misschien door haar lage ligging zijn "De Lage Landen" altijd al het afvoerputje van Europa geweest.
Dat begon al met de Batavieren die in de Romeinse tijd de Rijn af kwamen zakken en zich vestigden in het gebied wat tegenwoordig bekend staat als de Betuwe. In daarop volgende eeuwen werd ons land met zekere regelmaat overspoeld door andere volkeren die hier de baas kwamen spelen en zich vermengden met de plaatselijke bevolking: Romeinen, Franken, Spanjaarden, Fransen.
In de 17e eeuw was er een ware toestroom van handwerkslieden uit de Zuidelijke Nederlanden (het huidige België) die Hollandse steden als Haarlem en Leiden kwamen herbevolken, omdat pestepidemieën de bevolking hadden gedecimeerd. Ze werden gevolgd door Franse Hugenoten, die omwille van hun geloof (protestant) vluchtten uit het katholieke Frankrijk. Alleen al in Amsterdam vestigden zich 12.000 Hugenoten, waarmee 6% van de "Amsterdammers" in 1700 van Franse afkomst was. De oer-Hollandse, Amsterdamse volksbuurt "De Jordaan" (verbastering van het Franse Jardin) is daar nog een stille getuige van.
In de 19e eeuw trokken vele Duitse turfstekers ("Poepen") naar de Peel om de veengebieden te ontginnen.
Na het einde van de Tweede Wereldoorlog strandden vele Poolse soldaten, die gestreden hadden voor onze bevrijding, in ons land, omdat ze niet meer welkom waren in hun eigen land.
Na het verlies van "onze" Gordel van Smaragd kwamen vele Indonesiers, die ten tijde van de Nederlandse overheersing aan de zijde van de Hollanders gestreden hadden, naar hier omdat zij in hun thuisland niet langer veilig waren.
Uit onze andere gebiedsdelen (dus Nederlanders!) vestigden zich hier mensen uit Suriname en de Boven- en Benedenwindse eilanden.
De Hongaarse opstand in 1956 bracht vele Hongaren naar ons land.
Aan het einde van de vorige eeuw kwamen velen als gastarbeider naar Nederland. Ze bleven en vestigden zich hier. Hun kinderen en kleinkinderen hechten nog aan het moederland. Hoe zal dat zijn als we enige generaties verder zijn?
In de loop der tijd zullen zij volledig assimileren, net als die Bataven, Romeinen, Franken, Spanjaarden, Fransen en Polen in het verleden, en zullen hun kindskinderen zich net zoveel Nederlander voelen als u en ik.....

Die Nederlandse identiteit kunnen we volgens mij maar het beste met een korreltje zout nemen.
Niet dat een beetje nationale trots nou verkeerd is hoor.
Zeker tijdens sportwedstrijden is het prachtig als we ons allen in het oranje uitdossen, met een vlaggetje in de hand onze atleten toeschreeuwen, en feest vieren met elkaar. Dan zorgt het voor saamhorigheidsgevoel en brengt het mensen nader tot elkaar.
En dat is goed.
Maar als politici woorden als "nationale identiteit" of nationalisme al te vaak in de mond nemen, word ik wat onrustig.
Deze uitingen van nationalistische gevoelens, vaak gepaard gaand met veel vlagvertoon, hebben in het verleden tè vaak geleid tot heel, heel veel ellende.
Is het woord nazi geen samentrekking van nationalsozialismus?

Vandaag de dag is er een nieuwe toevloed van vluchtelingen uit vele landen die veiligheid zoeken in ons land.
We moeten in onze tijd wel selectief te werk gaan, want Nederland is nou eenmaal niet in staat om alle vluchtelingen van de wereld te herbergen.
Maar..... grenzen dicht?
Bedenk hoe uw situatie zou kunnen zijn als in een grijs verleden misschien uw voorouders de toegang tot dit prachtige landje was ontzegd.....

Binnenweg 8 I

Meisjes

Ik beschreef al eerder hoe wij in het najaar van 1959 verhuisden van Roelofarendsveen naar Rijpwetering, waar wij een nieuwbouwwoning aan de Binnenweg betrokken. (Noordeinde 104 I) Het was een enorme verandering in mijn nog jonge leventje.
Weggerukt uit de vertrouwde omgeving van de "wurft" achter Wijsman, waar ik opgroeide en alle buren en buurtkinderen kende, kwam ik nu in een straat te wonen, een lange straat, vol met vreemden.
We kwamen 's avonds laat aan en na een rondleiding door mamma door ons nieuwe huis (wat een kamers!) was het tijd om naar bed te gaan.
Voor het eerst in ons bestaan werden we als kinderen, bij het slapen gaan, gescheiden. Tot dan toe hadden we altijd allemaal samen op het zoldertje van Noordeinde 104 de nacht doorgebracht. Behalve de jongste dan, die sliep nog in een ledikantje beneden, bij pa en ma.
Mijn zusje kreeg in het nieuwe huis een eigen kamer, helemaal voor haar alleen, terwijl ik een kamer deelde met drie van mijn broers. De oudste kreeg een bed op de ruime zolder.
Ik voelde mijzelf een bofkont, dat ik niet helemaal alleen de donkere, duistere nacht in hoefde in dit nieuwe, onbekende huis. Ik voelde medelijden met mijn zusje, waar ik jarenlang naast geslapen had.
Ik miste haar best wel een beetje.
Ik weet nog dat ik, samen met mijn broertjes, een tijdlang vanuit het raam van onze slaapkamer de donkere nacht in heb zitten turen. Een wijds uitzicht, een prachtige sterrennacht. Lichtjes in de verte...... Waar zouden die van zijn?

De volgende morgen naar de nieuwe school. Hartstikke spannend natuurlijk.
Niet langer de bekende route die ik altijd aflegde, samen met mijn twee oudste broers, maar een wandeling door een wereld die ik niet kende. Geen akkers, maar weidse weilanden, die ik kende van de Blauwe Polder. Een totaal andere omgeving.
Moeder bracht ons.
Na een korte ontmoeting met meester Zwartelé, het "hoofd der school" werden we naar onze klas begeleid. Ik kwam bij meester Van der Boog, in de vierde klas. Bij binnentreden van het lokaal stokte mijn adem. Ik was totaal niet voorbereid op het beeld waarmee ik geconfronteerd werd.
In de keurig in rijen opgestelde banken zaten ook...... meisjes!
Misschien hadden mijn ouders mij wel voorzichtig verteld dat dit mij te wachten stond, maar dan was de boodschap bepaald niet over gekomen.

In de Veen werden na de kleuterschool bij de nonnetjes de bokken van de geiten gescheiden. De jongens gingen naar de jongensschool, de meisjes naar de meisjesschool. Dat was gewoon zo. Ik heb nooit de "waarom" vraag gesteld. Ik denk dat ik er in mijn kinderlijke onschuld van uit ging dat jongetjes opgeleid moesten worden tot vaders, en meisjes tot moeders en dat dit de reden was om ze verschillende opleidingen te laten volgen. Ik had dus al een aantal jaren met alleen jongens in de klas gezeten.
Natuurlijk was ik mij wel bewust van het feit dat er van de mens twee soorten waren. Mannen en vrouwen, jongens en meisjes. Ik was een jongetje en mijn zusje was een meisje. Dat er anatomische verschillen waren wist ik van de wekelijkse wasbeurten op zaterdag in de teil. Maar die verschillen waren uiterst gering. Meisjes hadden alleen een ander ding om mee te plassen, maar verder waren we hetzelfde. Ja, meisjes droegen jurken of rokjes. Ik dacht dat ze die droegen omdat dat gemakkelijker was bij het plassen, omdat zij dat zittend moesten doen.
Maar verder? We speelden en maakten ruzie met elkaar en met de buurkinderen. Jongens, meisjes, het maakte mij niets uit. Voor mij waren we allemaal hetzelfde. Die kleine lichamelijke afwijking, die alle meisjes blijkbaar hadden, was volkomen oninteressant en voor mij geen reden om hen anders te benaderen.

En nu..... werd mijn wereldbeeld volkomen door elkaar geschud. Vragen buitelden door mijn hoofd.
Waarom was het hier anders? Waarom kende de Veen eigenlijk een jongens- en een meisjesschool?
Was er dan zoveel verschil tussen jongens en meisjes, behalve dan dat jongens later vader werden en meisjes moeder? Dat moest haast wel.
Maar waarom was dat hier niet zo?
Mijn nieuwsgierigheid ontwaakte.....
Het was voor het eerst in mijn leven dat ik mij bewust werd van het feit dat meisjes "anders" waren.
Dat kwam beslist doordat de jongens heel anders reageerden dan de meisjes op mijn binnenkomst.
De entree van een jong haantje in het kippenkot betekende waarschijnlijk een dreigende verstoring van de pikorde, wat voor een aantal jongens aanleiding was tot wat lacherig en neerbuigend gedrag. De klassenpoëet, die ik later leerde kennen als Jan Strijk, dichtte ad rem na het noemen van mijn naam: "Piet Pouw heeft een augurk in zijn mouw", wat leidde tot gegnuif en gegniffel onder het groepje jongens in zijn directe omgeving. De meeste meisjes keerden zich echter verstoord in zijn richting na die opmerking om zich daarna tot mij te wenden met meelijwekkende blikken om te zien hoe ik zou reageren op zulk een botheid.
Ik reageerde niet.
Ik was als kind een klein, tenger mannetje en verlegen bovendien.
Deze fysieke en geestelijke gesteldheid bracht met zich mee dat ik confrontaties het liefst ontliep.
Wel bedacht ik mij dat ik Jan Strijk en zijn kornuiten niet zo aardig vond en dat de reactie van de meisjes mij veel meer aanstond.
Als kind van 9 jaar trok ik op dat moment de eenvoudige en simpele conclusie dat er een twééde verschil was tussen jongens en meisjes: meisjes zijn veel aardiger dan jongens.....

Later heb ik wel begrepen dat de zaken niet zo zwart-wit liggen en heb ik mijn zienswijze enigszins bijgesteld. Jongens, meisjes, mannen, vrouwen, in elke groep zijn de meeste exemplaren wel aardig en sympathiek.
Ik kwam er ook achter, dat mannen over het algemeen duidelijk zijn in hun wensen en bedoelingen. De uitzonderingen op deze regel kiezen meestal voor een politieke carrière.
Vrouwen bleken wat moeilijker te begrijpen..... Maar dat maakte ze ook interessanter.
Ik heb werkelijk mijn leven lang m'n best gedaan, maar ben uiteindelijk tot de conclusie gekomen: vrouwen zijn niet om te begrijpen, maar om van te houden.....

Nu, op latere leeftijd, moet ik constateren dat machtswellustelingen en dictatortjes toch wat meer voorkomen onder mannen dan onder vrouwen, waaruit blijkt dat de conclusie die ik als kind trok - misschien wat kort door de bocht en tè generaliserend van toon - een kern van waarheid in zich herbergt......
Meisjes zijn (in het algemeen) aardiger dan jongens.
En dat vind ik nog steeds.....

Brief van een ongewone, abnormale Nederlander

PO in actie zet zijn strijd voort. Ze nemen geen genoegen met de in het regeerakkoord toegezegde gelden voor salarisverbetering en het terugdringen van de werkdruk. Zij namen dit besluit nadat zij maandag (nog vóór de algemene beschouwingen) een onderhoud hadden met de nieuwe Minister van Onderwijs Arie Slob, en het hen duidelijk werd dat er geen stuiver bij zou komen.
In eerste instantie denk je dan, nou jongens, ga nou eerst eens praten over de invulling van jullie plannen om dat geld op een goede manier in te zetten. Het is tenslotte een substantieel bedrag dat is toegezegd.
Maar na afloop van de Algemene Politieke Beschouwingen, gehouden op woensdag en donderdag, moest ik hen gelijk geven: dit kun je niet accepteren.

Na twee dagen praten, héél véél praten, heeft de oppositie in ieder geval voor elkaar gekregen dat de voorgenomen bezuiniging van 100 miljoen op de thuiszorg van tafel is en dat Jesse Klaver met de minister van Economische Zaken en Klimaat, Eric Wiebes (of is het Eri Kwiebes) mag gaan praten over de klimaatwet welke door hem en Diederik Samson in het verleden is opgesteld.
Ik zou, als ik Jesse was, niet te vroeg juichen, want als Wiebes dezelfde halsstarrigheid aan de dag legt als Slob en telkens naar het regeerakkoord blijft wijzen, dan kan hij zich deze gang naar het kamertje van de minister besparen.

Met hangen en wurgen gaat Rutte overstag en accepteert dat er voor de werkenden in de thuiszorg enig toekomstperspectief wordt geboden en straalt uit: "Kijk eens hoe meegaand en sociaal ik ben?"
Ik zie enige teleurstelling in zijn ogen als het applaus uitblijft.
Hij verwacht toegejuicht te worden door het onderwijsveld vanwege zijn genereuze toezeggingen en begrijpt niet dat zij hem niet allemaal de voeten willen kussen vanwege zijn ruimhartige geste.
Het onderwijsveld ziet zijn investeringen in het onderwijs (terecht!) als een erkenning dat de salarissen in het primair onderwijs jarenlang zijn achter gebleven ten opzichte van de arbeidsmarkt en dat de werkdruk tot onverantwoorde hoogten is opgelopen.
Er is geen hond meer die kiest voor een baan in het primair onderwijs en daarom móet Mark wel, omdat anders het onderwijs aan jongeren volledig in zal storten.
Toen ik in 2011 een punt zette achter mijn carrière als onderwijzer voorspelde ik: "Als er niets verandert, dan is het primair onderwijs over 10 jaar failliet."
We hebben nog een paar jaar. Volkomen terecht dat het PO de poot stijf houdt.

Want hoe ter wereld kun je verdedigen dat je niet volledig aan de wensen van het onderwijs tegemoet wenst te komen, dat je jongeren in de Wajong die gaan werken, ònder het minimum loon hun werk laat verrichten, dat je de breed gedragen wens in de samenleving om het eigen risico in de zorg terug te brengen niet wil honoreren, terwijl je wèl een douceurtje uitdeelt van 1,4 miljard (da's een 14 met àcht nullen!) aan buitenlandse investeerders en aandeelhouders.
Mark Rutte houdt een vurig betoog, dat het afschaffen van de dividendbelasting nodig is om ons land aantrekkelijk te laten blijven voor buitenlandse investeerders die niet alleen zorgen voor directe banen, maar ook voor banen in toeleveringsbedrijven. De afschaffing zal leiden tot een toestroom van buitenlandse bedrijven, zeker met het oog op de Brexit, waardoor duizenden nieuwe banen zullen ontstaan, bepleit Mark. Als we dit niet doen, zullen bedrijven weglopen en zullen duizenden banen op de tocht komen te staan, volgens Mark Rutte.
De oppositie is niet overtuigd en vraagt door.
Hoezo angst voor weglopende bedrijven? Nederland steekt qua vestigingsklimaat en belastingdruk al jarenlang positief af tegen de ons omringende landen.
Geen enkele partij had de afschaffing van de dividendbelasting in het programma staan. Waarom is daartoe besloten? Mark geeft aan dat in zijn vele ontmoetingen met buitenlandse investeerders deze wens meerdere malen naar voren is gebracht. Door wie? Daarop kan hij geen antwoord geven. Hoe vaak is dat dan gebeurd, een, twee, tien, vijftig, honderd keer? Ook daarop blijft Mark het antwoord schuldig.
Aan het slot van de discussie lijkt de conclusie gerechtvaardigd dat één telefoontje van de voorzitter van VNO-NCW Hans de Boer voldoende was om Rutte te overtuigen van de noodzaak van deze maatregel. Op zijn beurt heeft hij blijkbaar zijn coalitiegenoten weten te overtuigen.
Het CPB berekent dat er geen enkele Nederlander ook maar ìets wijzer wordt van deze maatregel en dat de door Rutte voorgespiegelde verbetering van het investeringsklimaat louter op verwachtingen is gebaseerd en niet op harde cijfers. Die 1,4 miljard wordt opgestreken door buitenlandse aandeelhouders......
En dan maar hópen dat het enig effect heeft.
Het heeft veel weg van roulette spelen met belastinggeld.....
De twijfel lijkt gezaaid, ook bij de coalitiepartners. Zelfs Klaas Dijkhof, de nieuwe fractievoorzitter van de VVD lijkt niet meer helemaal overtuigd dat dit nou wel zo'n goed idee is.....
Aan het einde van twee dagen debatteren heeft het er alle schijn van dat er nog maar één man heilig overtuigd is dat de afschaffing van de dividendbelasting absoluut noodzakelijk is.....

Belastinggeld dat, direct geïnvesteerd in de Nederlandse economie, wèl zekere banen oplevert. In het onderwijs, in de zorg. Onder Rutte II verloren bijna 80.000 mensen hun baan in de zorg en liepen de Pedagogische Academies leeg.
We hebben geen gebrek aan nieuwe banen! Er zijn banen zat, alleen wil niemand ze meer vervullen omdat de arbeidsomstandigheden en de salariëring zwaar onder de maat zijn. Zet dààr op in! De halfslachtige maatregelen in het regeerakkoord die een voorzichtige poging zijn in die richting zullen niet voldoende blijken.

"De verschillen tussen hogere en lagere inkomens zullen de komende kabinetsperiode kleiner worden."
Het Nibud laat in een simpele berekening zien dat dit een pertinente leugen is.
"Alle gewone, normale Nederlanders gaan er op vooruit en zullen merken dat het met Nederland weer goed gaat."
Gevleugelde woorden van Mark Rutte, met een grote grijns uitgesproken.
Jongeren met een Wajong uitkering zijn geen gewone normale Nederlanders. Gepensioneerden met een leuk pensioentje ook niet.
Ik heb de Nibud berekeningen eens los gelaten op mijn inkomen.
Ik ben ook geen gewone normale Nederlander......
U hoort mij niet klagen hoor, ik kan prima rondkomen, zelfs als ik in de komende jaren nog wat aan koopkracht moet inleveren. En ik gun al die hardwerkende Nederlanders met jonge gezinnen ten volle de inkomensstijging die zij tegemoet kunnen zien.
Maar het steekt mij, dat ik niet langer als een gewone, normale Nederlander wordt beschouwd en dat die buitenlandse belegger blijkbaar wèl deze titel mag dragen.....
Dat voelt als verraad.....

Verschoning

Na een wasje in de droogtrommel gedaan te hebben, stapte ik deze week de kamer in. De TV stond aan en ik hoorde en zag een wat triestige mevrouw, gekleed in zwarte robe met witte bef, zeggen: "Ik heb daar maar een antwoord op: Ik zal mij niet verschonen."
Geert Wilders kwam in beeld.
Ah, het proces over zijn "minder, minder Marokkanen" uitspraak.
Wat was er gebeurd?
Had Geert de rechter gevraagd om zich te verschonen?
Waarom?
Had mevrouw misschien een natte wind gelaten en was de penetrante geur die daarna de rechtszaal vulde dusdanig dat ome Geert van zijn stokje dreigde te gaan? Wenste hij daarom dat mevrouw zich terug zou trekken om een schone broek aan te trekken?
De uitzending even volgend begreep ik al gauw dat dit niet aan de orde was.
Een bewijs te meer dat wij vaak en veel te snel onze conclusies trekken, gebaseerd op onvolledige informatie......

Nee, het was niet eens op maandag. Traditioneel toch bestempeld als "wasdag".
Waarom eigenlijk?
Waarschijnlijk omdat alle gezinsleden vroeger op zaterdag in de tobbe gingen en dan "een verschoninkje" aantrokken. De vuile was werd niet buiten gehangen, maar moest de zondag, de dag des Heren, in rust doorbrengen en wachten op de maandag. Op die dag gingen alle huismoeders de vuile kleding te lijf met groene zeep, borstel en "poppetje blauw". Verstoken van moderne apparatuur als wasmachines en wasdrogers èn gezien de grote gezinnen die een behoorlijke berg wasgoed produceerden, was dit inderdaad een bezigheid die een groot deel van de dag opslokte, zodat met recht van een "wasdag" gesproken mocht worden.
Ook wij gingen thuis op zaterdagmiddag in de teil en kregen dan een vers setje ondergoed aan. Later gingen wij gedrieën naar het badhuis, met ons verschoninkje onder de arm.
Aangezien na mij nòg vier kinderen geboren werden, hoorde ik in mijn kinderjaren ook meerdere malen "dat de baby verschoond moest worden". Een bezigheid die alle veranderingen en ontwikkelingen van de afgelopen decennia glansrijk heeft doorstaan. Baby's moeten nog steeds verschoond worden, zij het dat de katoenen luiers plaats hebben moeten maken voor slimme luierbroekjes.
Ook de bedden werden (en worden) met een zekere regelmaat "verschoond", van schone lakens voorzien.
Het is dan ook te verklaren dat mijn eerste associatie met het woord "verschonen" ligt bij deze herinneringen uit mijn jeugd.

De eerste keer dat ik werd geconfronteerd met de andere betekenis van het woord "verschoning" was waarschijnlijk in 1965, toen Wim Sonneveld als Frater Venantius om "verschoning" vroeg in het lied "Zeg maar ja tegen het leven". Ik was intussen intellectueel zover ontwikkeld dat ik uit de context van het lied wel kon opmaken dat de frater geen natte wind gelaten had en dat "verschoning" hier min of meer betekende dat de frater op voorhand om excuses vroeg voor een gedane uitlating, namelijk dat wij hem zouden verwarren met andere kwelende religieuzen.

"Ik vraag om verschoning."
Het klinkt nogal deftig, vindt u niet?
Voor taalpuristen misschien een prachtig alternatief voor het Franse "excuus" of het Engelse "sorry", wat wij in het dagelijks taalgebruik toch meer geneigd zijn te bezigen.
Maar nee, laten we het toch maar niet omarmen en gaan gebruiken in onze spreektaal.
Het zou in verpleegtehuizen alleen maar tot communicatiestoornissen leiden.
Het is zo'n typische uitdrukking vanuit de rechtszaal. Het justitieel jargon is doorspekt met moeilijke, verwarrende woorden, zodat de gewone man het nauwelijks kan volgen.
Brammetje maakte ons al min of meer vertrouwd met woorden als "infaam en abject".
En sinds Witte Willy met de regelmaat van de klok voor de rechter mag verschijnen, zijn we ook gewend geraakt aan een term als "wraking".
Komt het misschien door dat rare taaltje, dat rechtszaken zoveel tijd in beslag nemen?

Ik heb het idee dat we een prima rechtssysteem hebben (ook al gaat er wel eens iets mis), maar ik vind het allemaal wel erg lang duren. U niet? Wanneer deed Wilders die uitspraak?
In maart 2014! We zijn ruim drie en een half jaar verder en nòg zijn ze er over aan het kissebissen!
Deze week verschijnt het boek "Dagboek van een getuige" van Astrid Holleeder, haar tweede boek al sinds zij te kennen heeft gegeven te willen getuigen tegen haar broertje! Deo Volente zal de strafzaak tegen Willem Holleeder in 2018 een aanvang nemen.....
Terwijl hun daden al in de geschiedenisboekjes staan vermeld, zijn de processen tegen hen nòg niet afgerond.
Kijk, zorgvuldigheid is één ding, maar wat meer tempo zou toch wel fijn zijn.....
Balthasar Gerards schoot op 10 juli 1584 Willem van Oranje dood.
Op 13 juli werd hij berecht en de dag daarop gevierendeeld.
Kijk, ik wil zeker niet terug naar die tijd en dat soort praktijken, maar enige doortastendheid kan men de rechtspraak uit het verleden niet ontzeggen.

We hebben weer een nieuw kabinet!
Ben benieuwd.
Ik begrijp wel dat Buma en Pechtold in de Kamer blijven en geen ministerspost willen bezetten. In de Kamer kunnen zij zich beter profileren en hopen zo, na de val van Rutte III (wat toch niet zo erg lang zal duren), opnieuw een gooi te doen naar het mooie ambt van minister-president!
Mocht ik u met deze boude bewering ontrieven, ik vraag u om verschoning.......

Buma heeft het eerste bommetje al gelegd onder het nieuwe kabinet met zijn botte bewering dat de uitslag van het referendum over de sleepwet genegeerd zal worden.
Zijn we op weg naar een nieuw record? Na de langste formatie nu ook de kortste zittingsperiode?

Leuke schoenen trouwens......

Meesterlijk

Dit najaar spelen we met onze toneelvereniging het stuk "De Goede Dood" van Wannie de Wijn, geschreven in 2008, maar vanwege haar thematiek nog steeds uiterst actueel.
Want euthanasie is al vele jaren een onderwerp dat regelmatig opduikt in de brede maatschappelijke discussie. Velen hebben een uitgesproken mening, en dat mag.
Soms mis ik echter het respect voor hen, die een andere mening zijn toegedaan, van beide kanten.
In ethische kwesties is het altijd moeilijk om je standpunt te bepalen......

Als je met zo'n stuk bezig bent, kom je er haast niet onderuit, dat je wat vaker over zulke vraagstukken nadenkt. Over euthanasie, over voltooid leven, over de dood....
Ik? Ik weet het niet. Ik ben nou eenmaal een twijfelaar omdat ik mij telkens realiseer dat een gevormde mening altijd gebaseerd zal zijn op onvolledige, vaak gekleurde informatie.
Gewoon je gezonde verstand volgen? Of luisteren naar je hart?
Hart en verstand spreken zelden met één mond....

Ik ben er nog niet uit....
Cremeren of begraven.
Misschien zegt u: "Doe allebei maar. Voor de zekerheid."
We hebben niet zo vaak zin om over de dood na te denken.
Maar soms ontkom je er niet aan.
Zeker niet als je kortelings van een dierbare afscheid hebt moeten nemen.
We kennen allemaal het verdriet dat gepaard gaat met het verlies van een goede vriend of geliefde.
De tijd heelt niet alle wonden, maar toch.....
Natuurlijk zijn er de momenten van missen.
Maar mooie herinneringen stellen ons in staat om uiteindelijk te glimlachen en ons leven weer op te pakken.
En liggen deze momenten wat op afstand, dan wordt het wat makkelijker om over de dood te filosoferen. Kunnen we er wat luchtiger mee omgaan.
Want we kunnen natuurlijk wel proberen om ons er voor te verstoppen, eens weet hij ons toch te vinden. Zo ondervond ook de tuinman in het prachtige gedicht van P.N. van Eyck: "De tuinman en de dood".
Ik denk ook niet dat we bang zijn voor de dood, maar meer de weg er naar toe vrezen.
We willen toch allemaal het liefst, als het toch onontkoombaar is, dan maar op zekere morgen (als het mag over een hele lange tijd) gewoon niet meer wakker worden? Gewoon, zonder leed en pijn.
Overgaan naar....
Ja, naar wat?
De denkbeelden hierover zijn zeer gevarieerd. Velen denken dat er iets is en evenzovelen zijn overtuigd dat er niets is.
Zij baseren hun stellige overtuiging op oude geschriften, op wetenschap, op (hun) logisch denken, op natuurervaringen of bovennatuurlijke ervaringen en zo meer.
Soms ben ik jaloers op zulke mensen. Zeker weten is toch wel lekker.
Ik vermoed wel dat er iets is, maar wat?

Als kind kende ik deze twijfels niet.
Opgevoed in een ouderwets katholiek gezin waren de dingen toen nog duidelijk.
Je ging naar de hel, naar de hemel en bij twijfel naar het vagevuur.
Op de kleuterschool, bij de nonnetjes, werd ons kinderen verteld dat, als je in de hemel kwam, dat je dan mocht eten van gouden bordjes, met gouden bestek. Ik begreep meteen dat mijn tijd nog niet gekomen was, daar ik het eten met mes en vork nog niet machtig was en dat ik dus nog veel moest leren voordat ik het Paradijs zou mogen betreden.
Mijmerend zag ik mijzelf al zitten aan een welgevulde dis, zwevend op donzige witte wolken achter mijn gouden bordje met...... spinazie!
Dit beeld was genoeg om mij terug te doen keren op aarde.
In mij voelde ik enige nieuwsgierigheid naar de menukaart van hel en vagevuur.

Dat werd als waarheid verkondigd. De hemel was alleen voor goed katholieken. Andersdenkenden kwamen er niet in.
Je vraagt je af, hoe is het mogelijk. Nog maar 60 jaar geleden.
Er zijn nog steeds godsdiensten die verkondigen dat alleen zij uitverkoren zijn.
Ach, laten we ook hen nog 60 jaar geven.
Maar dan moet het wel afgelopen zijn.
Na duizenden jaren elkaar de hersens inslaan uit naam van God, Allah, Jaweh en soortgenoten, is het wel genoeg geweest.

En als het dan zo ver is, zou ik het leuk vinden als u allemaal even langs komt.
Misschien zijn er wel oud-leerlingen die dan langs mijn kist lopen en denken:

Hier ligt hij nu, 

voor iedereen te kijk.

Meesterlijk.

Dat u daar dan wederzijdse vrienden en bekenden ontmoet en wat herinneringen ophaalt.
Ga met z'n allen gezellig naar een kroeg en maak er een feestje van.
Ik zal zorgen dat er een hapje en een drankje is.

Vertrouwen in de toekomst?

De "Black Widow", de "zwarte weduwe" is een spin die voorkomt in het zuidoosten van de Verenigde Staten en Mexico. Zij dankt haar naam aan het feit dat het mannetje na de paring vaak wordt opgegeten door het vrouwtje.

Mark Rutte vergeleek tijdens het debat over de kabinetsformatie Geert Wilders met een vrouw die zich bewust heel onaantrekkelijk maakt, omdat ze door niemand bemind wil worden.
Mark is anders.
Die wil, als een zwarte weduwe, met iedereen een vrijage aangaan, van links tot rechts (behalve met de PVV dan), om zijn idealen verwezenlijkt te krijgen (= de macht te behouden). En na elke vrijpartij blijkt zijn partner nagenoeg opgevreten te zijn. Het CDA tuimelde na deelname in Rutte I van 21 naar 13 zetels, de PvdA in Rutte II zelfs van 38 naar 9 zetels.
Ik vrees voor het leven van de drie coalitiepartners die met Mark het politieke bed van Rutte III induiken.....
Gelukkig heb ik geen verstand van politiek en voel mij dan ook niet geautoriseerd om over de plannen van het nieuwe kabinet een onderbouwd oordeel te vellen. Maar volgens mij worden ze genaaid en zullen de coalitiegenoten van Mark bij volgende kamerverkiezingen gehalveerd worden. Behalve de Christen Unie misschien, die kan bogen op een trouw kiezersbestand.
Onderstaande beschouwingen zijn dan ook niet veel meer dan wat opmerkingen en vraagtekens die opborrelen bij "Piet met de Pet", oftewel een "gewone Nederlander", na het aanhoren van de berichtgeving rond het gesloten regeerakkoord.

Grootmoedig heeft Mark ingestemd met verruiming van het vaderschapsverlof (een maatregel die hij toch niet kon tegenhouden, gezien Europese regelgeving) en met een groots gebaar komt hij D'66 tegemoet met een flinke geldinjectie voor het primair onderwijs. Een maatregel notabene die grotendeels op het conto van de PvdA geschreven mag worden, maar waarvoor Mark nu de credits opstrijkt.
Alexander is in zijn nopjes en gaat helemaal uit zijn dak als hij ook nog wiet mag gaan telen en de gekozen burgemeester binnensleept. Daarbij ligt er ook een prachtig vergroeningsplan dat grote ambities uitstraalt. Wàt men wil staat allemaal keurig beschreven, maar hoè die doelstellingen gehaald gaan worden, tja, dat is nog wat mistig. Dat hij daarvoor het referendum moet inslikken, en niet meer mag zeuren over ethisch-medische thema's, soit.
Sybrand mag het Wilhelmus zingen en heeft zijn zin gekregen op het gebied van de maatschappelijke dienstplicht (op vrijwillige basis???????). GertJan heeft de discussies over de meeste ethisch-medische kwesties van tafel gekregen. Maar, heren, dan niet meer mauwen over terugkeer van de basisbeurs of verlaging van het eigen risico, hè?
Blijmoedig stemden zij in met de VVD wens om de multinationals, grote bedrijven en aandeelhouders te kietelen met een verlaging van de vennootschapsbelasting en afschaffing van de dividendbelasting.
Overigens zal Mark deze Phirrusoverwinningen van zijn coalitiegenoten van tafel vegen, zodra hij de kans krijgt, zoals hij ook deed met de maatschappelijke stage van het CDA in Rutte I en de aftopping van de topsalarissen (PvdA) in Rutte II.
Bijvoorbeeld in een volgende regering Rutte IV, waarin hij doodleuk een vrijage begint met de PVV, want deze man schaamt zich werkelijk nèrgens voor....

De voltallige oppositie loopt te hoop tegen de BTW verhoging van 50% in het lage tarief, de "boodschappenbelasting". "Schande!", roepen ze in koor.
Mark vertelt dat dit terug gegeven wordt via de inkomstenbelasting en dat daardoor alle werkenden er flink op vooruit gaan.
Ja ja. Maar er zijn ook mensen die níet werken, Mark. Omdat ze dat niet kunnen, omdat ze geen baan hebben, omdat ze hun leven lang al hebben gewerkt en nu niet meer hoeven.
Zij hebben tijdens de crisisjaren òòk ingeleverd.
Henkie is furieus en wappert met een papiertje waarop staat dat de ouderen er gedurende de komende kabinetsperiode 40% op achteruit gaan! Nou schrik ik daar niet zo van, want Henkie en getalletjes is geen gelukkige combinatie. Hij zal ongetwijfeld zakken voor de rekentoets (en die wordt daarom ook maar afgeschaft). Maar dat ook de ouderen iets gaan merken van de toegenomen welvaart? Ik moet het nog zien.....

Er gaat twee miljard naar de verpleegtehuizen. Geen vrijwillige keuze van Mark, maar een gevolg van de inzet van Hugo Borst en Carin Gaemers die de maatschappelijke druk zodanig wisten op te voeren, dat hij niet anders kon. Maar in de nieuwe kabinetsplannen wordt wel weer bezuinigd op de gezondheidszorg. Door het afsluiten van nieuwe zorgakkoorden denken ze zo'n 2 miljard binnen te halen (hé, sigaar uit eigen doos?), al heeft het CPB al becijferd dat dat onmogelijk te halen is en dat de thuiszorg in grote problemen gaat komen.

Mooie plannen allemaal, maar...... wat ik mis.....
Kijk, er gaat extra geld naar veiligheid, maar er wordt bezuinigd op zorg.
Hoe komt de geestelijke gezondheidszorg eigenlijk uit de strijd?
Krijgt zìj wel voldoende aandacht?
Door het constante geroeptoeter van xenofobe Geert gaat alle aandacht uit naar de dreiging van moslimterrorisme.
Theo van Gogh werd vermoord door een moslimextremist.
Maar is de dreiging van gestoorde personen in onze samenleving niet veel groter? Deze groep maakt in ieder geval meer slachtoffers.
Anne Faber
Savannah en Romy
Els Borst
Marianne Vaatstra
Christel Ambrosius
De slachtoffers van Tristan van der Vlis en Karst Tates.
De lijst van slachtoffers lijkt eindeloos.......

Om de veiligheid te vergroten wil het nieuwe kabinet criminele motorbendes verbieden en criminelen minder snel vervroegd vrijlaten. Allemaal prima hoor, maar.... zou een wet, die bepaalt dat verdachten (en met name zedendelinquenten) die weigeren mee te werken aan een persoonlijkheidsonderzoek automatisch TBS krijgen, niet veel effectiever zijn?
Anne krijgen we daarmee niet terug.
Maar het zou een hoop ellende en verdriet in de toekomst kunnen voorkomen, misschien een héél klein beetje vertrouwen in de toekomst kunnen geven?

Misschien een referendumpje op poten zetten om zo'n wet af te dwingen?
Het kàn nu nog.......

Schreeuwers aan de zijlijn

Het was uiteindelijk onvermijdelijk.
Jeanine Hennis-Plasschaert, onze minister van defensie is deze week, na het debat naar aanleiding van het OVV rapport aangaande het ongeval tijdens de missie in Mali, uit haar ambt getreden.
De bevindingen van de onderzoekscommissie waren van dien aard, dat we allemaal al min of meer op onze klompen aanvoelden dat het Jeanine de kop ging kosten.
Haar eerste mediaoptredens na het uitbrengen van het rapport waren ongelukkig, stuntelig.
Niettemin koos zij niet voor de gemakkelijkste weg door meteen maar het bijltje er bij neer te gooien, nee, ze koos de chique manier door in de kamer verantwoording af te leggen.
Ik heb dinsdag het kamerdebat via de TV gevolgd, en ik moet zeggen, ze verdedigde zich met verve.
De meeste partijen voelden haar op een correcte manier stevig aan de tand, naar aanleiding van de bevindingen in het rapport, al zag DENK, bij monde van Dhr. Öztürk, de kans schoon om de gehele VVD eens even lekker af te zeiken. Niet chique om zo'n gevoelig debat te misbruiken voor politieke spelletjes.
Ook het Forum voor Democratie viel uit de toon met het optreden van Baudet, die de Kamer aanschouwelijk maakte met welk inferieur materieel Jan Soldaat op pad gestuurd wordt. Dat onze militairen soms zelf in een dumpzaak hun schoenen en vesten kopen omdat de door defensie verstrekte exemplaren absoluut niet voldoen, is algemeen bekend.
Zijn verhaal sneed wel degelijk hout, alleen had hij deze "act" moeten bewaren voor het begrotingsdebat over defensie.
Dat ons leger geen geld heeft voor deugdelijk materieel is immers niet in eerste instantie de minister aan te rekenen, maar vooral de regering als geheel, èn de regeringen van de afgelopen decennia, maar ook de Kamers uit deze perioden, die immers met de grote bezuinigingen op defensie hebben ingestemd.
Oké Thierry, jij zat toen nog niet in de Kamer, dus jij hebt (nog) geen boter op je hoofd. Jij mag dit nu nog roepen....
Op de bevindingen van het rapport (waarover het debat ging) ging hij niet in. Had het waarschijnlijk niet eens gelezen.....

In haar eerste (en tevens laatste) termijn ging de minister diep door het stof en erkende haar falen wat betreft haar eerste reacties na het uitkomen van het rapport. Daarna ging ze in op de vragen van de kamerleden en gaf helder aan waar, wanneer en waarom dingen mis waren gegaan.
Tijdens de interrupties bleek hoe slecht sommige kamerleden kunnen luisteren.
Hennis gaf aan dat zij in juni, toen zij het concept rapport onder ogen kreeg, onmiddellijk maatregelen heeft getroffen om de veiligheid van de militairen in Mali te waarborgen. Haar actie om pas na het uitkomen van het rapport, een operationele pauze in te lassen voor alle lopende missies om alle veiligheidsprotocollen nog eens minutieus na te lopen, kwam voort uit het feit dat onder de manschappen in de andere gebieden door alle berichtgeving onrust zou kunnen ontstaan.
Toch bleven kamerleden haar herhaald vragen, waarom ze pas in actie gekomen was na uitkomen van het rapport.
Dat zij enige reserve had bij de passage in het rapport, dat de medische faciliteiten niet op orde waren, werd haar niet in dank afgenomen. De Kamer zag dit als "wegduikgedrag", iets waaraan het hele militaire apparaat zou lijden. Ze gaf slechts aan, dat de onderzoekscommissie haar oordeel baseerde op gesprekken en videomateriaal, terwijl defensie zelf onderzoek ter plaatse had gedaan.

Niettemin maakte zij aan het eind van haar betoog bekend, dat zij haar ministeriële verantwoordelijkheid nam en haar taken zou neerleggen.
Ze deed het op een nette, waardige manier.
Waar ik mij dan ook aan stoor, zijn de onbeschaafde, onbeschofte en denigrerende verhalen die op sociale media verschijnen. Sites als Geen Stijl en hun reaguurders laten zich niet onbetuigd om met seksistische en andere, totaal irrelevante en quasi lollige opmerkingen, de mens Jeanine Hennis volledige de grond in te trappen. Lieden, zich beroepend op die o, zo heilige vrijheid van meningsuiting, die nog nóóit verantwoordelijkheid hebben genomen, überhaupt niet schijnen te weten wat verantwoordelijkheid ìs.
Kijk, ik ben beslist geen VVD-fan, maar dit soort riooljournalistiek vind ik werkelijk beneden alle peil, onder de gordel, stuitend, walgelijk! Wat je ook van haar vindt/vond als minister van defensie, haar optreden in de Kamer op die 3e oktober verdient respect!
Je moet toch een behoorlijke zieke geest hebben, als je kikt op het schrijven (of gniffelend lezen) van dit soort vuilspuiterij.
Schreeuwers aan de zijlijn......
Kunnen we voor hèn geen uitzettingsprocedure starten?

Met haar trad ook commandant der strijdkrachten Tom Middendorp af, naar aanleiding van de bevindingen van de onderzoekscommissie.
Ik denk terecht, want als hoogste baas binnen het leger is hij toch verantwoordelijk te houden voor de cultuur binnen het defensie apparaat. En dat er met die cultuur iets grondig mis is, is na het zoveelste onderzoeksrapport wel duidelijk.
Het siert hem dat hij met deze symbolische daad (hij zou anders donderdag al terugtreden) liet zien, dat hij zijn minister steunde en ook verantwoordelijkheid nam.

Mark Rutte heb ik nauwelijks gezien....... 
En toch is hij verantwoordelijk voor het feit dat Jeanine Hennis op de post van minister van defensie terecht kwam, een departement waar alles piepte en kraakte in zijn voegen, en waarvoor hij nauwelijks geld over had.
Hij heeft, tegen alle verwachtingen in, de eindstreep gehaald met zijn regering (vraag echter niet hoe) en heeft daarna nog een half jaar doelloos rondgereden. Valt potverdorie op de valreep Jeanine nog uit de trojka! (Drs (RI)P)
Zeven bewindslieden moesten vroegtijdig het kabinet verlaten, waaronder vìjf VVD'ers!
Zeven maal exit! Daar was de EU met maar één exitje toch peanuts bij?
Ben benieuwd met welk rijtje ministers Mark gaat komen voor zijn kabinet Rutte III.
Henk Kamp geeft de pijp aan Maarten.
Stef Blok, een van de weinige VVD ministers die zich staande heeft weten te houden in Rutte II, heeft zijn plankje al opgehaald en wenst niet in Rutte III terug te keren. Slimme jongen, die Stef.
Melanie Schulz, de VVD minister van Infrastructuur en Milieu die de dans ontsprong, doordat ze bij haar aantreden had bedisseld dat het zware Fyra dossier bij haar staatssecretaris Mansveld terecht kwam, heeft al eerder laten weten niet terug te zullen keren in een nieuwe regering.
Ik weet het niet Mark, maar ik geloof niet dat er veel liefhebbers zijn.
Misschien moet je toch nog eens gaan praten met Ybeltje Berckmoes?
Zij wil vast wel.
Als minister van Lege Dozen.........

- - -

Op donderdagavond overleed de alom gerespecteerde Amsterdamse burgemeester Eberhart van der Laan op 62-jarige leeftijd.
Vrijdagmorgen, toen dit wereldkundig gemaakt werd, verscheen een dubbele regenboog boven het Amsterdamse stadhuis.
Dat zegt genoeg.
De goeien gaan altijd als eerste........